Dit is het laatste bericht van 2008, nummer 775 om precies te zijn. Er kwamen dit jaar gemiddeld 117 unieke bezoekers per dag naar dit weblog (in de loop van het jaar is het bezoekersaantal verdubbeld). Dankzij Google komen de meeste mensen binnen. De website De Contrabas zorgt voor 4,82% van de bezoekers en het Artistiek Bureau voor 1,52%. Mijn oude homepages halen nog niet eens een procent.
De meest bezochte recensie ging over Doeschka Meijsing - Over de liefde (1055 maal), gevolgd door Nelleke Noordervliet - Snijpunt (803 maal) en Saskia Noort - Afgunst (485 maal).
Maar nu gaat het Literatuurlog even dicht (tot morgen). Alvast een licht en luchtig 2009 toegewenst.
hij hem
Nu in de winkel
woensdag 31 december 2008
Top 10 - 2008 (13) Coen Peppelenbos
Op de laatste dag van het jaar mijn top 10. Met dank aan de overige top tieners die hun lijst stuurden. Dit jaar was overigens een absoluut dieptepunt in de hoeveelheid boeken. Slechts 67 boeken las ik (non-fictie en poëzie niet meegerekend).
1 Rob van Essen - Visser
Vooral goed door de ontwrichtende leeservaring die je krijgt. Je tuimelt binnen een paar regels van slapstick in een ontroerende passage en toch blijft het boek geloofwaardig. Voor een langere bespreking, zie hier.
2 Arthur Japin - Zoals dat gaat met wonderen
Privé-Domeinuitgave. Heerlijk schaamteloos in allerlei opzichten. Zoals een dagboek moet zijn. De lange uitleg staat hier.
3 Doeschka Meijsing - Over de liefde
Autobiografische fictie. Grommerig en brommerig geschreven en daardoor ook grappig. Zie de recensie hier.
4 A.L. Snijders - Bordeaux met ijs
Heb in december de auteur mogen interviewen en (her)las ter voorbereiding vier boeken van hem. Met zijn nieuwste boek zkv's bereikt hij hopelijk een groot nieuw publiek.
5 Lernert Engelberts - Echte slechte mensen
Prozadebuut van deze auteur. Krachtige verhalen, geloofwaardige personages en goede dialogen. Zie recensie.
6 L.H. Wiener - Eindelijk volstrekt alleen
Derde deel van een trilogie die begon met Nestor (en dat vond ik ook het beste deel). Ook nu weer veel woede en chagrijn, die onweerstaanbaar komisch werkt. Zie recensie.
7 Sipko Melissen - Spiegelpanden
Zo'n schrijver die rustig in de marge werkt en af en toe een boek uitbrengt met de eeuwige thema's vriendschap en liefde in een heerlijke laconieke stijl beschreven. Van deze auteur koop ik gewoon elk boek.
8 Jaap Scholten - De wet van Spengler
Semi-autobiografische roman over de dood van zijn broer. Aan het eind wat clichématig, maar de rest is prachtig en indringend. Zie recensie.
9 Derwent Christmas - Twee tranen
Misschien teveel in de hoek van een thriller gezet. Als je de dialogen leest (en vooral de scènes met vader en zoon) dan weet je dat we nog veel literair plezier kunnen beleven aan nieuwe boeken van Christmas.
10 Rascha Peper - Vingers van marsepein
Lekkere pageturner met veel gruwel erbij, dankzij de preparateur die mensen en dieren opzet. Zie de recensie.
Zie ook eerdere afleveringen van de top 10 door Derwent Christmas, Nick ter Wal, Gerbrand Bakker, Anton Brand, Wouter de Vries, Erik Harteveld, Bart Temme, Joep van Ruiten, Jan Paul Schutten, Igor Wijnker, Giny Backers en Annet Peppelenbos.
1 Rob van Essen - Visser
Vooral goed door de ontwrichtende leeservaring die je krijgt. Je tuimelt binnen een paar regels van slapstick in een ontroerende passage en toch blijft het boek geloofwaardig. Voor een langere bespreking, zie hier.
2 Arthur Japin - Zoals dat gaat met wonderen
Privé-Domeinuitgave. Heerlijk schaamteloos in allerlei opzichten. Zoals een dagboek moet zijn. De lange uitleg staat hier.
3 Doeschka Meijsing - Over de liefde
Autobiografische fictie. Grommerig en brommerig geschreven en daardoor ook grappig. Zie de recensie hier.
4 A.L. Snijders - Bordeaux met ijs
Heb in december de auteur mogen interviewen en (her)las ter voorbereiding vier boeken van hem. Met zijn nieuwste boek zkv's bereikt hij hopelijk een groot nieuw publiek.
5 Lernert Engelberts - Echte slechte mensen
Prozadebuut van deze auteur. Krachtige verhalen, geloofwaardige personages en goede dialogen. Zie recensie.
6 L.H. Wiener - Eindelijk volstrekt alleen
Derde deel van een trilogie die begon met Nestor (en dat vond ik ook het beste deel). Ook nu weer veel woede en chagrijn, die onweerstaanbaar komisch werkt. Zie recensie.
7 Sipko Melissen - Spiegelpanden
Zo'n schrijver die rustig in de marge werkt en af en toe een boek uitbrengt met de eeuwige thema's vriendschap en liefde in een heerlijke laconieke stijl beschreven. Van deze auteur koop ik gewoon elk boek.
8 Jaap Scholten - De wet van Spengler
Semi-autobiografische roman over de dood van zijn broer. Aan het eind wat clichématig, maar de rest is prachtig en indringend. Zie recensie.
9 Derwent Christmas - Twee tranen
Misschien teveel in de hoek van een thriller gezet. Als je de dialogen leest (en vooral de scènes met vader en zoon) dan weet je dat we nog veel literair plezier kunnen beleven aan nieuwe boeken van Christmas.
10 Rascha Peper - Vingers van marsepein
Lekkere pageturner met veel gruwel erbij, dankzij de preparateur die mensen en dieren opzet. Zie de recensie.
Zie ook eerdere afleveringen van de top 10 door Derwent Christmas, Nick ter Wal, Gerbrand Bakker, Anton Brand, Wouter de Vries, Erik Harteveld, Bart Temme, Joep van Ruiten, Jan Paul Schutten, Igor Wijnker, Giny Backers en Annet Peppelenbos.
