In juli worden in de Facebookgroep Leraar Nederlands door allerlei studenten studieboeken te koop aangeboden. Misschien ligt het in de aard van een letterkundige om alles te bewaren, maar ik heb in de kast nog de oude Knuvelder, de oude Lodewick, de oude Calis, de oude Dautzenberg staan (om maar een paar grote hits uit de literatuurgeschiedschrijving te noemen) en kan me niet voorstellen dat iemand aan het einde van zijn studie denkt dat een boek geen waarde meer heeft als hij voor de klas staat. Misschien ben ik gewoon bang dat het Basisboek Literatuur dat ik samen met twee collega’s geschreven heb opeens tussen handel zit.
In het Musée d’Art Moderne in Lille, een groot modern gebouw, dat voornamelijk uit baksteen is opgetrokken en op enige afstand van de stad ligt, is geen mens te bekennen. Tot opeens om de hoek zo’n dertig kinderen opdoemen. Zesjarige Franse kinderen die begeleid worden door hun meesters en juffen en het opvallendste is dat er bijna geen lawaai van afkomt. In een andere zaal zie ik een vergelijkbare groep op de grond zitten. Ze krijgen uitleg over een schilderij van Picasso. De juf stelt vragen zonder kinderachtig te worden en leert ze en passant iets over kleurgebruik en perspectief. In de zaal vol art brut loopt een groep volwassenen met het Downsyndroom. Ook hier bijna geen geluid.
Een uur later zitten de twee groepen kinderen buiten in twee grote kringen op het grasveld. Hun gedrag lijkt voorbeeldig. Geen geschreeuw of gehol. Wie langer kijkt ziet dat de discipline door de mooie, jonge schoolmeester afgedwongen wordt. Als een kind gaat staan of te veel lawaai maakt wordt hij afgeblaft. Terug in de kring! Zitten! De kinderen worden met u aangesproken als ze een fout maken. Idyllische samenlevingen vind je alleen bij onderdrukkende regimes. Ik denk aan de zoontjes van Jan Wolkers die hard hollend door musea de namen schreeuwden van schilders die ze herkenden van vorige bezoeken. In het museumpark trekken de Downers weer langs. Ze kijken een beetje bevreesd naar de schreeuwende meester. De laatste man van de groep wuift naar mij alsof hij me herkend heeft.
Deze kroniek verscheen eerder in de Leeuwarder Courant op 18 juli 2015.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten