Weimar: Liszt zegt fuck you

Zodra je in Weimar ergens binnenkomt verbieden ze je meteen om te fotograferen. Iedereen die wel eens door het Louvre heeft gelopen, snapt dat dat een zegen is. Nog beter vond ik de regeling van de musea in Leipzig: daar mag je fotograferen, mits je betaalt voor een extra fotografiekaart. Voor een paar euro ben je een van de weinigen die met een kaart om de nek, maar legaal, foto’s loopt te maken tussen jaloerse medemensen.

Geen foto’s dus uit het Schlossmuseum met mooie Cranachs, maar ook Monet en Beckman. Geen foto’s uit de Amalia bibliotheek die na de brand uit 2004 nog steeds wat rokerig ruikt. Geen foto’s uit het Schillerhuis (ik heb wel door de ramen een foto gemaakt van het bed waarop Schiller ging rusten, maar echt mooi is die niet geworden).

Dus maar andere foto’s gemaakt. Omdat ze op elk huis in Weimar een bord hebben geschoefd van voormalige bewoners is er buiten ook van alles te fotograferen. Zoals het bord voor de Weimaraner hondenvereniging. Of het standbeeld van Franz Liszt die fuck you doet.

Of anders foto’s van de Riesentorten die je hier krijgt (ik heb niet alles opgekregen, de Japanse meisjes, die naast hun Torten ook nog wafels met ijs en een milkshake hadden gekocht, ook niet). Of het eten, met dan aan de Contrabas Assistent. Niet zo uitstekend als gisteren, maar wel goed en goedkoop. Morgen doen we een andere tip van de Contrabas Assistent.

En omdat mijn op twee krukken rondscharrelende moeder straks zegt: 'Maar je staat er zelf nooit op.' ook maar een foto met de zelfontspanner.