Giacometti in Rotterdam
Gisteren met Alfred naar de Giacomettitentoonstelling geweest in Rotterdam. De beeldhouwwerken en schilderijen van Alberto Giacometti zijn altijd uit duizenden te herkennen. Alhoewel mijn favoriete beeldhouwwerken er niet bijstonden (de hond en de kat) waren er genoeg beelden die tot de verbeelding spraken.
Helaas mocht je binnen niet fotograferen, wat heel veel mensen toch deden. Ik maakte alleen foto's van de beelden die van buiten te zien waren. Ik zou aanraden om even een weekje te wachten met het bekijken van de tentsoonstelling. Het was gisteren stervensdruk (en maar één mevrouw bij de garderobe).
Helaas mocht je binnen niet fotograferen, wat heel veel mensen toch deden. Ik maakte alleen foto's van de beelden die van buiten te zien waren. Ik zou aanraden om even een weekje te wachten met het bekijken van de tentsoonstelling. Het was gisteren stervensdruk (en maar één mevrouw bij de garderobe).
De Leeuwarder Courant brengt nieuwjaarswens
Van mijn krant kreeg ik een A4-tje met een webadres waarop de nieuwjaarswens te vinden was. En zie nu eens: een filmpje! (Ik zie overigens weinig mensen van de kunstredactie.)
Top 10 - 2008 (12) Annet Peppelenbos
Mijn zus Annet leest ook heel veel, maar ze had geen zin om te beschrijven waarom ze de boeken goed vond ('doet me zo aan de havo denken'). Op de een of andere manier vind ik het toch een heel goed lijstje geworden.
1 Coen Peppelenbos - Victorie
2 Derwent Christmas - Twee tranen
3 Simone van der Vlugt - Het laatste offer
4 Isabel Allende - De som der dagen
5 Marion Pauw - Drift
6 Nicci French - Wat te doen als iemand sterft
7 Bettine Vriesekoop - Het jaar van de rat
8 Julie Powell - Julie en Julia
9 Marion Pauw - Daglicht
10 Simone van der Vlugt - Blauw water
Zie ook eerdere afleveringen van de top 10 door Derwent Christmas, Nick ter Wal, Gerbrand Bakker, Anton Brand, Wouter de Vries, Erik Harteveld, Bart Temme, Joep van Ruiten, Jan Paul Schutten, Igor Wijnker en Giny Backers.
1 Coen Peppelenbos - Victorie
2 Derwent Christmas - Twee tranen
3 Simone van der Vlugt - Het laatste offer
4 Isabel Allende - De som der dagen
5 Marion Pauw - Drift
6 Nicci French - Wat te doen als iemand sterft
7 Bettine Vriesekoop - Het jaar van de rat
8 Julie Powell - Julie en Julia
9 Marion Pauw - Daglicht
10 Simone van der Vlugt - Blauw water
Zie ook eerdere afleveringen van de top 10 door Derwent Christmas, Nick ter Wal, Gerbrand Bakker, Anton Brand, Wouter de Vries, Erik Harteveld, Bart Temme, Joep van Ruiten, Jan Paul Schutten, Igor Wijnker en Giny Backers.
dinsdag 30 december 2008
Erik Jan Harmens stopt met weblog
In een mail die gisteravond binnenkwam, meldt Erik Jan Harmens dat hij stopt met zijn weblog. In zijn laatste posting met de kop 'Gelukkig nieuwjaar' staat een gedicht waarvan de eerste regel luidt: 'ik ben goed in het beëindigen van dingen'.
Jammer.
Pfeijffer en De Vries willen het literatuuronderwijs ontheiligen
In het laatste Onderwijsblad (van de AOB) van dit jaar schrijven Ilja Leonard Pfeijffer en Gert Jan de Vries een artikel over het literatuuronderwijs. Een beetje ter promotie van hun canon van de Europese poëzie. Omdat niet iedereen het blad in huis heeft, geef ik enkele citaten. De taal knettert en vlamt niet zoals bij Pfeijffer gebruikelijk is, dus ik denk dat het stuk voornamelijk uit de koker van Gert Jan de Vries komt.
'Wat zou het toch heerlijk zijn als docenten Saskia Noort en verwanten zouden mogen beschouwen als instapliteratuur. Een eerste stap in een lange leescarrière die misschien nog wel eens bij Dante, Ibsen of Thomas Mann eindigt. Vooralsnog wordt van pubers verwacht dat ze vanaf de begane grond in één sprong naar het hoogste niveau van de literatuur springen. Dat velen dat niet halen is even voorspelbaar als betreurenswaardig. En onnodig.'
Het probleem van de afgelopen tien jaar is juist niet dat docenten Saskia Noort weigeren als 'instapliteratuur'. Het probleem is dat voor veel leerlingen Saskia Noort ook de 'uitstapliteratuur' vormt.
Pfeijffer en De Vries pleiten vervolgens voor een geïntegreerd literatuuronderwijs. Ben ik ook voor. De trend is echter omgekeerd. Heel veel experimenten met GLO zijn mislukt en de literatuur is weer terug bij de afzonderlijke taalvakken. De auteurs zijn nog optimistisch:
'Wat is leuker dan een leerling die verklaart dat Hamlet toch wel erg lijkt op The lion king? En wat is een beter uitgangspunt voor lessen over ridderepiek dan de er fors in gewortelde Harry Potter-reeks? Een leshouding die begint bij de belevingswereld van de leerling werkt stimulerend, zelfs als het bij Harry Potter blijft.'
En dan volgt hun pleidooi voor ontheiliging van het literatuuronderwijs.
'Wie Sappho met Madonna vergelijkt pleegt eveneens heiligschennis als wie Saskia Noort een literaire auteur noemt. En daarom is het noodzakelijk. Literatuur hoort namelijk niet in een stoffig museum. Het sacrale karakter is haar zo langzamerhand fataal geworden. We moeten ontheiligen omdat die hoge heiligheid leidt tot onbegrip en afstand.'
Dat is toch wel een merkwaardige ommekeer van Pfeijffer die in zijn essays vaak zijn voorkeur heeft uitgesproken voor onbegrijpelijke poëzie. Is hij van mening veranderd?
