Reisje naar Ede

Ik vertrok vanmorgen om 11 uur uit Groningen voor de verjaardag van mijn neef Lucas in Ede. Op het perron kwam ik Gerbrand Bakker tegen met Sanne van Hassel. Ik gaf Gerbrand een hand, maar die maakte een sprongetje van pijn omdat ik net iets te hard kneep op de net helende gigawond van tien dagen geleden (met vier hechtingen) onder zijn wijsvinger. Dat is al geen fijn begin van de dag: een schrijver pijn doen. Van Hassel en Bakker gingen door naar Leens voor een dubbelinterview.
Ik ging door naar Ede. Tot Zwolle ging alles goed, alhoewel ik wel raar opkeek van de schoonmaker die opeens de ramen kwam zemen van mijn coupé.
In Zwolle een snelle overstap gemaakt naar de trein naar Arnhem en in mijn ooghoeken zag ik nog wel rode lettertjes op het bord en ook de mededeling over de intercom bleef hangen bij het woord Zutphen, zonder dat ik gealarmeerd de trein weer uitsprong.
De trein reed maar tot Zutphen. Vanaf Zutphen werden bussen ingezet. 'U had beter kunnen blijven zitten en tot Amersfoort kunnen doorrijden,' zei de conductrice. Dat had ik intussen ook al bedacht. Ooit heb ik ergens de zegswijze gelezen: 'Als je dan toch verkracht wordt: ontspan en geniet ervan.' Dus ik ontspande en liet alles maar gebeuren en genoot ervan dat er een bus klaarstond bij het station in Zutphen. Ik genoot iets minder toen de bus voller en voller werd en er geen tweede bus kwam en de chauffeur, een ontiegelijke hork, gewoon buiten bleef wachten. Toen hij eindelijk binnenkwam en zag dat er zo'n tien mensen stonden, zei hij: 'Zo, zijn er geen zitplaatsen meer?' Daarna reed hij weg in een dreuteltempo naar het volgende station: Dieren. Daar stonden nog meer mensen te wachten en die kwamen erbij in de toch al volle bus.

De chauffeur liep naar buiten en weer naar binnen omdat hij zijn pakje shag was vergeten. Terwijl de hele bus bomvol zat en stond, ging hij gezellig met de collega's een sigaretje roken. Dat was het moment dat ik er wat minder van begon te genieten.
Een wat oudere man ging naar buiten om te vragen waarom we niet gingen rijden.
'Rijtijdenbesluit,' zei de chauffeur en hij bleef tot het laatste trekje roken. Daarna was het rijtijdenbesluit minder belangrijk en konden we verder.
In Arnhem zag ik de trein naar Ede net wegrijden. De trein die daarop volgde, kwam slechts een kwartier later. En toen was er opeens een sein- en wisselstoring. En nog één. Het was drie uur geweest voordat ik met een kwarkgebakje op de bank in Ede zat.
Mijn moeder zei dat ze Perenbomen bloeien wit eigenlijk nog mooier vond dan Boven is het stil.