Zit ik zomaar onverwacht een avond bij de Mattheus Passion. Over twee weken is het al Pasen (geweest) dus links en rechts vinden er weer opvoeringen plaats van de Mattheus. Omdat iemand ziek was geworden mocht ik mee met Alfred. Van half acht tot half elf met een kleine pauze halverwege. Mijn favoriete stukken zijn het openingskoor en het slotkoor (en de aria 'Erbarme dich').
Ik had nog nooit een live-uitvoering gezien en het is eerlijk gezegd een hele zit. Je gaat dus ook heel erg letten op andere dingen. De dikke man die achter mij kwam zitten en enigszins naar verschroeide koteletten rook. De hoestende mevrouw die half stikte in het ophouden van haar hoest en na de pauze verdwenen was. De solozangers die soms links en soms rechts van de dirigent gingen zitten, maar niet snel achter de dirigent doorglipten, maar een omweg maakten om het hele orkest heen, achter de coulissen en weer uit de coulissen - misschien om de benen te strekken. De jongste zoon van Alfred die een beetje uitgeput tegen zijn moeder in slaap lijkt te vallen. De mooie klarinettist met zwart haar die vrij bozig zat te kijken omdat hij niet vaker fluiten mocht. De kinderen van het Roder jongenskoor die wel heel erg klein waren, bijna allemaal onder de tien, en wat een geluid komt er toch uit. Die ene zanger die vaak zo ging staan dat het net leek of hij moest poepen. Het geluid van een stevige avondbries als het publiek en masse de bladzijden omslaat van het programmaboekje waarin je de tekst kunt meelezen. En dan is het zomaar tijd voor het slotkoor.
Hoewel je steeds afgeleid wordt en soms verlangt naar de intimiteit van een koptelefoon bij je cd-speler is de ervaring van zo lange uitvoering toch overweldigend. Er kan iets misgaan, de prestatie moet ter plekke geleverd worden, ook door de luisteraar. Je kunt niet een paar nummers overslaan. Dan komt zo'n slotkoor echt als een verlossing. De dirigent hield nog lang zijn armen in de lucht om de stilte na het laatste schrille akkoord te laten voortduren en we waren bijna bang dat we muisstil de zaal moesten verlaten, tot uiteindelijk de spanning uit het lichaam van de dirigent verdween en de eerste handen op elkaar kwamen.
9 opmerkingen:
Coen, een prachtige sfeerbeschrijving.
Was je in de Martinikerk bij Pieter J. Leusink? Het openings- en slotkoor is inderdaad schitterend, ook de tekst: 'O Haupt voll Blut und Wunden, voll Schmerz und voller Hohn. O Haupt, zum Spott gebunden, mit einer Dornenkron'. Maar wat vind je van het overweldigende 'Sind Blitze, sind Donner'?
Nee, ik was in de Oosterpoort. Het lijkt me in een kerk beter tot zijn recht komen (in ieder geval de sfeer van het stuk), qua akoestiek weet ik het niet.
De stukken die jij noemt zijn inderdaad erg mooi en daar zit je als toeschouwer op te wachten.
Officieel mag je niet klappen bij de Mattheüs. Maar iedereen doet het tegenwoordig toch.
Weinig kerken zijn geschikt voor concerten, je zit altijd achter een pilaar, krijgt een blikken reet en de muziek verwordt afhankelijk van de plaats waar je zit soms tot een onduideijke brij. Jammer genoeg, want sfeervol is het wel. Men zou concertkerken moeten bouwen.
Maar nog een vraagje, die klarinettist, weet je zeker dat dat geen hoboïst was?
@ Jan Paul: oh, wist ik niet. Moet mogen hoor. Zou het anders wel erg sneu vinden voor de uitvoerenden.
@ aargh: het zou best een hoboïst kunnen zijn. Is iets waarschijnlijker zelfs.
Coen: dit vind ik dus niet grappig.Ik viel niet in slaap tegen de schouder van Agnes. Maarja.. het vult het verhaal wel op. Wat ben ik toch trots, ik sta eindelijk eens in een weblog. Bedankt!
Groeten, Frank Vegter
Ha Frank. Er staat ook niet dat je in slaap viel. Er staat dat het lijkt of je in slaap viel en dat klopt met de werkelijkheid, want je speelde het. En dat bedoelde jij op jouw beurt weer grappig. Toch?
En niet boos op me zijn.
whahah... natuurlijk ben ik niet boos op je.. vind het wel leuk dat ik in een weblog sta.. geweldig.. bedankt:)
groeten frank
Een reactie posten