Afgelopen zondag interviewde ik Arthur Japin over De gevleugelde en bij de voorbereiding kwam ik een kraakrecensie van Daniëlle Serdijn uit de Volkskrant tegen. Ze maakt van de hoofdpersoon Alberto Santos-Dumont in nogal homofobe bewoordingen een 'jankerige nicht'. Ze schrijft: 'Tot een hoogtepunt komt het wanneer Santos-Dumont de Franse Albert Chapin ontmoet en de een de ander plagerig in bad trekt. Japin suggereert dat zijn personage zelfmoord pleegt om de onbeantwoorde liefde voor Chapin.'
Dat kun je alleen maar schrijven als je het einde van het boek niet gehaald hebt. In het laatste deel van de roman komt juist de reden voor de zelfmoord aan het licht: Santos-Dumont ziet dat het vliegtuig, de uitvinding waar hij de pionier van was, ingezet wordt voor een bombardement. Direct nadat hij daar getuige van is geweest gaat hij terug naar zijn hotel en knoopt zich op. Japin suggereert niks over liefdesverdriet, de reden voor de zelfmoord staat er vrij opzichtig. Er is ook geen sprake van een 'onbeantwoorde liefde tussen Santos-Dumont en Chapin'; uit alles blijkt juist dat die liefde wel beantwoord is.
Zo langzamerhand krijgt Daniëlle Serdijn een aardige reputatie op het gebied van niet gelezen of half gelezen boeken. Zo liet ze Juni van Gerbrand Bakker op Texel afspelen, terwijl het verhaal in de kop van Noord-Holland gesitueerd is. Een recensie zo vol fouten dat hij zelfs uit het digitale archief van de Volkskrant is verwijderd. A.L. Snijders heeft een keer te maken gehad met een volstrekt foute interpretatie van een van zijn zkv’s. Maar het meest berucht zijn wellicht de ‘recensies’ die Serdijn schreef voor Opzij van boeken die nog niet uitgekomen waren, zelfs nog niet eens geschreven.
Begin me af te vragen hoeveel de @volkskrant eigenlijk hecht aan de geloofwaardigheid v/d boekenrubriek. http://t.co/JC6iI6iKWe #serdijn
— Joost Baars (@joostbaars) 18 oktober 2015Schrijfster Susan Smit tweet nadat ik erover berichtte 'Hoe oneervol' en collega Marc Reugebrink facebookt: 'laten we de blaam leggen waar hij hoort: bij de periodieken die deze recenserende niet-lezeres maar steeds een forum blijven geven, en de organisaties die deze ladelichtster, spelbederfster en knopendraaister opnemen in jury's.' Voor de rest blijft het tamelijk stil. En die stilte is misschien het engste.
Deze kroniek verscheen eerder in de Leeuwarder Courant op 24 oktober 2015.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten