Fiemel

Vandaag is 'Fiemel' uit Vallende mannen het gedicht van de dag bij het Laurens Jz. Coster-mailproject (maar ook hier na te lezen).

Fiemel

Bij Fiemel houdt de wereld op,
weggetjes van één auto breed lopen dood
op de dijk waar schichtige schapen grazen
daarachter hazen die op ganzen jagen.

Je hoort geen verkeer, geen mensen.
Nog een paar honderd meter en je valt
van de aarde; van deze plek gingen
mannen te zee en keerden niet weer.

Het is niet erg dat de wereld ophoudt.
Ergens moet een grens zijn
dat is met alles zo, ook met de wereld.
De wereld heeft daar vrede mee.

De klei is zwaar en gescheurd
ondanks de regen en zuigt je vast.
Je weet hoe je kunt verdwijnen
maar het waait te hard en de dag is te nat.

Achter prikkeldraad staat een groepje pinken
goedig te kijken. Koeien met de oertijd
in de ogen. Als het water stijgt met planken in de dijk
dan zwemmen ze zo weg richting oneindigheid.