Op zoek naar de nieuwe Boven Jan (12)

't Feithhuis

Na een kleine winterstop gaan we verder met de serie 'Op zoek naar de nieuwe Boven Jan'. In de tussentijd hebben we wel gegeten bij Het Land van Kokanje en bij Zomers, maar we zullen het niet over het eten hebben daar, maar misschien wel een klein zijweggetje over muziek. Ik weet dat je je als gast aan moet passen, maar er is 1 ding waar ik acute hoofdpijn van krijg en dat is van moderne jazz. Dat je iets wilt zeggen, terwijl boven je hoofd de hele tijd iemand van tetterdetet doet. Daar houden we niet van. Bij Het Land van Kokanje hebben we er iets van gezegd tegen het meisje van dienst en toen werd er iets rustigers opgezet (Billy Holiday). De rust bleef twee gangen lang, daarna was het weer tetterdetet. We zeiden er weer wat van, maar toen waren we al lastige klanten geworden: de muziek bleef zo. We zijn zonder nagerecht vertrokken. Als je klanten de zaak uit wilt jagen, dan is dit de manier.
Bij Zomers werken altijd ondefinieerbare meisjes. Doeke ging klagen en ook hier onwil om de tetterdetet uit te zetten. 'Maar wij zijn de klanten,' zei Doeke, 'de enige zo'n beetje.' Mag je je als klant bemoeien met de muziekkeus van de eigenaar?

Vorige week aten we in 't Feithhuis, een mooi pand met een rijke historie. Het kent vele ruimtes en kamers met overal een eigen sfeer. Wij zaten op de begane grond, rechts achterin. Er zaten op dat moment (kwart voor zes) nog niet al te veel mensen en belangrijker: geen kinderen.
We kregen meteen een amuse, nadat we de keuze kregen uit verschillende wijnen (met een ober die uit kon leggen wat de verschillen tussen de wijnen waren).

Amuse

Ik ben vergeten wat de amuse precies was: het rode was iets met aardbeien en daaronder zat iets kazigs. Het was in ieder geval lekker, alhoewel het dingetje zelf onhandig wiebelend op een toefje sla niet makkelijk op te eten was.

We kozen niet van het plestik menu, maar namen allebei het 'Smaak van het noorden menu'. Het voorgerecht was een 'parfait van Drouwenerveens grasvarken met Mozart aardappelsalade'. In de tussentijd kwam er aan het tafeltje naast ons een echtpaar zitten dat door het hele personeel knipmesserig werd begroet. Zelfs de eigenaar kwam nog even langs om ze de hand te schudden.

Drouwenerveens grasvarken

De aardappelsalade die Mozart zo lekker vond bestond uit beetgare aardappelstukjes met drie partjes tomaat en een hoopje slamix. Op het parfait van Drouwenerveens grasvarken lagen twee bieslooksprietjes. Twee hompjes brood met een een beetje boter vervolmaakten het voorgerecht. Echt heel veel liefde voor eten kon je er niet uit aflezen, alhoewel de parfait heerlijk was. We hadden wel iets meer brood gewild, maar verschillende obers waren zo druk met het echtpaar naast ons, die zelfs een rondleiding door het gebouw kregen, dat we maar afzagen om het te vragen.

Die twee schamele broodjes, het was misschien de geest van Gomarus die nog in dit huis hing. In 1618 kwam deze contraremonstrant in dit huis wonen. Hij kreeg er ook ruzie met zijn kinderen over zijn testament. Dat zou hem leren. (Hij werd overigens begraven aan de overkant, in de Martinikerk.) Maar die strenge geloofsopvattingen zagen we terug in die twee broodjes.

Sudderlapje

Sinds moeders niet meer urenlang in de keuken staan en hun zoon het verdommen, is het sudderlapje van het menu verdwenen. Een tijdlang stond het sudderlapje op het menu bij Zomers. Daarna verdween het weer. Nu is het verkrijgbaar bij 't Feithhuis. Precies zoals onze moeders het ook zouden laten smaken, volgens Doeke.

De bijgerechten waren wat minimaal, maar er was voldoende, stevig gezouten, patat en we vinden het ook altijd een pluspunt als er automatisch mayonaise meekomt. Onze buren waren inmiddels terug aan hun tafeltje. Er zwermden continu twee mensen langs om te vragen of alles goed ging. Het moesten wel heel belangrijke mensen zijn. Maar ze hadden plestik tassen van de V&D, dus zo belangrijk kon het ook niet zijn, vond Doeke, om even later zichzelf te verbeteren: aan de plestik tassen kon je dat niet afmeten.

Het nagerecht was weer redelijk gereformeerd: grote toef slagroom, klein bolletje boerenjongensijs (overigens heerlijk van smaak), klein plakje kweepeer en wat los strooigoed aan rozijnen. De kletskoek was nog het meest omvangrijk. Op zo'n groot wit bord ziet het er allemaal nogal verloren uit. Aan de smaak van alles was niet zoveel mis: ik denk dat er nog heel veel aan de presentatie van het eten gedaan kan worden.

We namen koffie na. Onze kamer was inmiddels redelijk vol gelopen. Het kostte enige moeite om iemand te wenken voor de koffie.

Bediening: Ober weet veel van de producten. Dat is goed. We zijn benieuwd naar het echtpaar naast ons en waarom zij zoveel aandacht kregen van verschillende mensen. Tempo van bedienen is hoog.
Locatie: De charme van 't Feithhuis is dat je verschillende locaties onder één dak hebt. Waar wij zaten kon je gelukkig goed verstaanbaar met elkaar praten. Er klonk ook geen tetterdetetmuziek. Je hebt voor een deel zicht op de tuin en op de rest van het bargedeelte.
Kosten / Baten: €78,60. We hadden beiden twee wijn gedronken. Drie koffie na. De prijs is redelijk voor wat je krijgt. 't Feithhuis zit net één trapje hoger dan een eetcafé.
Boven Jan-gehalte: Men doet vriendelijk, maar misschien is het toch de geest van Gomarus die ons afschrikt hier. Onze buren werden in ieder geval nog vriendelijker en veel persoonlijker behandeld. Het eten smaakt heerlijk, de bordpresentatie is wat discutabel, de hoeveelheden zijn soms wat calvinistisch.

Een 7,5