Parijs: zwaluwen, Victor Hugo en smerig eten

We wilden naar het Louvre, maar ik was vergeten dat het Louvre op dinsdag dicht is, zoals de meeste musea in Parijs dicht zijn op dinsdag. Iedereen gaat dus naar de musea die open zijn, zoals Musée d'Orsay. Onderweg kwamen we Langs de kleine Arc de Triomphe (du Carrousel) en zagen tot onze verbazing dat in de boog zwaluwen nestelen. Heel veel zelfs. Op een klein filmpje op Dailymotion (ik kan hier niet op mijn Vimeoaccount komen) kun je vaag iets zien fladderen. Op de foto (erop klikken voor een vergroting) zie je duidelijk de nesten bovenin de boog geplakt.

Zwaluwen in de Arc de Triomphe du Carrousel
Geüpload door coen_peppelenbos. - Bekijk grappige video's over dieren.

Vrolijk lachten we de losers bij Musée d'Orsay uit die geen museumkaart hadden gekocht en in een lange rij stonden te wachten, om er daarna achter te komen dat de rij voor de museumkaarthouders ook aanzienlijk was (en aangroeide en aangroeide).


In het museum mocht je tot mijn verbazing fotograferen, zonder flits natuurlijk, maar toch. In plaats van goed te kijken ben je dus heel erg bezig om schilderijen vast te leggen waarvan veel betere reproducties bestaan in boeken en op internet. Ik ben er ook maar weer mee gekapt. Heb wel enkele katten gefotografeerd voor Giny.


Alfred fotografeerde er ook lustig op los. Op mijn aanraden ook diverse schilderijen waaronder l'Origine du monde van Gustave Courbet (onder de 18 de link niet aanklikken). Omdat hij z'n camera nog maar enkele dagen heeft en niet helemaal weet hoe alles werkt, ging de flitser enkele keren af. En juist bij dit schilderij hoppa de flits recht op de kut. 'Pas de flash, monsieur,' riep een boze bewaakster. Ik had het wat makkelijker omdat ik dingen fotografeerde waar niemand zich voor interesseerde zoals het dodenmasker van Victor Hugo.

's Middags dwaalden we wat door de stad en kwamen we terecht op Place des Vosges. Alhoewel ik daar al een paar keer geweest ben, heb ik nog nooit in het huis rondgelopen waar Victor Hugo een deel van zijn Miserables heeft geschreven. Iedereen mocht gratis het museum in, maar slechts weinigen deden het, terwijl het alleen al interessant is om zo'n huis is op de Place des Vosges van binnen te bekijken. De verering van Victor Hugo kende ook bij zijn leven geen grenzen. Talloze prenten, bustes, schilderijen, medaillons etc. ziojn van en voor deze schrijver gemaakt (en we kennen vaak alleen de musicalversie van zijn werk of de filmversie van De klokkenluider van de Notre Dame).
Naast veel leuke rommeltjes (geboortebewijs, eremedailles, schrijftafel, doodsbed) zijn enkele criant lelijke kamers in dit huis te bezichtigen.

Met het eten hebben we tot nu toe geen geluk. Gisteren al de teleurstelling dat l'Amazonial niet meer voldeed aan de verwachtingen, vandaag bij Les mots a la Bouche maar een gids gekocht met alle leuke gay-adressen. Niet de Engelse gids die l'Amazonial nog als een hot place betitelde maar een Franse gids die deze zaak al helemaal niet meer opnam. We kozen twee restaurants in de buurt uit die beide gesloten bleken. Daarna bleven we hangen in Le gai Moulin. Er zat niemand en dat had een waarschuwing moeten zijn. Er is een vreselijk nichterige eigenaar die voor de deur iedereen staat toe te roepen. Het beste wat je van het eten kunt zeggen is dat het maagvullend is. Azijnige sla, vlees druipend in een donkerbruine zoete drab en vieze vette frieten. Enige positieve pluspunt is de hulp in de bediening en de mooie mannen die voorbij komen en beter weten. Toen we de zaak uitgevlucht waren en na een uur op de terugweg naar het hotel er weer langs kwamen, zat het restaurant vol.

Volgens mijn gidsje speelt eigenaar Joseph elke dinsdagavond op de piano en hij zingt er ook nog bij. Vandaar dat hij zoveel misbaar maakte toen we te vroeg vertrokken.
Veel hippe homotenten voor de rest in de Marais. De homo's staan buiten hutje mutje op de stoep achter een touwtje te roken en te drinken. Allemaal mooie, knappe mannen die het reuze naar hun zin hebben. Wij dronken binnen en genoten van het uitzicht, maar toch werd het me opeens droef te moede. Dat krijg je als je een dikke veertiger bent geworden.