Presentatie hitsingle Eier back

Vanmiddag is onder grote publieke belangstelling de potentiële hitsingle 'Eier back' van Rense and his Scrambled Eggs ten doop gehouden. Tout Groningen was aanwezig: Jan Glas, Suze Sanders, Arjen Nolles, Kasper Peters, Emiel Matulewicz, Meindert Talma en het beste uit Amsterdam: Diana Ozon.

In het voorprogramma speelden Meindert Talma en Erik Harteveld.

Daarna was het grote moment aangebroken. Lokale held Piet van Dijken kreeg het eerste plaatje overhandigd en vertelde daarna vol gloed over zijn eigen ceedeetje.

Tijd voor een live-uitvoering.

Eier back
Uploaded by coen_peppelenbos

Waarop meteen de politie kwam vanwege geluidsoverlast.


Nadat alle optredens werden verboden kon Rense alleen nog maar signeren.

En vonden we Jan Glas en Liesbeth Annokkee (de Groningse Yoko Ono) in een innige omstrengeling. Liesbeth heeft altijd zoveel uitstraling dat de foto's vanzelf bewogen worden.

En goed nieuws over Roos Custers die hier dolblij zwaait met een zojuist bemachtigd cd-tje: ze loopt nog wel wat mankig, maar haar voet past weer in een gewone schoen en dat is best knap als je bedenkt dat die voet eerst in twee helften was gezaagd.



Wie de cd (met videoclip) van Rense Sinkgraven - zang, Wil Schmal - gitaar, Lielian Tan - drums en Obed Brinkman - trombone wil kopen klikke hier.

Erik Solvanger op eenzame hoogte

Kwam in mijn digitale archief nog deze mooie foto tegen van dichter Erik Solvanger. Vorig jaar beklom hij allerlei gevaarlijks in Zuid-Amerika. Hij schreef: 'Er gaat niets boven groningen maar het embleem van jullie uitgeverij op het linnen tasje dat ik toevallig tijdens een beklimming van de vulkaan Pichincha in Ecuador meenam ging tot 4700 meter de wolken in!'

Gevaarlijke poëzie

Gezien op de Hyves-pagina van Ronald Giphart.

I'm f*cking Matt Damon and Ben Affleck

Eerst was er dus dit filmpje waarin Sarah Silverman aan Jimmy Kimmel uitlegt waarom hun vriendschap niet meer helemaal je dat is.

Tijd voor Kimmel om terug te slaan.

A B C D (8)

Dit is het affiche van de Boekenweek. Wat, waarom en hoe?

A Who's afraid of blue, grey and white?
B CPNB propageert dit jaar het Engelse boek.
C Een mooi staaltje design van Tim Ayres.
D ...

Literair leven in Groningen

Even gekeken of ik een Google-map kan maken van literaire zaken in Groningen. Nog in ontwikkeling.

Grotere kaart weergeven

Recensie LN: Gerard B. Berends - Een olifant op het strand

De bekendheid van Gerard B. Berends is de afgelopen maanden toegenomen dankzij het grote aantal gedichten dat Gerrit Komrij selecteerde voor zijn bundeling van kinderpoëzie. Dat is één van de positieve kanten van zo’n bloemlezing: vergeten dichters worden in de schijnwerpers gezet. Van Berends ken ik de verhalenbundel Twee mouwen uit 1996 die ik niet zo heel bijzonder vond en de bundel poëzie voor de jeugd Het sloeg twaalf uur uitgekomen in de Zonnewijzer-reeks van uitgeverij Holland in 1990. Tijd om eens wat nieuws te lezen en dat kan, want in de Windroos-serie is Een olifant op het strand verschenen.

Het mooiste gedicht vind ik ‘Een gebaar’. Misschien omdat het om iets futiels gaat, namelijk het gebaar dat je maakt om te maskeren dat je eigenlijk iets had willen zeggen, maar er toch liever vanaf ziet. Een gedicht over een wat nietsig gebaar dus, dat waarschijnlijk vrij herkenbaar is.

een gebaar


als je ’s morgens de gordijnen
opent naar buiten kijkt en je hand
door je haar strijkt

een gebaar van bijna niks
als je niet beter wist zou alles blauwer
mogen zijn of grijzer

je ziet dat wel eens als je iets wilt
zeggen en een ander zegt dan net
even eerder iets

Het heeft de kracht van een gedicht van Judith Herzberg. Er zit ook een klein irritant zinnetje midden in het gedicht ‘als je niet beter wist zou alles blauwer / mogen zijn of grijzer’ dat je niet direct kunt plaatsen. Is dat wat je denkt als je naar buiten kijkt en ziet hoe het weer is en het besef dat je daar niets aan kunt veranderen.

Er staan nog een paar andere gedichten in deze bundel die ik denk te kunnen begrijpen, maar over het algemeen snap ik de meeste gedichten niet. Dat ligt niet aan Berends, maar aan deze lezer die niet elke associatieve gedachte van de dichter kan navolgen. Ik weet dat hij vaak gebruik maakt van absurde invallen en graag speelt met taal. Het gevaar dreigt echter dat er een paar zinnen achter elkaar staan die ik wel intrigerend vind, niet door rijm, ritme of andere ouderwetse poëtische middelen, maar juist door de aparte opeenvolging van mededelingen en die ik toch niet ten volle begrijp.

zondagochtend


een buurman rolt zonder te groeten van het dak
en blijft zo stil liggen dat hij bijna slaapt

eefde ijssel wint van grave beneden de sluis
een rode krokodil kruipt uit een brievenbus

aan het eind van de ochtend is het avond
toe kleed je aan voor je vel krimpt

Is dit een jeugdherinnering aan lange vervelende zondagen thuis? Is dit wat je meemaakt op een doorsnee zondagochtend? Heeft die regel over Eefde IJssel te maken met een voetbalwedstrijd of met de waterstanden? Is die rode krokodil speelgoed? En is die buurman dood, in de zin van nooit meer slapen? Ik kan minutenlang staren naar zo’n gedicht alsof er een cryptische omschrijving staat en ik de enige ben die niet doorheeft waarover het gaat, terwijl ik ‘kleed je aan voor je vel krimpt’ wel een mooie zin vind.

Stiekem haal ik de jeugdbundel er weer bij. Dat zal ik toch wel snappen? Ook daar vind ik een zondagsgedicht.

het is zondag
een man groet een paard
een vrouw kamt oude dromen
een tafel smelt of maakt een krul

het is zondag
alle huizen hebben hoge poten
en verdwalen
gelukkig hebben ze een das om

Eigenlijk tref je precies hetzelfde procedé aan bij dit gedicht. Prachtige regels zoals ‘een vrouw kamt oude dromen’ die direct gekoppeld worden aan andere regels met een totaal andere inhoud, de lezer licht verbijsterd achterlatend.

Coen Peppelenbos



GERARD B. BERENDS: Een olifant op het strand. Uitgeverij Holland, Haarlem. 32 blz. €5,95
Verscheen eerder op Literair Nederland, 25 februari 2008.

De mus

Na de rustgevende treinfilmpjes, nu een rustig musfilmpje. Opgenomen in de tuin van mijn ouders. Had al twee keer zeven minuten met niks gefilmd, terwijl normaal de meesjes, de sijsjes, de patrijsjes en saucijsjes, de geelgors, de geelpootruiter, de geelwangzanger, de bonte specht, de bonte gaai en de bonte vliegenvanger, de hoge keppelzanger, de grauwe diksnavelkarekiet en de gewone kanariepiet af en aan vliegen, maar de derde keer verscheen toch een passer domesticus en even later nog een.

De mus
Uploaded by coen_peppelenbos

Treinreis van Winschoten naar Groningen

Machinist 'Lesneyman' heeft een cameraatje in zijn trein aangezet. Hopelijk doet hij ook nog eens Leeuwarden-Groningen.

Van Nieuweschans tot Winschoten.


Van Winschoten naar Scheemda.


Van Scheemda naar Zuidbroek.


Van Zuidbroek naar Sappemeer-Oost.


Van Sappemeer-Oost naar Hoogezand-Sappemeer.


Van Hoogezand-Sappemeer naar Martenshoek.


Van Martenshoek naar Kropswolde.


Van Kropswolde tot Europapark.


Van Europapark naar stad.

Knip- en plakrecensie

Zojuist een mailtje verstuurd naar het NHL-magazine (het pr-krantje van onze school):

LS,
Gisteren kreeg ik het NHL-magazine weer in de bus. Tot mijn vreugde stond er een positieve recensie in over het boek van Derwent Christmas. Alleen viel het mij op dat ik het einde van de recensie al kende. Zie daarvoor het bijgevoegde artikel van Susan Smit in de Avantgarde over hetzelfde boek. In het verleden heb ik wel eens recensies geschreven toen de NHL-krant nog op krantenpapier werd gedrukt, maar indien men tegenwoordig met knippen en plakken recensies mag maken en daarvoor betaald wordt, dan zou ik graag mijn diensten opnieuw willen aanbieden.

Met vriendelijke groet,

Coen Peppelenbos

Eind van de recensie van Susan Smit in de Avantgarde:
'Twee tranen zou zomaar een literaire thriller kunnen heten, maar is goddank gewoon als roman naar voren gebracht. Het doet wat een goede roman hoort te doen: het laat ons zien dat alles mogelijk is, dat een leven in een ondoordacht moment kan kantelen, en dat je als mens je eigen duisternis niet helemaal kent, laat staan die van een ander.'

Eind van de recensie in NHL-magazine:

Bloemetjesbrigade feliciteert Aletta Jacobs

Zag gisteren bij het borstbeeld van Aletta Jacobs voor het Harmoniegebouw een bosje bloemen liggen. Toen ik wat dichterbij keek bleek het om een verjaardagsgroet te gaan van de bloemetjesbrigade. Aletta Jacobs zou op 9 februari 154 zijn geworden, ware het niet dat zij al eerder stierf (wat zou het arme mens anders problemen hebben om al die kaarsjes uit te blazen).
Het is een beetje onduidelijk wie achter de bloemetjesbrigade schuil gaan. Iets lesbisch-feministisch dacht ik aan dat 'brigade' af te lezen. Via Google kom je op de site van Saskia Zwiers. Daar staat dat er wel meer bloemetjes worden neergelegd bij erg dode vrouwen, maar erg veel meer kom je niet te weten.
Mooi initiatief al met al. Nu nog een bloemetjesbrigade voor dichters en schrijvers.

Tzum

Over het ronkende borreltafelstuk van Karel Berkhout in NRC Handelsblad over literaire tijdschriften is al veel gezegd. Vandaag een mooie toevoeging van Joep van Ruiten in het Dagblad van het Noorden: 'Zulke kritiek leest lekker weg, maar laat onverlet dat naast 'de twaalf gesubsidieerde literaire tijdschriften' tal van blaadjes verschijnen die jaar in jaar uit sappelend bewijzen de moeite waard te zijn. Tzum bijvoorbeeld, een uitgave van Kleine Uil Groningen, laat vier keer per jaar zien dat ver weg van de grachtengordel óók interessante literaire dingen gebeuren.'

Voor meer info zie hier.

Rectificatie Jenever Jenny

Mijn bericht van gisteren over Jenever Jenny blijkt niet helemaal te kloppen volgens een stuk in het Dagblad van het Noorden van vandaag waar de 'dorstige daklozendiva' de bijnaam Berenburg Jeannetje heeft.

Lachende baby's

Waarom lachen baby's? Sommige filmpjes op YouTube met lachende baby's zijn hilarisch. Je schiet zelf in de lach (zoals je ook moet gapen als je iemand ziet gapen). Maar als het filmpje is afgelopen denk je: waarom lachten die baby's eigenlijk precies? Ja, die ouders deden wat geks, maar zo leuk was dat helemaal niet.

Literair Nederland gaat veranderen

Gisteren naar Amsterdam geweest voor een vergadering van Literair Nederland. Binnen een paar maanden zal de site onherkenbaar veranderen. Met een paar nieuwe mensen gesproken die resideren in het voormalige Volkskrantgebouw aan de Wibautstraat. Mooie locatie. Ik was er op tijd en zat in de ontvangsthal te wachten. Hele Surinaamse families werden naar binnen geloodst (er is een Surinaams tv-station op de zesde verdieping), er kwam een rondleiding langs, er klonk knetterharde muziek van een dansschool en uit een andere hoek kwam getrommel van Afrikaanse trommelaars. Maar op de eerste verdieping was het een oase van rust. In de voormailge directietafel van PCM stond nog de enorme originele vergadertafel. Het schijnt dat het gebouw nog volstaat met allemaal PCM-spul dat blijkbaar met gemak afgedankt kon worden. Die tafel stond eerst in de kamer, daarna kwamen er muren in die kamer en nu kon de tafel niet meer weg zonder eerst de muren af te breken.

Jenever Jenny overleden

Gisteren is de bekende zwerfster Jenever Jenny overleden. Ik kende haar alleen bij die naam, maar volgens dit bericht heet ze Jeannette de Lange. Altijd dronken en altijd gevaarlijk slingerend met haar fietsje over de wegen van Groningen. Gisteren is ze in de sloot gereden. Dat deed ze wel vaker, maar nu stond er teveel water in.
Ach, ze keek en was altijd wat bozig, maar je hoopt altijd dat mensen kunnen veranderen, beter worden, van de drank af raken en wat gelukkiger worden. Niet in dit leven dus.

Rense Sinkgraven wil naar het Eurovisie songfestival

Eindelijk is de single 'Eier back' klaar. Volgende week vrijdag wordt het schijfje gepresenteerd. Voor de liefhebbers alvast een voorproefje:

NHL-zadelhoesjes

Als een bedrijf teveel geld heeft, dan zie je de onbenulligste dingen langskomen. Gisteren stonden er opeens twee meisjes in ons kantoor die heel vrolijk een cadeautje aanboden. We kregen een zadelhoesje. Op dat zadelhoesje staat: Ik zit op de NHL. En wat doe je dan als volwassen mensen. Je doet zo'n zadelhoesje op je hoofd. Zie eerst mijn collega Joke van Balen, dan ik en dan het meisje van het promotieteam dat weer een foto van ons maakte, zodat we in de volgende NHL-magazine te zien zijn als dolenthousiaste gebruikers van de NHL-zadelhoes.

Update Dichters op YouTUbe

De lijst die ik zaterdag op heb gepubliceerd van Dichters die te vinden zijn op YouTube heb ik sindsdien al met een kleine twintig dichters uitgebreid. Scroll dus naar beneden om de laatste stand van zaken terug te vinden.

Nieuws

1 Asing Walthaus is fan van Johan Heesters. Zie voor zijn verslag van het optreden en de commotie vooraf zijn log.
2 Er is een nieuw weblog bij dat vooral de bibliografie en het antiquarische boek centraal stelt: het artistiek bureau.
3 Het Jeroen Brouwers-nummer van Tzum vliegt de winkel uit!
4 Rascha Peper over haar nieuwste roman:

Dichters op YouTube

Hier is mijn nieuwe inventarisatie (dichters, met een bundel bij een reguliere uitgeverij, die een eigen gedicht voorlezen en dichters die nog geen bundel hebben uitgebracht, maar die ik leuk vind). (laatste update vrijdag 22 februari, 15.25)

Hans Andreus (1, documentaire - weet niet of hij zelf iets voordraagt)
Jan Willem Anker (1)
Jan Baeke (1)
Martijn den Bakker (1)(2)(3)
H.H. ter Balkt (1, vanaf 0.21)
Gerard B. Berends (1)
Jurre van den Berg (1)
Norbert de Beule (1)
Catharina Blaauwendraad (1, vanaf 1.40)
Look J. Boden (1)(2)(3)(4)(5)
Mark Boog (1)
David van den Bosch (1)
Anneke Brassinga (1, alleen stem)
Tsead Bruinja (1)(2)(3)(4)(5)(6)(7)(8)(9)(10)(meer)
Remco Campert (1)(2)(3)
Derwent Christmas (1)(2)
Bart Chabot (1)
Daniël Dee (1)(2)(3)(4)(5)(6)(7)(8)
Tom van Deel (1)
Jules Deelder (1)(2)(3)(4)(parodie)(parodie 2)
Ellen Deckwitz (1)(2)
André Degen (1)
Alain Delmotte (1)
Arne Deprez (1)
Adriaan van Dis (1)
albrecht b doemlicht (1)
Bart FM Droog (1)
Serge van Duinhoven (1, vanaf 0.55 en 3.10)
Arjen Duinker (1)
Remco Ekkers (1)
Lupko Ellen (1)
Dirk Elst (1)
Edwin Fagel (1)
Alex Franken (1)
Sieger MG (1)(2, vanaf 5.05)(3)
Louis van Gaal (1)
Al Galidi (1, alleen stem)
Peter du Gardijn (1)
Jan Glas (1)(2)(3)(4)
Ruben van Gogh (1)(2)(3)(4)
Koenraad Goudeseune (1)
Peter de Groot (1)(2)
Karel ten Haaf (1)(2)(3)(4)(5)
Jan Hanlo (1)
Erik Jan Harmens (1)(2)
Ingmar Heytze (1)(2)
Tjitse Hofman (1)(2, vanaf 2.34)
Peter Holvoet-Hanssen (1)
René Huigen (1)
Jasoro (1)
Hester Knibbe (1)
Antoine de Kom (1)(2)
Gerrit Komrij (1)(2, doet ´Manuela´ met Marcel Vanthilt)
Ruth Koops van ´t Jagt (1)
Rutger Kopland (1)
Anton Korteweg (1)
Antjie Krog (1)(2)(3)
Wiel Kusters (1)
Frederik Lucien De Laere (1)(2)
Tom Lanoye (1, alleen stem)
Ruth Lasters (1, alleen begin)
Joke van Leeuwen (1)
Anke Leenders (1)
Max Lerou (1)
Tomas Lieske (1, alleen stem)
Peter M. van der Linden (1)(2)(3)(4)(5)(6)(7)(8)(9)(10)(meer)
Lucebert (1)
Guus Luijters (1)
Emiel Matulewicz (1)(2)
Jelle Meander (1)
K. Michel (1)
Bart Moeyaert (1)(2)(3)(4)(5)(6)(7)(8)(9)
Thomas Möhlmann (1)(2)
Ramsey Nasr (1)(2)(3)
Marco Nijmeijer (1)
Leonard Nolens (1)(2)
Arjen Nolles (1)
Ronald Ohlsen (1)
Theo Olthuis (1)
Frank van Pamelen (1)(2)(3)(4)
Didi De Paris (1)
Coen Peppelenbos (1)
Ester Naomi Perquin (1)
Ilja Leonard Pfeijffer (1, fragmentje vanaf 9.04)
Froukje van der Ploeg (1, vanaf 0.15)
Jean Pierre Rawie (1, vanaf 3.04)
Gerard Reve (1)
Paul Rigolle (1)
Xavier Roelens (1)(2)(3)
Alfred Schaffer (1, vanaf 5.20)
Arne Schoenvuur (1)
Rob Schouten (1)
Margreet Schouwenaar (1)(2)
Rense Sinkgraven (1)(2, vanaf 2.01)(3)(4)
Erik Solvanger (1)
Henk Spaan (1)(2)(3)(4)(5)(6)
F. Starik (1, vanaf 2.36)
Mustafa Stitou (1, vanaf 3.33)
Mark Van Tongele (1)
Erwin Troost (1)(2)
Toon Vanlaere (1)
Bo Vanluchene (1)
Christophe Vekeman (1)
Edward van de Vendel (1)(2)
Denis Vercruysse (1)
Hans Verhagen (1)
Simon Vestdijk (1, alleen stem)
A.C.G. Vianen (1)(2)
Simon Vinkenooog (1, weet niet zeker of dit een gedicht was of proza)(2, idem)(3)(4)
Frans Vogel (1)(2)
Cornelis van der Wal (1)
Hans Wap (1)
Menno Wigman (1, vanaf 5.57)
Jan Wijffels (1)
Willem Wilmink (1)(2)
Pom Wolff (1)
De Woorddansers (1)(2)(3)(4)(5)

Nico Dijkshoorn doet leuk

In Tzum nummer 5 uit 1999, wat waren we nog jong, stond een foto van een meneer met grijze krullenbol bij de kopieermachine. Onderschrift: 'Adriaan van Dis druk in de weer met volgende roman. Uitvoering van Derwent Christmas en redactielid Ifor Molenhuis was de Van Dis-lookalike nadat hij een spuitbus grijze verf door zijn haar had gespoten. Een nogal erg late reactie op de plagiaatrel rond Het beloofde land begin jaren negentig, waarbij ik overigens altijd in de goede trouw van Van Dis heb geloofd. Maar goed: je bent jong en je vindt dat een geweldig goede grap en we hebben er erg om moeten lachen, vooral toen bleek dat die grijze verf moeilijk uitwasbaar was.

