Vorig jaar zat hij nog prominent in de Prinsentuin vooraan, de man die ik alleen bij voornaam ken: Ludwig. Deze editie ontbrak hij met zijn camera en sigaret en vanmiddag hoorde ik dat hij deze week overleden is.
Dat hij het nog zo lang heeft volgehouden heeft iedereen verbaasd, want anderhalf jaar geleden is er al een afscheid voor hem georganiseerd. Allerlei dichters (ik kon er zelf helaas niet bij zijn) traden nog één keer voor hem op omdat het einde snel zou komen. Maar dat einde kwam niet en toen besloot Ludwig toch maar om naar toneelvoorstellingen en dichtersavonden toe te gaan, ondanks het afscheid. Zo zag je hem meestal ook scharrelen door de stad, achter zijn rolstoel aan stappend en af en toe ging hij er in zitten omdat hij totaal geen adem meer over had.
Hij was een vaste gast van de Dichtclub in café Marleen. Het hoesten ging wel steeds hartgrondiger, uitputtender en verstikkender, maar hij bleef wel komen (en rookte even zo goed in de pauzes een sigaret).
Veel van zijn vrienden en vriendinnen zijn op dit moment afwezig, maar hopelijk komen er toch weer een aantal dichters naar zijn uitvaart op maandag (ook dan zal ik weer niet aanwezig zijn). Daarna is het tijd voor de verhalen, want Ludwig speelde wel een rol in het literaire leven. Het is aan anderen om die rol te beschrijven en weer te geven.
Aan zijn rolstoel had Ludwig lange tijd een zwart vlaggetje hangen van een begrafenisstoet. Enige macabere humor kon hem niet ontzegd worden. Als hij café Marleen verliet, riep hij: 'Vaarwel!' Een van de laatste keren dat ik Ludwig zag, was tijdens de stoepkrijtactie van Joost Oomen. Tussen alle gedichten die op straat werden gekrijt, liet Ludwig ook een gedicht van hemzelf neerkrijten.
Faust (Agnus Dei)
Einzig geliebter
erbarme dich keiner
in Blut und Demut
Fass dich zusammen
Fass mich an
Spuck mich aus
Ludwig
Lees ook dit bericht over Ludwig, die eigenlijk Evert Burgwal heette.
4 opmerkingen:
Slik!
Het is al een paar jaar geleden dat ik naar de Prinsentuin kwam, maar ik kwam er vijf jaar na elkaar. Ludwig was de man die me elke keer opviel. De laatste keer dat ik er was, begonnen we eindelijk een gesprek.
Het is schrikken.
Rust zacht, Ludwig!
Vaarwel Ludwig (Evert)
Een tijd om te zijn,
afwezig was hij.
Een tijd om te gaan,
maar toch wel aanwezig.
Ziek Heil!
Vaarwel Vertalerscollectief,
Vaarwel Queensberry Foundation
Door het 'Ziek heil' van Anoniem moest ik denken aan een favoriete mop van Evert: Twee psychiaters komen elkaar tegen in het Berlijn van WO II, de een heft zijn arm en zegt: "Heil Hitler", waarop de ander reageert met:"Heil Du Ihm"
Een reactie posten