Hafid Bouazza was de eerste twitteraar

Ik ken weinig mensen in mijn omgeving die twitteren. Het lijkt me een vrij nutteloze bezigheid. Als ik de berichtjes hier en daar lees over mensen die tijdens het eten willen vertellen wat ze eten of tijdens hun fietstochtje vertellen dat ze fietsen, dan heb ik nog niet meteen de meerwaarde van het nieuwe fenomeen ontdekt. Wel heb ik ontdekt dat Hafid Bouazza de eerste was in de Nederlandse literatuur die het twitteren opnam in een roman. Dat is knap, want hij deed dat al in 1998, terwijl het getwitter pas een aanvang nam in 2006.
In Momo komt namelijk deze zin voor:

Hij volgt onafgebroken ons spel in platanen en onze twitterende gesprekken in drukke populieren, trillend als windberoerde mussen.