Precies acht jaar geleden verongelukte Merlijn Mackenzie. Zijn ouders hebben mijn gedicht aan de website over hun zoon toegevoegd.
Schotse tovenaar
i.m. Merlijn Mackenzie
Broeken wapperen aan de waslijn,
een duivenmelker laat zijn duiven los.
De jonge Schotse tovenaar zet de tijd
stil tussen twee jaartallen,
zijn graf heeft een adres
waar je aan kunt lopen.
Er verandert niets.
Vanuit zijn geboortehuis ziet hij de plek
waar hij nu ligt. Het is maar een paar meter
tussen waar hij slaapt en waar hij rust.
Het landschap neemt een aanloop en stolt.
De dood is een boom in de nacht.
Alles verandert, de jonge Schotse tovenaar
geeft licht maar verbrandt niet,
zijn naam een password in een verlaten huis
waar de tijd met deuren slaat.
Duiven weten de weg terug.
De waslijn is een streep in het uitzicht.
Coen Peppelenbos
2 opmerkingen:
Ik lees dit met een brok in de keel. Mijn vader is begraven op een kerkhofje dat vanuit het raam van de kamer die mijn slaapkamer was in mijn geboortehuis ook te zien was. Toen hij daar begraven was, werd alles anders, terwijl dat uit het raam van die slaapkamer kijkend niet zo leek.
Heel aangrijpend om iets vergelijkbaars in jouw gedicht terug te lezen!
Een reactie posten