De ietwat warrige conclusie van het stuk:
'Wij zijn van mening dat literatuur een hoofdvak moet zijn. Indien het dan oneerbiedig wordt behandeld als een internationaal verschijnsel zal het naar onze stellige overtuiging een levend vak worden dat op haar beurt dient als keuzemenu voor de identiteitsvorming van nieuwe generaties.'
Het hele stuk is na te lezen in Het Onderwijsblad, nummer 22 (13 december 2008).
maandag 29 december 2008
Victorie: in Delft
Mijn zus fotografeerde deze exemplaren van Victorie in een boekhandel in Delft. Aan het water, vlak bij de markt, de naam is ze vergeten. Wie herkent de boekenplanken?
Update 31 december:
1 Mijn moeder fotografeerde!
2 Dankzij de aanwijzingen van Arnoud van Adrichem wist mijn zus dat het hier boekhandel Huyser betrof.
Opvolger Inburgeringscursus Groningen
Vanmorgen zijn de handtekeningen gezet onder de contracten. De onderhandelingen verliepen moeizaam, maar uiteindelijk was iedereen tevreden en kon men aan de kroket: Herman Sandman, Frank den Hollander en uitgever Peter ten Hoor. Deze zomer staat de opvolger van de Inburgeringscursus Groningen gepland. Opnieuw een studieboek: de Wandelcursus Groningen! Wordt ongetwijfeld vervolgd.
Recensie LN: Dimitri Verhulst - Godverdomse dagen op een godverdomse bol
Formuleerkunst als kermisattractie
Sinds De helaasheid der dingen ben ik een fan van de schrijver Dimitri Verhulst. Nog maar vrij recent dus. Toen de aankondiging kwam dat zijn laatste boek met de door de Bond tegen het Vloeken ongetwijfeld niet met gejuich ontvangen titel Godverdomse dagen op een godverdomse bol voor niets bij de nieuwste Humo zou zitten, heb ik iemand die toch in Vlaanderen moest zijn, opdracht gegeven dat weekblad met het boek voor me te kopen. Je bent Hollander, dus je gaat voor de koopjes.
Gelukkig maar, want als ik de 18,95 had betaald die voor de winkeleditie neergelegd moet worden dan had ik me zwaar bekocht gevoeld. In oktober ben ik begonnen met lezen en op tweede kerstdag had ik het boek eindelijk uit. Omdat ik me er toe dwong. Er zit geen plot in het boek, er is geen verhaallijn (tenzij je de ontwikkeling van de mensheid een verhaallijn noemt), er zijn geen personages (tenzij je de mensheid een personage noemt). Bijna elke zin is van het type ‘Boem paukeslag’, zie mij eens formuleren. Dodelijk vermoeiend. Willekeurig voorbeeld op bladzijde 104:
Nee, dan de Humo! Wat een geweldig blad is dat. Daar vallen al onze bladen bij in het niet. Een stuk groter dan het boek van Verhulst, twee bladzijden minder, maar met een gevarieerde en interessante inhoud. In het Verhulstnummer een interview met Arnon Grunberg die ook een column in het blad heeft (evenals Herman Brusselmans en Jan Mulder). Leuk rubrieken. Reportages en interviews die langer dan twee pagina’s mogen duren. Als ik in Vlaanderen woonde, zou ik me meteen abonneren.
Coen Peppelenbos
DIMITRI VERHULST: Godverdomse dagen op een godverdomse bol. Contact, Amsterdam, 186 blz. €18,95.
Eerder gepubliceerd op Literair Nederland.
Sinds De helaasheid der dingen ben ik een fan van de schrijver Dimitri Verhulst. Nog maar vrij recent dus. Toen de aankondiging kwam dat zijn laatste boek met de door de Bond tegen het Vloeken ongetwijfeld niet met gejuich ontvangen titel Godverdomse dagen op een godverdomse bol voor niets bij de nieuwste Humo zou zitten, heb ik iemand die toch in Vlaanderen moest zijn, opdracht gegeven dat weekblad met het boek voor me te kopen. Je bent Hollander, dus je gaat voor de koopjes.
Gelukkig maar, want als ik de 18,95 had betaald die voor de winkeleditie neergelegd moet worden dan had ik me zwaar bekocht gevoeld. In oktober ben ik begonnen met lezen en op tweede kerstdag had ik het boek eindelijk uit. Omdat ik me er toe dwong. Er zit geen plot in het boek, er is geen verhaallijn (tenzij je de ontwikkeling van de mensheid een verhaallijn noemt), er zijn geen personages (tenzij je de mensheid een personage noemt). Bijna elke zin is van het type ‘Boem paukeslag’, zie mij eens formuleren. Dodelijk vermoeiend. Willekeurig voorbeeld op bladzijde 104:
‘Waarlijk alles heeft ’t over voor een hotelkamer met balkon in het koninkrijk der hemelen. ’t Verzamelt zich massaal rond eentje die uit de dood is opgestaan als was hij opgestaan uit een zaterdagse kattenslaap, echt waar, en die zich vlijmscherp herinnert hoe de landerijen er aan de andere kant van het bestaan bij liggen. In het Land Van Subiet. Een oosten van hagelballen en sneeuwstormen en een westen van onuitblusbare vlammen. Dampen van ondraaglijke stanken, duisternis die de plaats ruimt voor verblindend licht. Gejank en geklaag in smeulende schachten. Hete tangen die van alle kanten opdoemen om te pietsen en te knijpen.’En dat 186 bladzijden lang. Formuleerkunst als kermisattractie.
Nee, dan de Humo! Wat een geweldig blad is dat. Daar vallen al onze bladen bij in het niet. Een stuk groter dan het boek van Verhulst, twee bladzijden minder, maar met een gevarieerde en interessante inhoud. In het Verhulstnummer een interview met Arnon Grunberg die ook een column in het blad heeft (evenals Herman Brusselmans en Jan Mulder). Leuk rubrieken. Reportages en interviews die langer dan twee pagina’s mogen duren. Als ik in Vlaanderen woonde, zou ik me meteen abonneren.
Coen Peppelenbos
DIMITRI VERHULST: Godverdomse dagen op een godverdomse bol. Contact, Amsterdam, 186 blz. €18,95.
