In W.F. Hermans' De donkere kamer van Damocles (1958) reist Henri Osewoudt samen met een pseudo-NSB-jeugdleidster naar Lunteren. Van het station Lunteren lopen zij door de Boslaan, 'een brede laan met links en rechts oudbakken renteniersvilla's en pensions', tot aan de Scheleberg, waar zij de verrader Lagendaal moeten liquideren, wat met de nodige complicaties gelukt.
Op het station van Lunteren besluit Theo Witte (de leider van de conferentie) met de taxi te gaan, en dat is maar goed ook, want zijn rolkoffer zou erg moeizaam door het rulle zand zijn gekomen. Helma van Lierop en ik besluiten te wandelen.
Het eerste stukje klopt helemaal met de beschrijving van Hermans. 'Zij liepen een eindje langs de spoorbaan, tot zij aan een overweg kwamen.' En als je die overweg over bent, loop je op de Boslaan.
Henri Osewoudt loopt over de Boslaan met een leidster van de Nationale Jeugdstorm. Voor hen loopt een andere leidster van de Nationale Jeugdstorm. Op een gegeven ogenblik gaat de verharde weg over in een zandpad en de hoofdpersonen moeten dan linksaf de hei op.
Wij lopen ook opeens op een zandweg en als wij bij een kruising komen wil ik ook linksaf. Helma van Lierop heeft beter geluisterd naar de man die ons vooraf de route heeft uitgelegd en denkt terecht dat we rechtsaf moeten. Als dit hetzelfde kruispunt is als in het boek kan Osewoudt nooit bij de Scheleberg uitkomen, de plek waar wij onze conferentie hebben.
De Scheleberg komt dan ook niet letterlijk voor in de roman. Wel maakt Hermans gewag van een huis waar op de voorgevel De Hazenwal geschilderd staat. Dat huis heb ik niet gezien.
De conferentie ging over het indelen van romans naar niveau. Volgens mij schaalden wij De donkere kamer van Damocles in op niveau 4.
