1 André Aciman – Noem me bij jouw naam (2007)
Aangeraden door Doeke Sijens, die het boek ook op nummer 1 heeft staan. Prachtige bladzijdenlange hunkering. Gerbrand Bakker was het niet eens met dat oordeel. Hij schreef onder mijn logje: ‘Wat een intellectueel gedoe! Waarmee hij in mijn ogen alle zinnelijkheid, spanning en wat-niet-al kapotschreef. Ik dacht aldoor (en zoiets denk ik NOOIT): ga nou eens neuken!’ Maar ook dat gebeurt uiteindelijk!
2 W.G. Sebald – De emigrés (2005)
Roman met documentaire technieken en zwart-witfotootjes waarin het leven in kaart gebracht wordt van joden die uit Duitsland vertrokken zijn, maar aan iedereen blijft het verleden kleven.
3 Arnon Grunberg – Tirza (2006)
De eerste honderd bladzijden met toenemende wrevel gelezen: wat kan die Grunberg een scène rekken en wat herhaalt hij veel, maar dan kom je er langzaam achter dat de hoofdpersoon helemaal niet die onschuldige persoon is die hij speelt en vanaf dat moment wordt het een gruwelijke en meeslepende vertelling.
4 Désanne van Brederode – Barsten (2005)
Dagboek had ik bij me toen ik voor een gewoon onderzoekje naar het ziekenhuis ging en er met kanker uitkwam. De mengeling van humor, politieke beschouwingen en filosofische overpeinzingen was precies wat ik verdragen kon in de dagen daarna.
5 Esther Freud – Liefdesval (2007)
Net als bij Aciman ook in dit boek veel hunkering waarbij de vrouwelijke hoofdpersoon zichzelf te veel opoffert voor een geliefde.
6 Menno Wigman – Het gesticht (2007)
Dagboekachtig boekje dat de dichter maakte tijdens (een vrijwillig) verblijf op het terrein van een gesticht. Het gesticht gaat alle kanten uit, van gekte naar poëzie, van de eigen jeugd tot het literaire bedrijf. Je hebt tussen de regels door het idee dat je een gefragmenteerde autobiografie leest. Zou elk jaar wel zo’n boek willen lezen.
7 Frank Noë – Luca (2006)
Beetje onopgemerkte roman. Noë moet het niet hebben van de barokke taal of de prachtige volzinnen, maar wel van een goed lopend verhaal dat gebaseerd is op een krantenbericht (raar kaal jongetje achtergelaten op het Centraal Station). De mensen die zich tegen wil en dank over het jongentje ontfermen, raken erg aan hem gehecht.
8 Frank Westerman – Ararat (2007)
Westerman onderzoekt in hoeverre zijn geloof nog levend is. Hij schrijft steeds minder journalistiek en steeds meer een soort autobiografische fictie. Hoop dat we over enkele jaren een echte roman mogen verwachten.
9 Arthur Japin – De overgave (2007)
Ik ben vooral een liefhebber van de verhalen van Japin, maar ik geloof dat ik daar wat alleen in sta. In Tzum schrijft Arthur Japin een rubriek die dagboekachtig van aard is. Fragmenten lees je later, veranderd en gefictionaliseerd terug in zijn romans. Dat maakt zijn romans altijd meerlagig, dit boek dus ook.
10 Richard Klinkhamer – Woensdag gehaktdag (2007)
Rauw boek van een moordenaar/schrijver. In alle rotzooi die Klinkhamer van zijn leven heeft gemaakt toch een poging om oprecht te zijn. Slecht geredigeerd, wel overtuigend.
Lees ook de top tien van: Bart Temme, Derwent Christmas, Jan Paul Schutten, Annet Peppelenbos, Doeke Sijens, Anton Brand, Igor Wijnker, Nick ter Wal, Julien Oomen, Giny Backers, Wouter de Vries, Rense Sinkgraven, Erik Harteveld en Jan Glas
2 opmerkingen:
Grunberg schept er een duivels genoegen in zijn lezers te tarten. Ik moet toegeven dat de laatste vijftig bladzijden van De asielzoeker weer geweldig waren.
Al kan ik dat beter als PS onder mijn eigen top 10 zetten.
Er staan twee boeken op je lijst, waarvan ik niet begrijp dat ze op je lijst staan. Maar dat vraag ik je wel.
De weeklezer
Een reactie posten