Abdelkader Benali en Doeschka Meijsing

De uitzending van Benali boekt met Doeschka Meijsing die gisteren werd uitgezonden was meteen de best bekeken aflevering tot nu toe: 220.000 kijkers stemden af op de documentaire.

Ik vond het gisteren ook een geslaagde aflevering, mede dankzij het bezoekje van Meijsing aan haar ouderlijk huis en het was ook fijn om te zien hoe Meijsing zichtbaar opfleurde in de rol van parttime-moeder. De rode draad in deze uitzending was het gevecht van de auteur met haar moeder. Twee boeken waren belangrijk: 100% Chemie en Over de liefde. Twee boeken met een autobiografische achtergrond (waarbij 100% Chemie prachtig stilistisch vuurwerk bezit, niet voor niets won ze de Tzum-prijs met een zin uit deze roman)
In NRC Handelsblad brak Arjen Fortuin in zijn column vorige week een lans voor het programma van Benali. Hij verdedigde Benali tegen de kritiek (ook hier geuit) dat er te weinig aandacht voor de boeken was. Je moest wel vrij dom zijn om niet te zien hoezeer die boeken aan de orde kwamen:

Connie Palmen? Wie denkt dat het mogelijk is om een vraag over het leven van Connie Palmen te stellen die niet over het werk van Connie Palmen gaat heeft haar boeken niet gelezen of de pointe gemist. De verhouding tussen Palmens leven en haar teksten is het enige waar haar schrijverschap om draait. Dat is de charme ervan en trouwens ook de grote beperking.

De sneer naar de schrijfster laten we maar even achterwege, want Fortuin legt precies de vinger op de zere plek. Voor mensen die het werk van Palmen, Rosenboom, Wieringa etc. kennen, zijn de documentaires een aanvulling op wat ze al weten. Voor mensen die onbekend zijn met het oeuvre nog niet. Je moet het werk kennen om de verbindingen met de documentaire te leggen. Als dat de opzet van de makers is, dan zijn ze geslaagd. Elitaire tv voor ons soort mensen. Liever heb ik een tv-documentaire die grote groepen mensen aanzet tot lezen.