Hoe te genieten van Kandinsky
Voor Arthur
Lees je niet in, vergeet theorieën
en kijk zoals de eerste keer
dat je sneeuw zag.
We stonden in een groot kaal Duits
museum, het was oorlog geweest,
en mijn lief zag het blauw van Kandinsky
en moest huilen.
Ik zag hoe hij keek
in de betrekkelijke rust van de chaos
aan vlakken, strepen, cirkels, stippen
zichzelf zag zoals hij de eerste keer
sneeuw zag.
Ik vermijd woorden die eindigen op heid.
Alleen van een afstand (concentratie
verdraagt geen aanraking)
kon ik de val zien die hij maakte, ik wachtte jaren
tot ik zijn hand pakte, erin kneep en voelde
dat hij vasthield.
Zo leidde ik hem de zaal uit, de wereld in.
Coen Peppelenbos
3 opmerkingen:
Dag Coen,
Wel een interessant concept, het kijken naar jezelf kijkend naar iemand die kijkt naar een schilderij. Maar weet jij nog hoe jij je voelde toen je voor de eerste keer sneeuw zag? En wat moet dat met die betrekkelijke rust en die chaos? Je wekt hier de indruk niet zo handig te zijn met woorden, klopt dat? En doe je dat bewust om een bepaald effect te bereiken? Ik ben benieuwd.
@ Eelke: je hoopt toch niet dat mijn eigen gedicht ga uitleggen? Dat ga ik niet doen.
De eeuwige discussie.
Ik ben niet zo van de poëzie maar weet wel wanneer woorden me raken (= of ik beeld krijg en er iets mee kan en/of gewoon omdat iemand iets mooi formuleert - of de de dichter dat nou wel of niet bedoeld heeft is voor mij niet zo interessant).
Ik ben geraakt - einde bericht.
Een reactie posten