Nadat hij zijn 585 foto's van Keulen en 604 foto's uit Parijs in aparte mappen had ondergebracht, dacht hij: hoe deden mensen dat vroeger toch? Vakantievieren met twee rolletjes van 24 foto's waar de tweede maar voor de helft vol raakte en met de kerst dan maar dichtslibde met familieleden voor de kerstboom. En dat je in januari dan eindelijk de foto's terugkreeg van de fotograaf en de gedachte had dat je er alles op had staan.
2 opmerkingen:
Mooie gedachte. Ik heb me daar ook vaak over verbaasd. Zal een overwaaiend 'generatiedingetje' zijn, vrees ik...
Zoals ik me ook afvraag in hoeverre fotoalbums (zo ze nog bstaan) veranderen: door al dat digitale geweld zal er immers veel materiaal voortijdig in de prullenbak verdwijnen. Worden het nu echt 'de plaatjes die zo vals getuigen van een blijde jeugd' of wordt het een eerlijker beeld, doordat het 'gewoon' wordt om gefotografeerd te worden?
Ik heb nu al een paar keer huizen moeten opruimen en het gekke is: al die plaatjes van 'mooie plekken' zeggen je na een paar jaar niets meer en wat schrijnend genoeg ontbreekt zijn de foto's van de momenten waar je echt plezier aan hebt beleefd: etentjes met vrienden, slappe onzin op een terras, geliefden die zaten te prutsen aan de auto of gewoon aan tafel...
Ja, dat laatste zat ik me ook af te vragen toen ik voor de zoveelste keer een schilderij fotografeerde dat honderd keer beter gefotografeerd te vinden is op internet. Het gaat, ook in de fotografie, om iets anders dan het mooie plaatje van het mooie plekje.
Ook foto's moeten een beetje van au doen als je ze jaren later bekijkt.
Een reactie posten