Eerder gepubliceerd op Literair Nederland.
zondag 28 december 2008
Recensie LN: Lernert Engelberts - Echte slechte mensen
Een continue dreiging
‘Constant liet een pocketboek zien dat hij uit de boekenkast had gegrist. Om te bewijzen dat het van hem was liet hij de penomtrek van de penis zien, die hij in elk boek dat hij uitleende maakte.’ Wie het omslag van de verhalenbundel Echte slechte mensen ziet, weet waar het ontwerp (van Sander Plug) op gebaseerd is. Ik weet niet of het omslag mensen afschrikt of aanlokt, het lijkt in ieder geval een statement te zijn, evenals het roze papier waarop de bundel gedrukt is. Butt-roze, om precies te zijn, genoemd naar de kleur van het eigenzinnige gayblad.
Met deze en andere grappen (zo heet de hoofdpersoon van het eerste verhaal naar de pornoster Ralph Woods) wordt het boek in de homoseksuele hoek gezet. Het zou jammer zijn als de bundel ook in die hoek zou blijven, want de acht verhalen verdienen een groot publiek.
Engelberts, die vooral bekend is als regisseur en dichter, schetst totaal uiteenlopende levens in deze verhalen. Een jongen in Amerika, een jongeman in Londen, een jonge vrouw (die verliefd wordt op Michel Houellebecq) in Amsterdam; de personages lijken niet zoveel met elkaar te maken te hebben. Ook de verhalen verschillen van toon, van meer klassiek vertellend tot een uitgewerkt filmscript. Het verhaal ‘Samen doodgaan’ bestond eerst als scenario voor een korte tv-film (nog te zien op de site van de auteur). Een kwaadaardige recensent zou zeggen dat de verhalen bijeengeharkt zijn, maar ik vind ze door deze variëteit juist uitdagend voor de lezer. Deze auteur kan blijkbaar vele registers bespelen.
Er hangt een continue dreiging in de verhalen op de loer. Er gaat iets mis, maar we weten nog niet wat. In het verhaal ‘De onschuldige’ wordt Mark valselijk beschuldigd van de moord op een oudere man die hem uit een kroeg heeft opgepikt. Abusievelijk, want de jongen wordt voor een hoer aangezien. Als hij doorheeft wat hem overkomt, laat hij de taxi stoppen en de man blijft alleen achter. Later die nacht wordt de man vermoord en de sporen leiden onherroepelijk naar Mark. Hij komt vrij dankzij een valse getuigenis van een buurvrouw die Mark een alibi verschaft. Dan krijgt het verhaal een wending. Een politieagent blijft met Mark naar dezelfde kroeg gaan om te kijken of ze de echte dader kunnen pakken. Je krijgt de neiging om de plot te verraden, omdat die er in wezen niets toe doet, maar er ontstaat een broeierige sfeer die extra spanning geeft aan het verhaal.
Misschien is dat wel een van de constanten in de verhalen. Je blijft als lezer op je hoede omdat je niet weet welke kant het verhaal op gaat. Dat vindt deze lezer in ieder geval erg prettig. En het is ook wel eens prettig om lekker lopende dialogen te lezen, in plaats van die gewrocht literaire. Nu maar hopen dat de uitgever deze auteur achter de broek gaat zitten. Graag meer verhalen, graag een roman. In ieder geval meer.
Coen Peppelenbos
LERNERT ENGELBERTS: Echte slechte mensen. De Harmonie, Amsterdam, 244 blz. €15,-
Eerder gepubliceerd op Literair Nederland, 28 december 2008.
‘Constant liet een pocketboek zien dat hij uit de boekenkast had gegrist. Om te bewijzen dat het van hem was liet hij de penomtrek van de penis zien, die hij in elk boek dat hij uitleende maakte.’ Wie het omslag van de verhalenbundel Echte slechte mensen ziet, weet waar het ontwerp (van Sander Plug) op gebaseerd is. Ik weet niet of het omslag mensen afschrikt of aanlokt, het lijkt in ieder geval een statement te zijn, evenals het roze papier waarop de bundel gedrukt is. Butt-roze, om precies te zijn, genoemd naar de kleur van het eigenzinnige gayblad.
Met deze en andere grappen (zo heet de hoofdpersoon van het eerste verhaal naar de pornoster Ralph Woods) wordt het boek in de homoseksuele hoek gezet. Het zou jammer zijn als de bundel ook in die hoek zou blijven, want de acht verhalen verdienen een groot publiek.
Engelberts, die vooral bekend is als regisseur en dichter, schetst totaal uiteenlopende levens in deze verhalen. Een jongen in Amerika, een jongeman in Londen, een jonge vrouw (die verliefd wordt op Michel Houellebecq) in Amsterdam; de personages lijken niet zoveel met elkaar te maken te hebben. Ook de verhalen verschillen van toon, van meer klassiek vertellend tot een uitgewerkt filmscript. Het verhaal ‘Samen doodgaan’ bestond eerst als scenario voor een korte tv-film (nog te zien op de site van de auteur). Een kwaadaardige recensent zou zeggen dat de verhalen bijeengeharkt zijn, maar ik vind ze door deze variëteit juist uitdagend voor de lezer. Deze auteur kan blijkbaar vele registers bespelen.
Er hangt een continue dreiging in de verhalen op de loer. Er gaat iets mis, maar we weten nog niet wat. In het verhaal ‘De onschuldige’ wordt Mark valselijk beschuldigd van de moord op een oudere man die hem uit een kroeg heeft opgepikt. Abusievelijk, want de jongen wordt voor een hoer aangezien. Als hij doorheeft wat hem overkomt, laat hij de taxi stoppen en de man blijft alleen achter. Later die nacht wordt de man vermoord en de sporen leiden onherroepelijk naar Mark. Hij komt vrij dankzij een valse getuigenis van een buurvrouw die Mark een alibi verschaft. Dan krijgt het verhaal een wending. Een politieagent blijft met Mark naar dezelfde kroeg gaan om te kijken of ze de echte dader kunnen pakken. Je krijgt de neiging om de plot te verraden, omdat die er in wezen niets toe doet, maar er ontstaat een broeierige sfeer die extra spanning geeft aan het verhaal.
Misschien is dat wel een van de constanten in de verhalen. Je blijft als lezer op je hoede omdat je niet weet welke kant het verhaal op gaat. Dat vindt deze lezer in ieder geval erg prettig. En het is ook wel eens prettig om lekker lopende dialogen te lezen, in plaats van die gewrocht literaire. Nu maar hopen dat de uitgever deze auteur achter de broek gaat zitten. Graag meer verhalen, graag een roman. In ieder geval meer.
Coen Peppelenbos
LERNERT ENGELBERTS: Echte slechte mensen. De Harmonie, Amsterdam, 244 blz. €15,-
Eerder gepubliceerd op Literair Nederland, 28 december 2008.
Bie de Lidl-hype (4)
Bie de Lidl-hype-update:
- Bie de Lidl is nu via iTunes te krijgen voor slechts 0,99 eurocent.
- Voorheen De Bende mit Pazzipanten op TV Noord! op 1 januari, de hele avond.
- Voorheen De Bende mit Pazzipanten Live! op de nieuwjaarsreceptie van de gemeente Groningen. 1 januari in de Oosterpoort.
Kibbelen bij het kinderboekenmuseum (3)
In 1997 interviewde ik voor het blad Bumper Toos Saal-Zuurveen, de oprichtster van het kinderboekenmuseum. 'Quite a character', maar dit had ze toch maar mooi opgebouwd. In 2004 is ze overleden op tachtigjarige leeftijd.
(Klik op het plaatje om de tekst te kunnen lezen).
Kibbelen bij het kinderboekenmuseum (2)
Niet op de site, maar wel in de papieren editie van het Dagblad van het Noorden een reactie van Jan Kiewiet van het bestuur van het kinderboekenmuseum dat afgelopen week Jan de Vries op staande voet ontslagen heeft. Directe aanleiding schijnt zijn toespraak geweest te zijn bij een etentje na afloop van een boekenmarkt in de Obergumerkerk. De boekenmarkt is bedoeld om geld binnen te halen, de kerk is de plek waar het museum een nieuwe huisvesting zou moeten krijgen. Volgens De Vries hield Kiewiet een 'hosannaverhaal'. Volgens Kiewiet schoffeerde De Vries de vrijwilligers.
Dat is inderdaad niet zo leuk om te horen bij een etentje.
Greetje Nijburg is aangesteld als interim-directeur.
(Bron: Erik Nederkoorn - Dagblad van het Noorden, 27 december 2008)
Op het berichtje van gisteren schreef Harry Perton een reactie:
Misschien is het ook iets voor Leeuwarden met twee Pabo's en een lerarenopleiding?
Jan de vries zei niet alleen totaal niet te geloven in de verhuisplannen, hij vindt ook dat de medewerkers een rotzooitje maken van de erfenis van van Toos Zaal [sic] en dat ze afspraken niet nakomen.
Dat is inderdaad niet zo leuk om te horen bij een etentje.
Wat ook meespeelde is dat De Vries hiervoor al drie, vier keer heeftgedreigd met opstappen omdat dingen hem niet zinden.
Greetje Nijburg is aangesteld als interim-directeur.
(Bron: Erik Nederkoorn - Dagblad van het Noorden, 27 december 2008)
Op het berichtje van gisteren schreef Harry Perton een reactie:
Winsum is, denk ik, te excentrisch voor een verantwoorde opslag, een professionele staf èn voldoende aanloop. Waarom brengen ze de zaak niet naar Groningen over, waar zulke zaken gauwer voor elkaar zijn te krijgen? Misschien kunnen ze voor de opslag bij de RUG of de Groninger Archieven terecht, en voor de museumfunctie samenwerken met het Stripmuseum.
Misschien is het ook iets voor Leeuwarden met twee Pabo's en een lerarenopleiding?
De Landkroontjes bloggen
Pa (Henk) en zoon (Sacha) Landkroon zijn aan het bloggen geslagen: zie hier en hier. Ze houden het al een paar dagen vol. Pa is fotograaf en heeft een uitgebreide Flickr-site. Zoon is dichter en heeft een wat minder uitgebreide Flickr-site.
zaterdag 27 december 2008
Kibbelen bij het kinderboekenmuseum
In Winsum (Groningen) staat een kinderboekenmuseum. Een rare plek, maar zo'n museum moet ergens staan. Oprichtster Toos Saal-Zuurveen zwaaide jarenlang de scepter en liep daarna haar opvolgers enigszins voor de voeten. De leiding van het het museum is nogal vaak in andere handen overgegaan.
Ook nu is het weer hommeles lees ik op het weblog van Richard Thiel. Het bestuur ligt overhoop met de laatste leider, Jan de Vries, en heeft hem zelfs op staande voet ontslagen. Zie hier de dieptereportage van RTV-Noord.
Op de site van het Dagblad van het Noorden is geen informatie te vinden over de heibel. Tot nu toe is het nieuws slechts via één kant belicht.
Ook nu is het weer hommeles lees ik op het weblog van Richard Thiel. Het bestuur ligt overhoop met de laatste leider, Jan de Vries, en heeft hem zelfs op staande voet ontslagen. Zie hier de dieptereportage van RTV-Noord.
Op de site van het Dagblad van het Noorden is geen informatie te vinden over de heibel. Tot nu toe is het nieuws slechts via één kant belicht.
Arthur Japin in het Marathoninterview
Drie uur lang een interview met Arthur Japin door Djoeke Veeninga. Het gesprek is hier na te luisteren.
Vroeger, toen Cor Galis nog leefde, duurden de marathonuitzendingen vijf uur lang. Ook die zijn allemaal na te luisteren. Ik kan me nog memorabele gesprekken herinneren met Hugo Claus en Kees Fens.
Vroeger, toen Cor Galis nog leefde, duurden de marathonuitzendingen vijf uur lang. Ook die zijn allemaal na te luisteren. Ik kan me nog memorabele gesprekken herinneren met Hugo Claus en Kees Fens.
Paul van Ostaijen: Huldegedicht aan Singer
De Vlamingen Nabil Khazzaka en Sergio Roberto Gratteri in 'Poëzie = XTC', een educatieve en literaire show voor de middelbare school.
