In deze boekencolumn wordt zo vaak verwezen naar het programma De Wereld Draait Door dat ik bang ben dat ik binnenkort verbannen wordt naar de tv-pagina's. Toch kan ik er niks aan doen, want in het derde boek op rij dat ik de afgelopen tijd lees, komt het VARA-programma voor. In Goldberg van Bert Natter is de hoofdpersoon een graag geziene gast geworden in talkshows om te praten over uiteenlopende onderwerpen. Als je maar een ander geluid laat horen dan het gros van de mensen ben je interessant. De liefde bekoelt even als hij geld voor zijn optredens gaat vragen: 'Prompt noemde de presentator, die zelf elk jaar onderwerp van gesprek was aangezien hij boven de balkenendenorm bleef verdienen, me bij de borrel Koning Sebastian de Inhalige.'
In Boem! van Bill Mensema heeft hoofdpersoon Bill Mensema in 'De Doorgedraaide Wereld' last van de 'co-presentator - de rechtse ex-hoofdredacteur van een of ander bussiness magazine' die hem vraagt of Nederland niet een te klein land is om ook nog aandacht te besteden aan schrijvers uit de buitengewesten (in dit geval Groningen). Bill krijgt het moeilijk, want elk antwoord dat hij kan geven, zal fout over komen. Hij denkt: 'Van de schrijvers die ik persoonlijk geweldig vind, woont er bijvoorbeeld geen een in de hoofdstad van welk land dan ook.' Maar hij durft het niet hardop te zeggen.
In Het laatste testament van Frans Kellendonk laat Arie Storm de verbijsterde geest van Kellendonk uitvaren tegen het boekenpanel van De Wereld Draait Door. 'Op tv is een programma waarin boekverkopers in panelvorm de boeken aanprijzen die ze de volgende dag in hun eigen winkel staan te verkopen.' Afgelopen dinsdag besprak boekhandelaar Veronie Snijder-Kramer Er moet iets gebeuren van Maartje Wortel. Na de introductie van de schrijfster van wie ze ooit een gesigneerd exemplaar kreeg met een vreemde opdracht, zei ze: 'Zo zijn deze verhalen, ze zijn schrijnend, beetje merkwaardig zijn ze en soms ook lachwekkend.' Verhalen om in te lijsten, 'een topschrijfster', loftuitte de boekhandelaar verder, alleen vergat ze te vertellen waar de verhalen over gingen. Wie de meeste superlatieven kent, is de beste gast.
Deze kroniek verscheen eerder in de Leeuwarder Courant op 5 december.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten