Mijn meest positieve theorie kwam niet uit vandaag. Er zit geen bloedprop, maar wel degelijk 'weefsel' ergens in mijn rug. Een tumor (alles wat er niet hoort te zitten, heet een tumor leerde ik vandaag, ook als het geen kanker betreft) van ongeveer 5 centimeter zat ergens in of aan een zenuwbaan. De neurochirurg, die uitgebreid de tijd voor ons (Roos en Jan waren mee) nam, liet het ding ook zien op de scan.
Het goede nieuws: het lijkt goedaardig te zijn (maar daar valt geen zekerheid over te geven) en het is operabel. Die operatie zal halverwege of eind februari plaats vinden. Een zware operatie, die ook enige blijvende schade kan aanbrengen aan de zenuwbaan, maar ook daarover kon hij bij voorbaat geen uitsluitsel over geven.
De kanker van tien jaar geleden, kan van invloed zijn op deze tumor, maar hij verwachtte het niet, omdat de plek wat raar was voor een uitzaaiing.
Roos en Jan waren na het gesprek wel voorzichtig positief. Ik moet me nog instellen op een periode als patiënt. En op een periode van blijvende onzekerheid. Volgende week ct-scan.
Ik mocht wel doen wat ik wilde. ('Ook pianospelen?' 'Ook pianospelen!' 'Mooi, want dat heb ik nooit gekund.')
School zal wel even afgelopen zijn, omdat we net op een moment tussen twee periodes zitten en de volgende periode met opname en herstel niet zo fijn is. Misschien een lezing zo hier en daar?
'Hoe kom je nou aan zo'n tumor?' vroeg Roos. 'Van te veel zitten?'
'Gewoon pech,' zei de neurochirurg.
Je kon op de mri-scan nog wel aan de verkleuringen van de wervelkolom zien dat ik zo'n tien jaar geleden bestralingen had ondergaan. Opzienbarend. Al zaten die verkleuringen natuurlijk ook al tien jaar in mijn geest.
2 opmerkingen:
Kop op! Moge het uiteindelijk 'loos alarm' blijken!
Waarschijnlijk goedaardig en operabel, dat klinkt toch hoopgevend. Maar onzekerheid en een zware operatie zijn niet leuk, veel sterkte gewenst!
Een reactie posten