Martin Ros: de hoogtepunten van 2008
Ik heb uitgerekend dat ik het afgelopen jaar meer dan twee dagen van mijn leven heb besteed aan Martin Ros. Dat is wel erg veel en bijna een reden om te stoppen. Toch wordt deze rubriek erg gewaardeerd door een aantal vaste lezers. Voor hen deze week (Ros heeft een weekje vrijaf) de hoogtepunten van een heel jaar radio Selexyz. De categorieën zijn: vergeetachtigheid, vrouwen, buitenlanders en het hele erge.
Ros lijkt een beetje vergeetachtig te worden.
- Selexyzpresentator: Is de stichting van de PKN aanleiding geweest voor nieuwe afscheidingen? Ja natuurlijk. Je hebt toch Hersteld Hervormd? Die houden zaterdag weer een bijeenkomst, verkopen boeken, proberen geld te verzamelen voor hun eigen kerk in... hoe heet dat? Dat dorp waar ik woon? Kom nou? Selexyzpresentator: Putten? Putten!
- Er staat hier bijvoorbeeld het verhaal dat ik helemaal niet zo goed kende over een beroepsoplichter die dus schilderijen maakte. Die maakte schilderijen van de grote schilder, hoe heet die kerel? Die beroemd is over de hele wereld? En die kreeg ze voor en zei: ik weet niet of het van mij is of dat het niet van mij is. Selexyzpresentator: Appel. Appel! Karel Appel.
- De Maarten hè. Geliefd door 52.000 mensen in Nederland en de rest die haten hem. Ze zijn gek. Selexyzpresentator: wie is de Maarten? Maar in ieder geval, Maarten dat is natuurlijk de beroemde Maarten van de eh... Uut de Uut uit Utrecht. Selexyzpresentator: Maarten van Rossem. Maarten van Rossem!
- Selexyzpresentator: 'Een nieuwe vertaling, bij eh, bij Athenaeum is het of was het? Nee, het is niet bij Athenaeum, het is verschenen bij [geblader] eh bij eh ja ja je hebt gelijk: Athenaeum, Polak & Van Gennep.
- Dat boek van de islam van Kedora of hoe heet die man, die trouwens ook uit Perzië komt, hoe heet ie? Kedora Abdoellah? Selexyzpresentator: Kader Abdolah. Ik val altijd over die namen.
- Selexyzpresentator: Maar goed, we gaan over naar de verhalen van Bas Heijne, de verhalenbundel Vlees en bloed. Jaaa, was ik ontzettend benieuwd naar. Selexyzpresentator: Dat lezen de mensen ook? Dat, nou je ziet het, dat is net uit. Selexyzpresentator: oh, dat is net uit. Dat is net uit. [Vlees en bloed is in 1994 voor het eerst verschenen bij Prometheus, cp.]
- Je zet de televisie maar aan en over Geert Leusink of hoe die die man ik vergeet altijd zijn naam? Selexyzpresentator: Wilders.
- Die beroemde kinderboekenschrijver uit Denemarken? Ach, je weet wie ik bedoel, die heeft ze ook vertaald. Selexyzpresentator: Andersen. Ja natuurlijk, Andersen!
- Die man heeft films gemaakt met Sharon Tate die haar geslacht laat zien, dat weet je toch? [Ros bedoelt Sharon Stone, cp]
- Dat wordt dus opgeknapt door die Marian huppelepup, en ook nog, want zelfs de hoofdfiguur die voor De Cock speelt, heeft ook een boek gemaakt. Over De Cock. Iedereen probeerde er van mee te plukken. Selexyzpresentator: Is dat Römer, Peter Römer? Dat is Peter Römer [Piet, cp], die komt uit die beroemde familie, weet je wel, Stiefbonen en eh Stiefboom en zoon. [Ros bedoelt waarschijnlijk de tv-serie Stiefbeen en zoon, cp].
- Je weet het van onze Geerling of hoe heet die man ook alweer? Met die politieke partij die nogal tegen de islamieten is. Heet die geen Geerling? Selexyzpresentator: Oh, Wilders. Oh, Wilders, sorry, ik vergeet altijd die man zijn naam.
- Ze laten weg de grote man, die dus ook vermoord is, misschien premier van Nederland had geworden, je weet wie ik bedoel. Selexyzpresentator: Pim Fortuyn. Ja!
Dat is een boek van Ross. Ja verkeerde Ross Selexyzpresentator: Tomas Ross. met twee essen, je moet natuurlijk Ros met één s zijn, maar Ross met twee essen, Tobias, die volgens jou een verfomfaaid gezicht heeft, maar dat komt Selexyzpresentator: Tomas. Tomas! maar hij maakt drie boeken per jaar! [...] Hij is ook zeer bevriend met... hoe heet die man die vermoord is? Selexyzpresentator: Pim Fortuyn? Neeee, die man die vermoord is? Selexyzpresentator: Theo van Gogh. Theo van Gogh! [...] Nu komt hij met het boek dat heet ook Thomas Mann, Tomas Ross!/Havank.
- Peter van Dijk [R. de Vries, cp] was toen nog klein.
- Maar voor mij was natuurlijk het boek van die Amerikaan, je weet wie ik bedoel, die daar in daar getoond werd in Amerika met z'n vrouw en z'n kind, die bedoel ik. Ja die heb ik toch duidelijk ook genoemd? Selexyzpresentator: Amerikaan? Leon de Winter? Leon de Winter!
- [over Janathan Litell - De welwillenden] Selexyzpresentator: Hoe komt het dat deze schrijver, want het is een Amerikaan van Russisch, joodse... Nee, het is geen Amerikaan hoor, het is een Fransman, ja. Selexyzpresentator: Ja, toch, want hij is in het Engels gedebuteerd geloof ik. Dat zal wel, nee, dit is zijn debuut hè. Dan heb ik het helemaal verkeerd van de uitgever, die zegt dit is zijn debuut. Hij is het, gewoon, er is ook een misdaadschrijver Littell die is ook bekend in Selexyzpresentator: Ja, dat is zijn vader hè Dat denk jij, dat is niet zo! Selexyzpresentator: Niet? Dan heb ik foute bronnen geraadpleegd. Dat zijn foute bronnen. Hij heeft vijf jaar lang aan dit boek gewerkt; hij heeft het naar boven gebaggerd.
- [een week later volgen de verbeteringen, en oeps] maar die kwam voort omdat ook de uitgeverij, duidelijk, die auteur, Littell, de auteur van De Wellevenden Selexypresentator: De Welwillenden, ja, De welwillenden (...).
- Dat is Dirkje Kuik. Is een paar jaar geleden gestorven [om iets preciezer te zijn: in maart dit jaar, cp].
- [Na voorlezen fragment] Dat is echt de lawaaitaal van Mensje Selexyzpresentator: Dirkje. eh Dirkje.
Over vrouwen
- Het begint met die pseudoniemachtige figuur die zit te tobben en dat is een stuk tobben daar word je koud van. Ik denk dat alle vrouwen die naar mij luisteren, en dat zijn er zeer vele geloof ik, dat hoop ik ook, die moeten dit stuk maar overslaan.
- Ook door vrouwen, die mij veel lezen, en daar ben ik heel blij om, zullen er natuurlijk moeite mee hebben, de verschrikkingen in dit boek van Henning Mankell.
- Ik vind Zwitserland een uniek land. En ook dat de vrouwen geen stemrecht hebben, vind ik heel goed! Ja, mag ook wel eens gezegd worden. Terwijl ik van de vrouwen houd, dat weet je.
- Het is geen literatuur. En zij heeft zich, geloof ik, ook afsgescheiden van die andere vrouwen, die Lies van Sambeek [Liza, cp], maar het is voor vrouwen - nu spreek ik echt de vrouwen van Nederland toe, en vooral de vrouwen tussen de dertig en de zeventig - lees dit boek.
- Ter elfder ure kwam er een vrouw met alle grote verleidelijkheden en bekoorlijkheden, u weet dat wel, die uitstekende borsten enzo, en die kreeg hem in haar greep.
- Een fascinerend boek voor iedereen die binnenkort naar de stranden gaat en daar al die smerige, vieze boeken van allerlei vrouwen, die er ook verschijnen, weet je wel?, er verschijnt veel rotzooi, die laat je liggen en dan neem je dit boekje mee.
- Moet je niet bij de televisie komen natuurlijk, want die meisjes die me daar de boeken aanreiken hebben nog nooit van Mussolini gehoord, weet je 't is verschrikkelijk.
- Dit laatste boek, moet ik zeggen, is wat ik en dat zeg ik ook voor alle vrouwen in Nederland die zoals je weet graag naar naar mij luisteren, is een boek voor vrouwen. Het is een vrouwenboek.
- En die mannen. Die duiken d'r maar steeds bovenop, want die ruiken iets bij d'r [de vrouwelijke hoofdpersoon, cp]. Je kent dat soort vrouwen wel. Ze is ook 48 jaar. Ik weet niet of je het weet, maar dat zijn de bevalligste vrouwen ter wereld, vooral als ze uit het noorden komen of Surinaams zijn.
- Hij zeurt maar door. Of zeuren, ja. Hij zeurt een beetje door. 't Is grandioos geschreven, maar 't is teveel. Ik vind het een uitpuilend boek. Maar, ik zeg het er meteen erbij: de vrouwen van Nederland die raad ik het aan. Het is een boek voor de vrouwen van Nederland. Het gaat over vrouwen. En die komen er niet al te best af.
- Je gaat er dadelijk niet meer op bij een vrouw, want ze stinkt teveel.
- De vrouwen komen ook op je af in prachtige, witte gewaden met die mooie, uitpuilende borsten. Daar was, daar viel ik het meeste op, maar ze zongen prachtig. Die country-music is protestants, is evangelisch, is irenisch, is aardslievend, noem maar op.
- Dit zijn boeken die moeder de vrouw waarschijnlijk laat liggen, want die kiest meestal wat anders, maar misschien leest ze dit ook wel.
- Maar dat komt ook door die uitbreiding van die uitgeverijen waar veel jonge vrouwen zoals je weet, omstreeks dertig jaar, vaak met van die mooie bustes, aan de leiding zijn gekomen. (...) Die jonge vrouwen azen op Nederlands talent. En als er maar iets geils aan zit. Moeder van vier kinderen van vier verschillende mannen. Dat is leuk! Nee, ik overdrijf een beetje.
Over buitenlanders
- Het is dus de radicale islam. De extremisten, want die brave Turken die naast mij wonen en boeken van mij lezen dat zijn de voornaamste mensen van Nederland: werken dag en nacht. Daar heb ik nooit last van, die zullen mij niet veroveren. Nooit! Dat zijn hele goeien!
- Ik zeg dit terwijl ik een groot liefhebber van de Turken ben en van de Armeniërs. Het is ge.., het is geen kwestie van.. .ik heb tussen de Turken gewoond en ik vond het de schoonste en ijverigste mensen die ik ooit ontmoet heb, echt waar.
- Men verwacht hier over twintig jaar vier miljoen islamieten. Wat wil jij daarmee? Die bezetten ook onze kerken. Het is niet allemaal zo leuk. Ik hits niemand op tegen de islamieten. Ik woon in Hilversum, ik woon veel in Putten, maar ik woon ook in Hilversum tussen de Turken. En ik breng nog eens een loflied op die Turken. Die zijn altijd schoon, netjes, liggen beneden bij mij aan de trap: 'Meneer, hebbu nog boeken?' Ze lezen zich suf. Die Turken zijn oké! Misschien tref ik het erg goed met deze Turken, maar je kunt niet de islamieten over één hoop gooien.
- Je moet ook rekenen dat de islamieten die wij hier leren kennen en die uit hun land komen, dat zijn niet de allerbeste. Dat zijn mensen zonder werk. Die kunnen nauwelijks een spijker in de muur slaan. Die liggen vrijdagsavonds gezellig op die vrouwen bij wie ze tien twaalf kinderen maken, je weet het toch?
