Parijs: een monnik, een kat en Groninger Museum-promotie

Vandaag eindelijk goed gegeten in 'La poule au pot', je betaalt een klein vermogen, maar dan eet je ook met smaak. Croissants bij het ontbijt in het hotel zijn ook goed, maar je snakt ook wel weer naar gewoon brood. Tussen de middag lunch in het Louvre: dat is ook eten op niveau. Met de Museumcard via de zijingang naar binnen terwijl buiten een gigantische rij ontstond voor de piramide.
In het Louvre heeft iedereen de hoop opgegeven dat het met de mensheid ooit nog iets wordt: kinderen zitten aan beelden, kinderen zitten aan schilderijen en de volwassenen kijken en doen niets, sterker nog: doen gewoon mee. Je mag niet flitsen, maar voor de Mona Lisa is er een servuur aan flitslicht te horen. De bewakers, aan elke kant één, zeggen niet eens meer: 'Pas de flash!' Onbegonen werk. Hieronder de massa voor raadselvrouwtje uit Italië (een soort Klazien oet Zalk, maar dan verder weg).

Voor de rest weer veel Japnners in groepjes en dat is altijd koddig. Maar wat zijn die mensen rustig en gedwee vergeleken bij de doorsnee Europeaan.

Af en toe staat er echter iemand echt te kijken naar een schilderij. Dat is dan weer ontroerend.

Het museum de l'Orangerie was na het Louvre een oase van rust en overzichtelijkheid. Het was voor het eerst dat ik daar binnen was. Eindelijk die waterlelies van Monet gezien. Weer flitsers, maar nu wel suppoosten die iets zeggen. (Vraag voor Jan Paul Schutten: gaan schilderijen eerder kapot als er geflitst wordt?)
Daarna kerkhof van Montmartre met enkele beroemde dode schrijvers: Heine, Stendhal, maar ook de danser Nijinsky. Voor Giny een kerkhofkat.

Van het kerkhof naar de Sacre Coeur. Hier ook weer strengere oppassers die mensen subiet de kerk uitsturen als ze praten, telefoneren of stiekem aan het fotograferen zijn terwijl dat uitdrukkelijk verboden is.
Om in aanmerking te komen voor de eretitel Groninger van het jaar heb ik ook nog wat promotie bedreven voor het Groninger Museum. Eind december graag allemaal stemmen.