Vandaag stuurde iemand me deze tekst toe:

Iets anders. Waarom moeten wij hier op school Frans leren spreken? Waar wordt dat dan nog gesproken? Nee, daar heb je wat aan, dat je ergens midden in Afrika in het Frans kunt zeggen dat je nogal last hebt van het op stookolie lopende aggregaat vlak achter je tent. Waarom zou je in godsnaam nog Frans leren?

Ja, misschien om Adriaan van Dis een keer helemaal verrot te kunnen schelden als je hem met zijn hondje tegenkomt in Parijs. Dat lijkt me wel mooi, als hij weer negers zit te observeren voor zijn nieuwe boek, De Neger In Mij. Naast hem gaan staan en hem in perfect Frans vertellen wat je van zijn bij elkaar gejatte prietpraat vindt.

2008 en men heeft het nog steeds over die affaire! Schrijver is Nico Dijkshoorn. Een columnist die je verwacht in het buurtkrantje van een achterstandswijk in Schiedam, zo'n type dat altijd in de mopperstand staat. Toch vinden bepaalde mensen dat die Nico Dijkshoorn kan schrijven en grappig is. Hij zat dit seizoen zelfs in de redactie van Dit was het nieuws, maar je komt hem vooral tegen in de Volkskrant waar hij een sportcolumn heeft en op de website nu.nl. De Volkskrant dat is die krant die vroeger nog wel eens een goede columnist in huis had. Nu hebben ze Martin Bril en Nico Dijkshoorn.
Tsja.
Enfin.
Wie de hele column leest, komt erachter dat Dijkshoorn het deze keer heeft over de Fransen, naar aanleiding van hun uitnodiging aan Hirschi Ali om Frans te worden. Wat doet een columnist dan: alle clichés over Fransen achter elkaar zetten. Het verontrustende vind ik dat dit soort humor tegenwoordig nog leuk gevonden wordt ook.
Wat ik vooral storend vind is de zin: 'Dat lijkt me wel mooi, als hij weer negers zit te observeren voor zijn nieuwe boek, De Neger In Mij.' Ik ga niet uitleggen waarom, want dan zit je al snel in de politiek correcte hoek, maar ik vind het een abjecte zin die alleen maar ontsproten kan zijn aan een abject brein.
Als er één schrijver is geweest die gereisd heeft en zich maatschappelijk betrokken toont door erover te schrijven (in romans als De wandelaar en zijn verzamelde journalistieke werk Leeftocht) dan is het Adriaan van Dis wel. Dat lijkt me een leven dat beter besteed is dan dat van een oude zeur die zijn columns vol ouwenelenproza aan de media slijt om de massa aan het lachen te krijgen.

Top 10 Uitgeverij kleine Uil januari

Iets later dan gewoonlijk, maar hier dan toch de top 10 van de afgelopen maand met na een half jaar eindelijk een andere nummer 1: Heiligschennis van Henk van der Ent.

1 Heiligschennis - Henk van der Ent
2 Inburgeringscursus Groningen - Frank den Hollander en Herman Sandman
3 Swarven zunder grenzen - Klaas Duursma
4 In de tweede werkelijkheid - Redactie: Raymund Prins en Gerben Wynia
5 Poëtisch Den Haag
6 Verjaardagsvers - Samensteller: Wilfried Olthof
7 Opgewekte en nuttige gedichten - Remco Ekkers
8 Friese jongens - Doeke Sijens
9 Wind door mijn haar - Marianne Janssen-Haasnoot
10 Doodstil - Redactie: IJnte Botke, Herman Maring, Coen Peppelenbos

Depressie na commissie Dijsselbloem?

Nu de conclusies van de commissie Dijsselbloem over het onderwijs getrokken zijn (conclusies die al jaaaaaaaaaaaaaarenlang duidelijk waren bij docenten) en iedere docent met een lichte kater achterblijft na decennia onderwijsvernieuwingen, bij- en herscholingen, is het tijd om te laten zien dat het ergens anders een stuk erger is gesteld met het kennisniveau (van de volwassenen althans, want het kind in het volgende filmpje is wel goed).

PoëzieMoviewedstrijd

Het Letterenhuis, het mooie letterkundige museum van Vlaanderen, organiseert een leuke wedstrijd voor mensen tussen de 16 en 26. De bedoeling is dat er filmpjes (van hooguit vijf minuten) gemaakt worden bij een gedicht. De filmpjes komen op YouTube. De regisseur kan kiezen uit een gedicht van Guido Gezelle, Paul van Ostayen, Hugo Claus, Herman de Coninck en Ruth Laster. Klik hier of hier voor meer informatie.

Peter R. de Vries: 'Ik word gelummeld.'

Sinds vandaag kennen we een nieuwe betekenis van het woord 'lummelen'. In de nasleep van De wereld draait door-affaire van maandag dook het woord opeens op. Maandag zat Peter R. de Vries bij het populaire Vara-programma. Maar liefst twintig minuten lang werd hij geïnterviewd door Matthijs van Nieuwkerk. Uitzonderlijk lang. Zelfs Wouter Bos vandaag of premier Balkenende in het verleden kreeg niet zoveel zendtijd. Het traditionele gesprekje links van de tafel was geschrapt. Meestal zit daar een uitvinder, een knutselaar of een verzamelaar (standaardvraag van Matthijs: 'Wat Mist U Nou Nog In Uw Verzameling?'), maar die was deze keer opgeofferd voor de grote crime-fighter.
Peter R. de Vries bleek aan het einde van de uitzending niet tevreden. De aftiteling rolde al over het scherm en toen hield Van Nieuwkerk pas het boekje omhoog dat een medewerker van De Vries had geschreven. De Vries pissig, want er waren 'keiharde afspraken' over gemaakt dat er maar liefst vier minuten over dat boekje gesproken zou worden. Van Nieuwkerk probeert nog de vermoorde onschuld te spelen en geeft een seconde reclametijd aan De Vries, die dan, terecht, zegt: 'Zo gaan we dat niet doen.'

Boeiende tv, maar gisteren is de strijd blijkbaar doorgegaan en hebben kranten om nader commentaar gevraagd. In de Volkskrant zegt De Vries: 'Ik werd gewoon gelummeld.' In het Dagblad van het Noorden zegt hij: 'Ik word gelummeld, dacht ik.'

En dat is interessant, want ik ken het werkwoord lummelen alleen in de betekenis van 'doelloos rondhangen'. Even mijn oude Van Dale erbij gepakt.

lum'melen (lummelde, heeft gelummeld), I (onoverg.) 1. zijn tijd verdoen (als een lummel), lanterfanten: hij heeft de ganse dag maar wat lopen lummelen; -2 (kaartsp.) tijdelijk niet meespelen; -3 (balsp.) spel van drie (of meer) spelers waarvan er een (de lummel) de bal moet zien te pakken te krijgen die de anderen naar elkaar toegooien; -II (overg.) (volkst.) drinken (vgl. lummel 7.); die gast drinkt geen druppel drank, die doet niks als koppies koffie lummelen (Jan Mens).

Schieten we daar wat mee op? Het woord dat Peter R. de Vries in het hedendaags had moeten gebruiken was 'piepelen'. Ik word gepiepeld. Hij piepelde mij. Maar dan is de vraag hoe hij van 'piepel' naar 'lummel' is gekomen. Iets freudiaans wellicht?

Jan Glas drie keer op langlijst DvhN-streektaalprijs

Maar liefst drie keer komt Jan Glas voor op de langlijst (wat is dat toch een vreselijk woord) van de DvhN-streektaalprijs. Op het log van Joep van Ruiten is de volledige lijst te zien. Dit jaar worden twee prijzen uitgereikt, één voor een boek en één voor een cd. Goede ontwikkeling. Door de prijzen en de positieve aandacht van de krant gaat de streektaal weer meer leven.
Jan Glas staat als dichter op de lijst met Het getal hondje, als samensteller met De Nije Oogst en als medewerker van Rilke Sieben Niedersaksisch.

Een mooie buitenkant

Ik let meer op het uiterlijk dan het innerlijk de laatste tijd. Het uiterlijk van een boek wel te verstaan (eigenlijk ook van mensen, maar dat doet hier weer niet ter zake). Ben zelf namelijk bezig met het omslag van een roman en daarom loop je in een boekhandel om je heen te kijken met de vraag of er nog trends zijn.

'Vogels,' riep laatst een medewerkster van een plaatselijke boekhandel. Ze hield het boek omhoog van Doeschka Meijsing en de nieuwste roman van Kees van Beijnum. Een duif en een zwarte zwaan. Zou het het begin van een rage zijn? Uit het verleden kenden we natuurlijk al De ortolaan van Maarten 't Hart, maar dat is te lang geleden om bij een trend te horen. En de pelikaan van Arnon Grunberg is ook al weer een paar jaar oud.

Naakte vrouwen zijn al een lange tijd in. Twee tranen van Derwent Christmas is nog decent, maar wat te denken van Esther Verhoef (wat doet die vrouw daar precies). En de standbeelden zijn sinds Nicci French ook standaardbeelden op thrillers.

Een paar weken geleden werd de prijs voor het mooiste omslag toegekend aan het kinderboek Sinterklaas van Charlotte Dematons, mooi vakwerk van een illustratrice die je direct het verlangen geeft om weer kind te mogen zijn. Een jaar daarvoor werd de prachtige roman van Gerbrand Bakker Boven is het stil uitverkoren. Onlangs heeft Ted van Lieshout een nieuw omslag gemaakt voor het boek. Sinds Boven is het stil is er wel een hausse aan zogenaamde plattelandsromans: Sneeuweieren van Ricus van de Coevering, Kromzicht van Max Niematz en Familievlees van Martin Hendriksma.

Ik weet het: vogels op een standbeeld naast een koe waarop Truus in haar blote doos zit, als dat geen nieuwe trend wordt.

NB: Benieuwd wat het nieuwe weblog Artistiek Bureau hier aan toe te voegen heeft.

Joran van der Sloot-filmpjes

Tussen het nakijken af en toe op YouTube aan het kijken naar grappige filmpjes. Joran van der Sloot heeft al een paar goede navolgers gekregen.


Zo, nu weer nakijken.

Dus

Weet niet wat dit precies is, maar word er wel vrolijk van.

Recensie LC: Nelleke Noordervliet - Snijpunt

Een casus belli van formaat

Snijpunt van Nelleke Noordervliet begint nog veelbelovend: een lerares, Nora, wordt met een mes gestoken door de islamitische jongen Ali. Eindelijk een roman over het multiculturele drama denk je, maar in de rest van de roman speelt dit steekincident nauwelijks meer een rol. Het was een truc van de schrijfster om de hoofdpersoon in verwarring te brengen. En zij is niet de enige die verward is, ook haar zeventienjarige dochter Franca heeft het moeilijk op weg naar haar volwassenheid en haar ex-man Guido is de mogelijke verblijfplaats van een verborgen cultschrijver in Italië op het spoor en laat niets meer van zich horen.

Als haar vader te lang wegblijft, gaat Franca hem zoeken, waarna even later ook Nora komt om op haar beurt haar dochter te zoeken. En weg is de actualiteit van het boek. Wat er voor in de plaats komt is aan de ene kant een psychologische roman waarin het gaat om de onderlinge verhoudingen en aan de andere kant een soort Ontdekking van de hemel.
Intussen wordt de lezer om de oren geslagen met verwijzingen naar klassieke werken en met totaal onrealistische dialogen. Natuurlijk mag de geleerde vader van Nora zinnen zeggen als: ‘Ali dringt jou zijn vijandschap op, niet vanuit een evenwichtig waardensysteem, maar vanuit een proto-totalitair denken, dat om zichzelf te legitimeren anderen ontmenselijkt en vervolgens hun uitroeiing nastreeft.’ Hij mag ook mopjes vertellen als: ‘al is de casus-Ali een casus belli van formaat, hij is nog best te behappen.’ Maar bijna iedereen praat zo ingewikkeld. Daarnaast heeft Noordervliet op elke bladzijde wel een paar vormen van beeldspraak staan. Veel te veel en vaak nogal clichématig: ‘Ze vreesde overspoeld te worden door een golf van krachtige passie, die niet te keren was.’ Het laatste deel van die zin is nogal overbodig. Dat komt vaker voor. Streep bijvoorbeeld de redundante zinnen in deze passage maar weg: ‘Misschien had hij toch koorts. Hij zag dingen die er niet waren. De werkelijkheid werd binnenstebuiten gekeerd. Wat zich in zijn verbeelding afspeelde meende hij echt te zien. Wat zijn ogen werkelijk zagen was als een luchtspiegeling.’
De roman gaat ten onder aan de gebrekkige stijl, want de bovenstaande voorbeelden zijn met tientallen andere voorbeelden aan te vullen. Een betere redacteur had hier heilzaam werk kunnen verrichten. Het is vooral jammer omdat uit haar vorige grote roman, Pelican Bay, bleek dat Noordervliet wel in staat is een goede, maatschappelijke roman te schrijven. Snijpunt daarentegen is mislukt.

Coen Peppelenbos

NELLEKE NOORDERVLIET: Snijpunt. Augustus, Amsterdam, 377 blz. €20,00.
Verscheen eerder in de Leeuwarder Courant, 8 februari 2008.

Boekenbal

Voor wie het programma wil zien, klik hier.

Bas Haring, Frans Willem Korsten en Guus Middag: drie sprekers

Bas Haring verleidt zijn publiek. Ik heb het vandaag gezien op de Dag van Taal, Kunsten & Cultuur in Groningen. Op die dag komen talendocenten en ckv-docenten naar Groningen om deel te nemen aan workshops en te luisteren naar lezingen. Zo'n dag is ook een halve reünie met oude vrienden en oud-studenten. Prof. dr. Haring - zeg maar Bas - hield de plenaire lezing. Los uit de pols, met enthousiasme en flair. Schmierend ook. Met erg weinig inhoud, want zijn verhaal van veertig minuten kwam neer op dit idee: door een verhaal te vertellen kun je iets ingewikkelds makkelijk maken. En toch ben je die veertig minuten geboeid. Komt het omdat het een mooie man is, jeugdig, olijk, vertederend ook, waardoor je alles van hem pikt? Als hij zich eens verspreekt en 'geschept' zegt in plaats van 'geschapen' begint zo'n zaal vol leraren meteen te roezemoezen, allemaal klaar om de lieve krullebol te verbeteren. Daar komt natuurlijk meteen een grap van hem op terug, zodat de zaal koest is, kan lachen en vervolgens uit zijn hand eet.

Bij de subplenaire lezing (je kon kiezen uit drie lezingen) koos ik voor Frans Willem Korsten, een literatuurwetenschapper, bekend van zijn boek Lessen in literatuur. Van zijn lezing 'Problemen die ons aan het hart gaan: politiek en esthetiek in het onderwijs' kan ik me niets herinneren. Die Korsten lijkt me een buitengewoon beminnelijke en beschaafde man en hij probeerde met ironie en eruditie het publiek aan zich te binden, maar zijn grappen vielen als dode vogeltjes van het spreekgestoelte. Meer iemand om in kleine kring met een glas wijn te praten over literatuur, niet iemand die een zaal bespeelt. Of misschien waren we nog steeds verliefd op Bas Haring.

Na de lunch twee workshops gevolgd. Ik had me aangemeld voor de workshop van Guus Middag, maar die zat al vol. Gelukkig mocht ik van de 'zaalwacht' toch naar binnen, waardoor ik meteen een klein beetje gelukkiger werd, want Middag is een van die onbevooroordeelde poëzierecensenten in Nederland die ik erg graag lees omdat hij vanuit enthousiasme en nieuwsgierigheid schrijft. In het echt is hij net zoals in de krant: niet iemand van hele stellige uitspraken, maar iemand die aarzelt, wikt en weegt en daarover verslag doet. Hij toonde nu de poëtische kracht aan van de teksten van een carnavalshit, van Daniël Lohues en de Zwolse groep Opgezwolle. Natuurlijk is er dan een lerares die dan meteen zegt dat dit een opstapje is voor echt literaire teksten met diepgang (leraren, je zou ze soms). En dit is weer een spreker waar ik bijna de hele tijd met een glimlach naar kijk. Het was geen lezing, het was geen workshop, hier stond ook niet iemand die op een briljante wijze zijn kunstje deed, zoals Haring, maar iemand die zijn persoonlijkheid in de strijd gooit, laat zien waarom hij ook inhoudelijk gedichten en liedjes mooi vindt en vertelt waarom iets hem ontroert. Jammer dat je niet elke week naar een college van hem kunt gaan. Hopelijk vragen ze hem een keer als gastcriticus aan de Groninger Universiteit.

Daniël Dee, Bart Moeyaert, Bernard Wesseling

Kun je aanwijzen wat een goed gedicht is? Misschien. Vorige week heb ik samen met andere juryleden het beste gedicht in een wedstrijd aangewezen. Met een andere jury waren er ongetwijfeld andere gedichten uitgekomen, maar ik denk dat over het algemeen de kwalitatief goede gedichten vanzelf boven komen drijven.
Een leuke werkvorm vvoor mijn studenten, dacht ik ook, jurylid spelen. Ik pakte drie recente bundels en haalde er drie gedichten uit. 'Hondenleven' van Daniël Dee uit Koffiedik zingen, 'Vrouw en kind' van Bart Moeyaert uit Gedichten voor gelukkige mensen en 'Op een testbeeld' van Bernard Wesseling uit Focus. De vraag aan de studenten was simpel: wat is het beste gedicht en waarom? Van tevoren kenden ze de namen van de dichters niet.
Wat me opviel was dat mijn studenten nog wel moeite hadden om te spreken over de gedichten, om de juiste argumenten te vinden die weergaven wat ze bedoelden. Daar ligt dus werk voor mij als docent.
Uiteindelijk kozen mijn studenten (niet unaniem) voor Daniël Dee. Zijn gedicht over het verwisselen van breinen (tussen hond en mens) sprak hen het meeste aan. Het originele gegeven en de proza-achtige stijl van het gedicht vonden ze een pré.
Tweede werd Bart Moeyaert (vonden de meesten in eerste instantie mooi, na het onderlinge overleg werd dat wat zwakker). Zijn gedicht 'Vrouw en kind' is geschreven naar aanleiding van een racistische moord in Antwerpen. De mooie beelden in het gedicht werden geroemd, maar de al te poëtische stijl werd negatief beoordeeld. Opmerkelijk was dat een aantal studenten in Antwerpen was op het moment (van de dubbele moord), maar in het gedicht niet de gebeurtenis herkende. Nadat ik de aanleiding van het gedicht onthuld had, werden sommige passages in het gedicht duidelijker.
Het gedicht van Wesseling kwam duidelijk op de laatste plaats. Te onduidelijk. Wat hebben die zinnen met elkaar te maken? Speelt het zich af in de Dixons? Ook ik moest achteraf bekennen dat ik het gedicht niet helemaal kon duiden. Blijkbaar is het irritant als je iets niet helemaal snapt.
Daniël Dee, gefeliciteerd!

Recensie LN: Jan Paul Schutten - Kinderen van Amsterdam

In de Middeleeuwen is God heel belangrijk

De aandacht voor de geschiedenis is de laatste jaren toegenomen, denk alleen maar aan de successen van Geert Mak en in zijn kielzog tal van andere schrijvers. Zij hebben het stoffige imago van het vak laten verdwijnen en een blijkbaar grote honger naar kennis van het publiek weten te stillen. Voor jongeren was er nog niet iets vergelijkbaars. We kennen de jeugdromans van Thea Beckman en haar opvolgster Simone van der Vlugt, maar aan de non-fictiekant van de jeugdliteratuur gebeurde niet heel veel spannends. Daar is met Kinderen van Amsterdam van Jan Paul Schutten verandering in gekomen.

Ik ken Schutten eigenlijk alleen maar van een uitermate interessant blog waar ik elke dag wel op kijk. De schrijver houdt van feitjes en onder diverse pseudoniemen kan hij op zijn blog vertellen over voedsel, wetenschap, popmuziek en noem maar een onderwerp op: Schutten weet er een blog over te maken.

Zo´n smakelijk ratjetoe kun je ook terugvinden in Kinderen van Amsterdam waarin in grote lijnen de geschiedenis van Amsterdam beschreven wordt. Elk hoofdstuk begint met een paar pagina´s strip van Paul Teng die steeds een kind in een bepaalde periode centraal stelt. Vanuit dat kind kan Schutten dan aanhaken met soepel geschreven paragrafen over een onderwerp uit de tijd waarin dat kind leeft. Met af en toe een licht ironische ondertoon.

'In de Middeleeuwen is God heel belangrijk. Maar het lijkt wel of hij in Amsterdam nog een tikkeltje belangrijker is dan in de rest van het land. Dat komt doordat er wonderen gebeuren in de stad. Echte wonderen.'

En zo gaan we van de vroege middeleeuwen naar de gouden eeuw (waarin Titus, de zoon van Rembrandt een rol speelt) en zo de eeuwen door om te eindigen bij de Tweede Wereldoorlog. Daar had nog wel een hoofdstuk bij gemogen over de jaren zestig van de vorige eeuw, want het oorlogshoofdstuk is wel een zwaar slothoofdstuk.

In het boek heeft Jan Paul Schutten ook een 'verborgen verleider' verstopt: een boodschap die je ongemerkt meekrijgt als je doorleest en dat is de toename van de verschillende bevolkingsgroepen die door de eeuwen heen naar Amsterdam trokken: protestanten, hugenoten, joden en ga zo maar door. Amsterdam is per definitie een stad die groot geworden is dankzij de invloed van verschillende culturen en het is te hopen dat kinderen leren dat dat dus normaal is.

Volgens mij is Kinderen van Amsterdam een ideale manier om iets over de geschiedenis van je stad te leren en het is te hopen dat het idee wordt uitgebreid naar andere steden en dat scholen dit soort boeken op hun programma zetten. En ook voor volwassenen is het een leerzaam boek. Zo weet ik nu bijvoorbeeld hoe 'radbraken' precies in zijn werk gaat. Schutten laat dat wel voorafgaan door een waarschuwing: je mag het stukje overslaan en alvast naar een volgend hoofdstuk overstappen.

Dat brengt me meteen bij de leeftijdsgroep waarvoor dit boek bestemd is. Vanaf 9 jaar lijkt mij wat te jong. Ik zou eerder 11 of 12 jaar zeggen. Goed voor de eerste klas van het voortgezet onderwijs waar je meteen kunt leren dat geschiedenis absoluut geen saai vak hoeft te zijn.

Coen Peppelenbos

JAN PAUL SCHUTTEN: Kinderen van Amsterdam. (met strips van Paul Teng). Nieuw Amsterdam, Amsterdam, 175 blz. €14,95.
Verscheen eerder op Literair Nederland, 4 februari 2008

Recensie LC: Stendhal - Lucien Leuwen

Verdachtmakingen en vuige roddels

Lucien Leuwen is pas een halve eeuw na de dood van Stendhal, bekend vanwege Het rood en het zwart, voor het eerst in druk verschenen. Dat ligt waarschijnlijk aan satirische inslag van de roman. Als pas benoemd consul was het niet verstandig voor de Franse schrijver om zoveel kritiek te uiten op de mensen die boven hem stonden. Het koningshuis, de politiek, de adel en de gegoede burgerij van na 1830 worden flink op de hak genomen.

Frankrijk heeft de Revolutie achter de rug, de opkomst en neergang van Napoleon meegemaakt, een terugkeer gezien van het huis Bourbon en ook weer het afzetten daarvan. En dat alles in een paar decennia. In 1830 wordt koning Louis-Philippe op de troon gezet. Onder diens bewind krijgen de rijke burgers veel macht. Een daarvan is bankdirecteur Leuwen. Hij stuurt zijn zoon Lucien het leger in om hem voor te bereiden op het echte leven.
Bij het binnentrekken van Nancy valt Lucien van zijn paard, juist voor het raam van de mooiste vrouw. Het is liefde op het eerste gezicht, maar voor een burger, zelfs al is hij rijk, is het moeilijk om door te dringen tot de kringen waar de mevrouw de Chasteller deel van uitmaakt. Stendhal beschrijft spottend de talloze bijeenkomsten, waar de oude adel van de provincieplaats vol huiver staat te kijken naar die jongeman uit Parijs die langzamerhand de door veel jongemannen aanbeden vrouw weet te betoveren. Dat duurt zo’n driehonderd bladzijden en de romance wordt uiteindelijk door een list onmogelijk gemaakt.
In de volgende driehonderd bladzijden is Lucien terug in Parijs waar hij dankzij zijn vader een baan krijgt op het departement en onderdeel wordt van het gekonkel om de macht. Verdachtmakingen, vuige roddels, willekeur, omkoperij en valse beschuldigingen: alles komt voor en in het middelpunt staat steeds de rechtschapen en aan liefdesverdriet lijdende Lucien.
Na het zoveelste soireetje weten we wel hoe het verder gaat. De roman is erg langdradig, zelfs voor een schrijver die daar niet van houdt en andere schrijvers veelvuldig berispt. Zelfs wanneer hij haast maakt, duurt het lang: ‘Dit werd met veel meer omhaal gezegd en bijgevolg minder direct en met meer vrouwelijke omzichtigheid, maar ook met meer uitingen van welwillendheid en belangstelling dan wij in verband met de beschikbare ruimte hier kunnen opschrijven.’ Satire, maar na de twintigste keer wel vermoeiend.
Van mevrouw de Chasteller horen we niets meer. Daarin is het boek onaf. Net als het manuscript waarin blanco pagina’s zaten. Lucien Leuwen is vooral een roman voor mensen met zitvlees en veel belangstelling voor de Franse geschiedenis.

Coen Peppelenbos

STENDHAL: Lucien Leuwen. Vertaald door Leo van Maris. Atlas, Amsterdam, 607 blz. €34,90
Verscheen eerder in de Leeuwarder Courant, 1 februari 2008

Achterflapfoto: the fotoshoot

Jerry Vinke heeft vanmiddag foto´s gemaakt van mij met bril 1 en zonder bril. Portretten van dichtbij en ten voeten uit. Het was koud, maar dat mag op de foto ook weer niet al te duidelijk blijken. Mijn boek komt in de zomer uit, dus das af en trui uit.
De eerste locatie bleek niet zo geschikt te zijn. Jerry had me tussen hoge kantoorgebouwen van het Waterbedrijf gedacht, maar die plek bleek bedorven door reclamedingen die in de weg stonden. Daarom maar doorgefietst naar het industrieterrein. Jerry houdt van afgetrapte omgevingen: lege fabriekshallen, schroothopen en kale industrieterreinen. Soms ziet hij een plek en dan loopt hij wat rond, kijkt, wikt en weegt en zegt dan: ´Daar moet je zitten!´
Vlak naast zijn plek lag een oude verroeste roeiboot die mij als achtergrond wel leuk leek. Hij keek door de lens, schoot een plaatje voor de vorm, maar vond het toen toch niks. Te toeristisch. Meer iets voor leken zoals ik.
Uiteindelijk zat ik op een paaltje aan de kant (dat heeft vast een naam, waar schepen hun scheepstouw omheen werpen: een meerpaal?) stoer te kijken, want dat moest van mijn redacteur.
Na de sessie heb ik Jerry op dezelfde plek gezet en een toeristische foto gemaakt.

Heb gisteren mijn halve boekenbezit omgedraaid om mooie achterflapfoto´s te vinden. Die zijn er nauwelijks. Vond naast de mooie foto´s van gisteren ook nog een prachtige plaat van Tommy Wieringa, die achter op Ik was nooit in Isfahaan staat (zie de link).
Voor de rest zijn het vaak saaie zwart-witplaatjes. Waarom is dat eigenlijk? Alles in kleur behalve de foto. En waarom staan er achterop poëziebundels vaak helemaal geen portretten? Hoort dat niet? Zijn dichters lelijker dan prozaschrijvers? Of is het gewoon goedkoper?

Achterflapfoto: to bril or not to bril

Morgen maakt Jerry Vinke een portret van me voor de achterkant van de roman Victorie die in juni bij de Arbeiderspers gaat verschijnen. Je let er eigenlijk nooit zo op, achterflapfoto's, en de meesten zijn inderdaad ook niet meer dan veredelde pasfotootjes. Soms springt een foto ertussenuit. Jan Wolkers had altijd bijzondere foto's achterop zijn romans, met dode hazen in zijn handen bijvoorbeeld. Willem Jan Otten heeft een intrigerende achterop Specht en zoon met zijn voeten in het zeewater. En ook de foto van Peter Middendorp achterop Noordeloos, tegen een desolaat Gronings (?) landschap gefotografeerd behoort tot mijn favorieten. Op al die foto's staat de auteur met zijn hele lichaam op de foto. Niet alleen het koppie dus en daar is in mijn geval ook veel voor te zeggen.
De laatste tijd draag ik ook nog een bril (dat haalt het hele gezicht omhoog). Na tien jaar mijn bril alleen bij tv-kijken en autorijden (wat ik alweer tien jaar niet doe) op te hebben, werd ik steeds moeier overdag. Vaak zo moe dat ik overdag een dutje van een uur deed. 'Misschien moet je de bril de hele dag ophebben,' zei de aardige man van de Pearle. En verdomd, sindsdien geen middagdutjes meer.
De oude bril was echter behoorlijk vorige eeuw. En onlangs heb ik alle brillen van de Pearle opgehad en heeft Doeke er twee uitgekozen onder het goedkeurend oog van die Pearlemeneer.
De vraag is nu: moet de bril op voor het portret achterop. En zo ja, welke. Hieronder vier koppen op een rijtje:
a zonder
b oude bril
c nieuwe bril 1
d nieuwe bril 2

May i have your votes, please?

Jan Glas 50 jaar

Weinig foto's deze keer, omdat ik het programma rond de verjaardag van Jan Glas mocht presenteren. Een afwisselend programma met de volkszanger Kale Bas, optredens van André Degen en Rense Sinkgraven, veel kennissen van de fotosite Flickr die vertalingen hadden gemaakt van het gedicht dat Jan Glas voor het speciale boekje Een klein gebaar maakte. Zo'n zeventig mensen luisterden in het altijd gezellige Café Mulder naar de voordrachten en kregen toen van de jarige Glas roze koeken voorgeschoteld. Leuke middag!

Poëziemarathon 3

Laura Demelza Bosma heeft de dichtwedstrijd 'Russische sprookjes' gewonnen en daarom was het wel jammer dat zij als enige van de tien besten niet aanwezig was, vanmiddag in het Groninger Museum waar de plaatsuitreiking plaatsvond.
Omdat de juryleden een oordeel hadden gegeven zonder de dichters te kennen, waren er vanmiddag nogal wat verrassingen. Zo bleek Erik Harteveld (net één dag stadsdichter af) meegedaan te hebben,

en Andries Torensma,

en Ellen Deckwitz,

en André Degen (tweede).

Dit meisje (de naam ben ik kwijt maar dat zal jurysecretaris Rense Sinkgraven vast wel binnenkort bkend maken op het log van de schrijversschool) won bij de kinderen.

Haar gedicht 'Zwarte zang' ging over een koningin en kende de mooie regels:

Zij werd wakker
met uilenvleugels in haar bed.
Nu kun je haar horen zingen
in het bos naast haar paleis.
Droevige liedjes is wat ze zingt,
want vrolijke kent ze niet.

Voor de pauze trad Suze Sanders op (ze verving Albertina Soepboer die ziek was, beterschap!).

En na haar kwam Rutger Kopland. Dat was voor de vele jonge aanwezigen wel een beetje teveel volwassenheid, maar mij kon het optreden niet lang genoeg duren.

Hij oogt wat breekbaarder, maar zijn poëzie is nog net zo sterk als voorheen. Moeten we niet eens een mooie Kopland-avond houden? Met dichters en zangers die het werk van Kopland voorlezen of uitvoeren? Ik hoorde laatst Henny Vrienten 'Onder de appelboom' zingen en dat was ontroerend. De Epibreren-boys erbij. Wat oude en jonge collega's. Volgens mij wordt dat een prachtavond.
Hierbij een filmpje dat ik maakte van zijn voordracht van het eerste gedicht dat hij maakte na zijn ongeluk en revalidatie. Meestal vraag ik de dichter of hij het goed vindt dat ik de filmpjes op internet zet. Deze keer niet. Ik hoop niet dat Kopland het erg vindt.

Rutger Kopland
Uploaded by coen_peppelenbos