Ik heb een fijne kapper. Mijn hele leven ben ik geknipt door morsige mannetjes en bijklussende huismoeders en ik dacht dat ik tot aan het einde der tijden zou moeten praten over het weer tijdens de tweemaandelijkse knipbeurt totdat er opeens een nieuwe kapperszaak opdook. Een slanke, stoere kapper, een kapsalon die zich barbershop noemt en een voortdurende stoet aan jongemannen met mooi stevig haar. Ik durfde de eerste maanden niet eens naar binnen te gaan, bang dat ik weggestuurd zou worden met mijn haargroei die zich vooral kenmerkt door te veel op de verkeerde plekken en te weinig op de goede.
Maar het is me gelukt. En voor het eerst voer ik gesprekken bij de kapper. Zijn wereld ligt mijlenver af van de mijne, maar dat geeft niet. Hij leest altijd één boek per jaar, tijdens de vakantie. In het voorjaar heb ik hem de Tavenier-trilogie gegeven, de makkelijk toegankelijke gay-soap die Doeke Sijens en ik schreven. Na twee delen hadden we er eigenlijk al genoeg van, maar toen kwam ik in Antwerpen, ter promotie van mijn roman Victorie een aardige en enthousiaste jongen tegen die wachtte op een vervolg. Victorie was meer voor 'echte lezers', vond hij, hij las nooit. Dat zette me aan het denken en daarna aan het schrijven. Met die jongen in het achterhoofd gaf ik de trilogie aan de kapper. Tijdens de volgende afspraken zei de kapper dat hij de boeken nog niet gelezen had, maar dat hij ze tijdens de vakantie zou meenemen.
Wachten op een oordeel is een lijdzaam genoegen. Zo wacht ik bijvoorbeeld al weken op een oordeel van een uitgeverij op mijn laatste manuscript. Een redacteur was positief, nu de uitgever nog. Wachten is een onbehaaglijke tussenfase.
![[Barber Shop, San Angelo, Texas]](https://farm4.staticflickr.com/3679/11934727883_58a0950936.jpg)
Vanmorgen ging ik naar de kapper. Hij was op vakantie geweest. Ik was nieuwsgierig naar zijn oordeel, maar begon er zelf niet over. Hij wel. Hij had de boeken klaargelegd, maar was ze vergeten in de koffer te stoppen. In plaats daarvan had hij Dan Brown gelezen, twee boeken zelfs. Een record. Ik kon er niet over meepraten.
Deze kroniek verscheen eerder in de Leeuwarder Courant op 7 november 2015.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten