Filosoof en schrijver Rüdiger Safranski is niet naar de Frankfurter Buchmesse gekomen voor de smalltalk. Hij praat continu zwaarwichtig over de moderne tijd. Die is namelijk heel anders dan de tijd van de postkoets. ‘De moderne mens heeft continu verplichtingen,’ zegt Safranski en hij trekt er een moeilijk gezicht bij. ‘U loopt vandaag anders ook van afspraak naar afspraak,’ zegt de interviewer om het gesprek luchtig te houden. ‘Dat is helemaal niet om te lachen,’ antwoordt Safranski streng. De interviewer schiet meteen weer in de plooi.
Het is koud en nat in Frankfurt. Op het middenterrein staan de eettentjes wat verloren te wachten op klanten. Niet iedereen heeft door dat op het middenterrein ook een tent staat waar schrijvers geïnterviewd worden. De BBC is er, dus daar wordt thee geschonken. Schrijfster Charlotte Roche van de schandaalroman Vochtige plekken is net klaar (‘Sorry dat ik fuck zei.’) als de volgende literaire ster al aanschuift. Isabel Allende is een kleine vrouw bij wie de persoonlijkheid lijkt te groeien op het podium. Professioneel doorstaat ze de storm aan klikkende camera’s door steeds haar gezicht enkele seconden stil te houden en dan licht te draaien, totdat alle fotografen tevreden zijn. Een geluidsman snelt toe omdat de ketting van Allende allemachtig stoort bij het geluid. Hij moet diep bukken om de microfoon weer goed opgespeld te krijgen. ‘Hab ich seine Unterhose,’ zegt een fotograaf moedeloos naast me, terwijl hij geringschattend naar mijn cameraatje kijkt. Allende doet de ketting af en draait die om haar arm. Zij zal geen fuck zeggen.
Volgend jaar is Nederland ‘Schwerpunkt’ op de Buchmesse. In de Nederlandse hoek op de beurs heeft het Nederlandse Schwerpunkt alvast een standje met folders en als gadget een klein flesje met een briefje erin. Aan het einde van de middag is de voorraad kleine flesjes al bijna op. Als ik even zit te wachten op een afspraak zie ik dat vrouwen de flesjes heimelijk van tafel halen met een gezicht of ze er recht op hebben. Mannen spreken mij eerst aan of ze er een mee mogen nemen. Waarschijnlijk ben ik de ideale belichaming van het ‘Schwerpunkt’.
Deze kroniek verscheen eerder in de Leeuwarder Courant op 17 oktober 2015.
De volledige reportage staat op Tzum.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten