hij hem

hij hem
Nu in de winkel

zaterdag 7 januari 2017

In de tussentijd: de ontkenningsfase (2)



Woensdag afspraak met de neurochirurg. Dat is de eerste concrete stap. Elke dag later is natuurlijk een tegenvaller, maar deze tijdspanne is nog goed te overzien. Wanneer de ct-scan en het bloedonderzoek eraan komen weet ik niet. Dat is meer lopende band-werk. Toen mijn moeder en Herman gisteren op bezoek waren, heb ik zelf maar gebeld met neurologie en gevraagd wat ook alweer was gezegd in het korte gesprekje met de neuroloog (dat is weer een ander dan de neurochirurg) op donderdag: zouden zij mij bellen of ik hen. Je durft niet zo goed de deur uit te gaan, bang dat je een telefoontje mist en dat er dan een kettingreactie aan foute communicatie gaat ontstaan.

Ik zit nog steeds in de ontkenningsfase. Dat komt ook omdat ik me beter voel dan de afgelopen weken. Stiekem hoop ik erop dat die tumor eigenlijk een enorme bloeduitstorting is. Ik gebruik nu ook minder medicijnen. De laatste om half één vannacht (tweemaal langwerkende oxycodon). Het is nu al elf uur geweest en ik heb nog niet echt last. Ik heb ook het idee, misschien allemaal zelfbedrog omdat je die tumor nu eenmaal niet wil hebben, dat ik iets beter loop en iets meer voel in mijn been. Maar ik kan nog steeds niet links op mijn tenen staan (wel met het rechterbeen erbij, maar niet afzonderlijk).

Je moet oppassen dat je niet gaat gedragen als een zieke. Ik klamp me nog steeds vast aan het woord 'waarschijnlijk', dat houdt toch de kleine mogelijkheid open dat het iets anders is. Dat is iets wat ik me ook herinner van de eerste keer kanker, dat elk woord betekenisvoller wordt. Niet alleen van dokters ook van iedereen die je een hart onder de riem steekt, in het echt, via mail en op Facebook.

Ik ga nu wat eten inslaan voor dit weekend. Van mijn moeder mag ik eigenlijk niet buiten komen met dit weer. Code oranje. Maar oranje is niet rood en groen, dus ik waag het er toch maar op.

Geen opmerkingen: