Een gewoon vrijdagje

Gisteren een nogal hectische dag. Eerst op de uitgeverij een afspraak met dichter Jan Glas, die in oktober een Groningstalige bundel bij ons uitbrengt. Daarna hebben we de inmiddels al behoorlijk grote voorraad boeken naar een City-box verplaatst.

Ongeveer de helft paste in deze box. Een raar complex overigens. Een enorm labyrinth aan garages zo lijkt het, twee verdiepingen met opgeslagen inboedels, rotzooi en wat niet al. Je geest slaat meteen op hol bij de mogelijkheden. Wat kun je allemaal niet in een citybox plaatsen en interessanter: wat zou er allemaal liggen?
Om 12 uur snel naar Athena's Boekhandel voor de komst van Arnon Grunberg. Nova was er, een leger aan fotografen en de boekhandel zat vol met (jonge) lezers. Een kwartier te laat kwam Grunberg binnen en het publiek week als de Rode Zee uiteen om de schrijver door te laten. Ik heb het boek nog niet gelezen, maar mijn verwachtingen zijn hoog gespannen omdat ik vind dat Grunberg steeds beter gaat schrijven.


Daarna bleek dat ik weer een afspraak niet goed in mijn hoofd had zitten. Althans, wel in mijn hoofd, maar niet in mijn agenda. Met Alfred naar de expositieruimte van de realistische schilder Henk Helmantel. Mooie omgeving, een klein pittoresk dorpje waar nog iedereen een appelboom in de tuin heeft staan. De expositieruimte was veel groter dan ik dacht. Het nabijgelegen kerkje waren ze ook weer aan het opknappen. De stijf gewitte muren werden weer onderzocht op oude muurschilderingen die langzamerhand bloot komen te liggen.


Na nog een rondje om de kerk kwam er opeens een doodgraver het pad op. Het bleek de schilder zelf die zojuist was voorgegaan in een begrafenisstoet. Na nog een wandeling in het dorp kwamen we weer precies op de plek van de expositieruimte tegenover de kerk uit en weer zagen we de schilder die in zijn dagelijkse kloffie op de fiets stapte. We wisten niet welke verschijning het meest verraste. Rembrandt hebben we ook nog nooit op de fiets gezien.