In de tussentijd: de ontkenningsfase 5

Dit is zo'n tussendag waarop niets gebeurt, al had ik gehoopt dat er een uitnodiging voor de ct-scan in de bus zou liggen of eentje voor het gesprek met de neurochirurg morgen. Het is maar goed dat ik zelf gebeld heb naar het ziekenhuis anders wist ik niet eens dat ik morgen een afspraak had.

Dit is ook de eerste werkdag die ik mis. Bart en Cilla nemen de honneurs waar. In plaats daarvan met Peter de stad ingelopen om te lunchen. Ik liep niet beter dan gisteren. Toen we een paar honderd meter op pad waren vroeg ik me af of ik die ochtend überhaupt wel pijnstillers had ingenomen. Ik kon het me niet herinneren. Pas toen ik om twee uur terugkwam een kortwerkende oxycodon genomen. Daarna anderhalf uur geslapen. Op dit moment begint het tweede college van de dag waarbij ik afwezig ben.

'Symbolen worden tot cymbalen in de ure des doods,' dichtte Gerrit Achterberg. In heftige tijden wordt juist alles symbolisch of je krijgt in ieder geval de neiging om alles symbolisch op te vatten, want waarom moet uitgerekend nu het lampje in de wc kapot gaan? Op een stoel gaan staan en een nieuw lampje indraaien is op dit moment een klein avontuur, maar het is volbracht.

Post die wel binnenkwam, de voorlopige aanslag:

Qua ontkenning zit ik nog goed (al komen er zo af en toe ook van die gespreksflarden je hoofd binnen, die je juist probeert weg te drukken; 'Ze maakten hem open en meteen weer dicht. Was foute boel!') vooral omdat ik me fysiek steeds beter begin te voelen. Goed geslapen, goed gegeten, goed gepoept. Ik zit al weer helemaal in het ritme van een baby.