- 'Hoe lang mag je eigenlijk doorgaan met je te beroepen op kanker,' vraagt Peter vanavond bij het eten en Doeke valt hem bij, want ik ben aan de beurt voor het volgende hoofdstuk van Tavenier. Nog één keertje dan en dan een maand lang niets over dit onderwerp.
- Na het ontluisterend nietszeggende consult vorige week bij de radioloog van het UMCG was ik enigszins van slag. De volgende ochtend heb ik het Martiniziekenhuis gebeld met de vraag of ik een echte controle kon krijgen. Dat kon. Gisteren vond die plaats.
Karel begeleidde me en zo zaten we na een paar maanden weer in dezelfde oude wachtkamer te wachten op mijn uroloog. En die deed wat ik wilde: me geruststellen. Niet door een internetpagina voor te lezen, maar door een echo te maken, te kijken en te voelen. En daarna kon ik geloven dat alles goed was.
- Op de gang kwam ik de man tegen die voor het eerst het woord kanker in verband gebracht had met mijn lijf. Eerder gebeurde dat al met een andere dokter voor de fitness-zaal. 'Schuldig landschap' is een term van Armando; ik zou willen spreken van 'schuldige' mensen. Ze kunnen er niets aan doen, ze hebben slechts hun werk gedaan (en goed) en toch huiver je als je ze ziet, alsof zij besmet zijn met de diagnose die ze bij mij stelden.
Mijn uroloog zag ik pas lang na de operatie: die is volledig onschuldig.
- Er gaan een hoop mensen dood aan kanker. Het valt me wat meer op dan vroeger. Jos Brink dood, vandaag Pavarotti dood. Zag hier en daar wat YouTube-filmpjes verschijnen. Het was niet mijn zanger. Met doorklikken vond ik wel een van mijn favoriete zangers, Andreas Scholl, die 'cum dederit' zingt uit Nisi Dominus van Vivaldi. Prachtige begrafenismuziek. Geluid flink hard zetten (clipje met en zonder zanger)
- 's Avonds de Dichtclub met als gastdichter Jane Leusink. Had mijn tweede ziektegedicht gemaakt. Ironischer alweer. Als contrast kon ik woorden gebruiken die Jan Glas op zijn weblog had gemaakt bij een 'pornoroos'.
Over lichamen en rozen
Zijn klacht: dat het al zo snel
stuk was, eerder dan gedacht,
in de folder stond levenslang
en nu, het moois was er wel vanaf
was hij bang voor verdere schade
het valt, het breekt, het deelt,
de dingen gaan voor hun tijd
en het garantiebewijs was hij kwijt.
Hij zei: rozen zijn zo
onuitstaanbaar aanwezig
zo vol van zichzelf
en schaamteloos opzichtig
Heb je ooit een roos horen lachen?
6 opmerkingen:
Nisi Dominus etc. Die kende ik nog niet: dat synchroon meelezen met de partituur. Je ziet de ijverige bouwers met schaar en pritstift in de weer. Echt een waanzinnige klus. Leuk ook, die oudbakken klavieruitreksels, die toch een redelijke indruk geven. Scholl zingt overigens prachtig.
Schitterende muziek. En mooi om te lezen dat het goed gaat.
Als iemand als Jos Brink sterft, dan ontstaan er overal gesprekken over mensen die precies hetzelfde hadden. Godzijdank is er ook goed nieuws.
Gisteren maar iets meer in de collectebus van het KWF gestopt.
Wijze beslissing van je om een nieuw consult aan te vragen! Bevredigend en geruststellend antwoord nu dus! Life's fun!
Fijn dat je nu niet alleen bent gegaan maar 'KK' hebt meegenomen !! 'hulp/steun' leren vragen kan soms ook 'de les zijn'... :-)
En ja, ook ik dit keer wat meer in KWFbus gedaan.....
wd
Ga me haast schamen, want heb nog geen KWF-collectebus gezien.
'Hoe lang mag je eigenlijk doorgaan met je te beroepen op kanker,' vraagt Peter vanavond bij het eten en Doeke valt hem bij.
- Wat een merkwaardige vraag. Als ik niet goed gehumeurd was, zou ik behoorlijk kunnen vallen over zo'n opmerking.
De vraag komt harder over dan in het echt. Peter en Doeke waren ironisch en daarnaast weet ik dat ze allebei erg bezorgd zijn en dan kunnen en mogen (en moeten) ze allerlei grappen kunnen maken.
Omgekeerd doe ik dingen zogenaamd niet omdat ik 'lopend patiënt' ben en daar koketteer ik dan mee, terwijl ik in feite alweer gezond verklaard ben.
Ik vind grappen als 'kun je nu ook hoger zingen,' zoals een collega mij vroeg, iets minder lollig, maar over een tijdje zal ik de grap in mijn standaardrepertoire opnemen.
Een reactie posten