Vertraging bij Zuidhorn

Met de trein terug vanuit Leeuwarden. Eerst bij de presentatie van De republyk geweest van Hans van der Heijde (morgen meer), daarna uit eten met Luciënne. Om acht uur met de trein terug. Boemelen en dommelen. In Grijpskerk werd ik weer wakker en ging ik verder met het lezen in Grunberg. Even na Zuidhorn komt de trein met geweld tot stilstand. De machinist zegt door de intercom dat hij over iets is heen gereden en dat hij nu moet onderzoeken wat dat is.
Dan weet je al genoeg, maar je gaat hopen op iets doms, een ding, desnoods een loslopend schaap. Laat het een loslopend schaap zijn.
Ik zie de machinist langslopen. Op de Arrivatreinen is een machinist aanwezig en als je geluk hebt een conducteur. Deze machinist, waarin ik de fotograaf Lesneyman meende te herkennen, moest op zijn eentje, in het stikdonker tussen de weilanden langs het spoor lopen tot hij iets had gevonden.
Het duurde lang voordat hij terug was. Door het middenpad liep hij naar voren, aan iedereen vertellend dat hij inderdaad over iets was heengereden.
'Wat?' vroeg een medereiziger.
'Dat laat ik liever in het midden,' zei hij.
Aan de overkant van het gangpad zat een heel verveeld kijkende Zuid-Amerikaanse, Creoolse vrouw die voortdurend Spaans sprak in haar telefoon. Ze blikte steeds heel woest naar het meisje dat tegenover haar zat en naar mij, alsof wij die vertraging persoonlijk hadden veroorzaakt. Toen ze hoorde dat de machinist wachtte op de politie werd ze opeens erg zenuwachtig en keek ze zo mogelijk nog bozer.
Daarna gebeurde er lange tijd niets.
En toen zagen we vanuit de verte blauwe zwaailichten over de smalle weggetjes door de weilanden komen. Verschillende ambulances, verschillende politieauto's. De machinist zagen we niet weer.
Wel kwam er steeds een aardige man van Arriva door de trein lopen die ons op de hoogte hield van de vorderingen. Hij liet doorschemeren dat het een zelfmoord betrof. Later zei hij het openlijk.
De Creoolse mevrouw stootte wat klanken naar hem uit, die iets moesten betekenen als: doorrijden. De Arrivaman zei dat hij eerst moest wachten tot de trein vrijgegeven was door de politie. De vrouw draaide haar hoofd boos weg naar het raam.
Langs de trein liepen mannen in gele vesten die hun lichten op de onderkant van de trein richtten. Er kwamen steeds meer auto's door de weilanden aangereden.
In de trein werd ontzettend veel mobiel gebeld. Het meisje tegenover de boze mevrouw zei steeds tegen haar gesprekspartners dat ze het al zo saai vond om in de trein te zitten en nu moest ze nog langer wachten.
Mensen bleven gewoon lachen.
De mevrouw bleef kwaad kijken. En toen ging ze opstaan om rekoefeningen te doen. Dat kun je dus ook boos doen.
Er werd gezegd dat er bussen zouden komen.
En toen mochten we opeens met de trein doorrijden. Een dode is anderhalf uur vertraging.