In het AD een mooi stuk van Menno Schenke.
Remco Campert, die volgende week 80 jaar wordt, schoof naar binnen, bracht een groet, omhelsde Edith en liep een paar minuten later het kerkhof af. Op die leeftijd heb je weinig met een begrafenis, ook al heeft die een Vinkenoog-karakter.
De fotoredactie heeft hier voor een schokkender foto gekozen. Vinkenoog frontaal gefotografeerd in de kist, mond open, ogen verkrampt dicht. (Op de internetsite een videoverslag en niet de foto uit de krant maar een foto van opzij.)
De foto uit het AD kom van het ANP. Daar zijn meer foto's van het lijk te zien. De dood is nooit een prettig gezicht of je nu een beroemde dode dichter ziet of een ander. Ik weet ook niet zo goed waarom we dit moeten zien. Ik hoop maar dat het geen trend wordt. Deze keer maar geen plaatje erbij; wie wat wil zien moet de linkjes maar aanklikken.
4 opmerkingen:
Ik vind dode schrijvers en dichters juist ontzettend fasinerend. Als ik een biografie lees, blader ik als eerste naar het fotokatern in de hoop een foto aan te treffen van de dode schrijver of dichter op zijn sterfbed of in zijn kist. Als deze ontbreekt, ben ik teleurgesteld.
Vorig jaar verscheen 'Album Louis Paul Boon'. Er staat een prachtige foto, op de volle pagina, van de dode Boon in. Alleen al om deze foto is het boek het aanschaffen waard!
Maar goed - het gaat hier om schrijvers en dichters die je bewondert en die je fascineren, maar die daarentegen ook ver van je af staan.
@ Bart: ja fascinerend is het wel, maar dan moet iemand al wel lang dood zijn. Slauerhoffs doodsportret is bijvoorbeeld erg aangrijpend. Misschien moeten er eerst een paar jaar overheen. En misschien is een boek net iets anders dan een krant.
@ Bart: Waarom precies vind je die foto's van hun lijken zo fascinerend? De schrijver zelf is niet meer, dus waarom zo'n interesse voor het omhulsel waar hij zich in bevond?
@Blaski: Tsja, dat vraag ik mezelf ook weleens af en collega's in de boekhandel vragen me dat ook als ik ze weer een foto met een dode schrijver of dichter toon. Zij kijken dan altijd snel weg en noemen het 'morbide'.
Ik denk, dat het vooral te maken heeft met het persoonlijke aspect. Je krijgt een kijkje in het laatste moment van zo'n schrijver; dat is vaak erg aangrijpend en soms vertederend. Mijn nieuwsgierigheid naar het leven van schrijvers en dichters is zo groot, dat ik ook zo'n laatste moment wil kunnen aanschouwen. Wanneer dit niet gebeurt, ben ik teleurgesteld.
Maar laatst kwam ik erachter, dat het niet ophoudt bij alleen schrijvers of dichters. Zo baalde ik ervan dat Michael Jackson niet in een open kist lag. Er werd eerst gezegd, dat hij in een glazen kist zou liggen. Ik keek dan ook ontzettend uit naar die herdenking, maar helaas.
Een reactie posten