- We zitten nu één miljoen, anderhalf miljoen islamieten. Over twintig jaar zijn er vier miljoen. Ze hebben alle grote steden in handen. Alle burgemeesters zijn net benoemd. Heb je 't gezien? Mo [?] Marokkaan, want hij brengt al zijn vakanties door in Marokko. Die man hoort in Marokko. Waarom moet die burgemeester van Rotterdam worden? Selexyzpresentator: Aboutaleb heeft u het over. Ja, dat mag jij me nou voor de vijfduizendste keer uitleggen, maar ik geloof er ook niet in. We, het islamiseren. Er is een islamisering aan de gang. En islamieten weten van niks. Die hangen gek[ke] leuzes aan uit de Koran uit de zevende eeuw. Die gezinnen: ga er maar naast wonen in Den Haag-Zuid. Is helemaal geïslamiseerd. Daar kun je 's avonds niet over de straat lopen. Daar komt, daar gaat de deur open en elk jaar komt er weer een kind uit, hè. Want ze hebben een enorme voortplantingsdrift. Ook dat nog. Dat zijn toch problemen? Hoe wil jij die oplossen? Met weer een commissie? En weer een rapport? En weer een spreekkamer in de Tweede Kamer? D'r lost niks op! Het moet hard tegen hard. En daarom die maatregelen die ze nu willen nemen tegen die Marokkanen vind ik heel juist, hoewel ik ook op Marokkanen gesteld ben, want het zijn geweldige voetballers, dat weet je.
- Selexyzpresentator: Is dat familie van Karel Appel, eigenlijk? Welnee, da's een verzonnen naam, nee. René Appel was hoogleraar voor de taal van de allochtonen, die schijnen een ei..., ja jij lacht, die schijnen een eigen taal te hebben. Daar heeft ie les in gegeven. Heel curieuze man.
- Hij [Ton van Reen, cp] heeft een hele Afrikaanse bibliotheek opgericht! Hij heeft ook een aangenomen dochtertje, zo zwart als roet. Hij houdt daarvan.
Het hele erge
- Je ziet de onderdelen van de vrouw, je ziet de orgasmes, je ziet het hele erge. Dus als ik een jongetje was van nog vijftien jaar, dan was ik op dit boek in elkaar gegeild natuurlijk. Ik zeg het maar ronduit. Dus dit boek moet je wel, al die mevrouwen die mij volgen, waarschuw ik hier wel voor. Je moet ergens tegen kunnen.
- Als je een onschuldige man bent, is dit om te smullen natuurlijk en als je niet onschuldig bent, is het ook nog, hoewel, kijk het is ook een fase van 't is voorbij. Pik, kut, lul: wie taalt daar nog naar? De boeken van Henry Miller liggen op de boekenmarkt. De jongeren kijken er niet eens naar. Het is voorbij. (...) Ik denk dat er nog wel genaaid wordt in Nederland, maar niet meer met die verbolgen... Alles kan toch? Ik zet de tv aan en ik zie hoe vader en moeder het voordoen aan de kinderen in de kamer.
- Ik heb begrepen dat het boek gericht is tegen de te vele penisactiviteiten van mannen die het hele erge doen, dat weet je, waar die vrouwen pijn van hebben. Het is niet altijd zo leuk voor die vrouwen.
- Je kan echt elke Amerikaanse vrouw plat krijgen. Ze doen alles voor je, ze hebben enorme vulva's, noem maar op. Ja, ik zeg het maar ronduit voor diegenen die dat afschrikt, die moeten dat boek niet kopen.
- Jayne Mansfield was eigenlijk het alternatief voor Marilyn Monroe, die begon langzamerhand dood te gaan en grote force (?) was daar af, kwam een ander soort meiden naar voren die nu ook in die moderne films optreden. Die grote hype van die vrouwen met die enorme borsten en die geweldige vulva's en noem maar op. En die ook konden acteren, want dat kon Jayne Mansfield. Dat hield op. Zij sloot dat eigenlijk af.
- Toch heeft hij haar, terwijl hij over die andere vrouw, Ava Gardner, die de, ja, grootste vulva heeft van heel Amerika. Selexyzpresentator: U bent een kenner, meneer Ros.
- De gruwelen van de necrofilie, de pedofilie en de eh dysmorfoli..filie, die zit er ook in. Selexyzpresentator:: Zo. Pedofilie, necrofilie en wat is er nog meer. Wat is dat? Dat is een uitvinding die zij noemt en dat is dus de dysmorfofilie. Selexyzpresentator: Dysmorfofilie. Dat is dus een liefhebberij in vrouwen met gebreken. Dus dat je daar op wil, begrijp je.
- De Italianen waren aardig voor die mensen. Die hadden nog een beetje zaagsel in hun broek zitten. Die bedienden ook die vrouwen van hun liefde, begrijp jewel dat was heel anders. Kretenzische vrouwen die naaiden graag met de Italianen.
- En die vrouw, vooral die tweede vrouw, die eigenlijk niet zijn vrouw was, hij was getrouwd hij is nooit gescheiden van die eerste vrouw die hij eigenlijk haatte. Maar die tweede vrouw die wat mooiere borsten had; hij hing er enorm aan hè. Elke morgen moest hij erop.
- 't Is werkelijk ongelooflijk. Je begrijpt ook niet hoe deze mensen in die tijd hè, want waren er wel condooms? daar hoor je niks van, dat naaide en neukte maar aan. Er kwamen geen kindjes ook, ik weet niet hoe ze dat versierden, maar dat leeft maar aan.
- Ook bij het bed, bij het bed, ik noem maar het hele erge. In bed, ook in Nederland nog. Niet op de hei daar liggen ze niet meer. Als je de hele hei afstroopt zondags: je komt geen span meer tegen. Ze doen het in bed.
- Die meisjes van 17, 18 jaar, volgens dit boek doen die niets anders - zitten de héle dag aan hun aan penissen te denken, ze voelen ook constant aan penissen, is het heerlijkste wat er is. Het is net een zwaan in hun handen, weet je wel en ze zitten ook alsmaar aan die eh hoe heten die die tepels: worden die nog groter? Oh vreselijk, het is een onuit...onuitstaanbaar volkje.
- Ik kende alle plekken op de hei, waar je kon gaan liggen en waar je het geheime ritueel voltrok. Weet je wel. Nu gaat er niemand meer naar de hei. Ze doen het in de kamer. Vader en moeder doen het voor.
- Polygamie, ja sommige mensen die heel erg tegen hun zin getrouwd waren met een vervelende dikke boerin, die vonden het wel leuk om de vrijheid te krijgen om de knecht en de bediende van die boerin ook onder het mes te nemen. Begrijp je wel? Het is dus tweeslachtig.
vrijdag 26 december 2008
Vintage Christmas
Hier sta ik op de foto met mijn broer. Die heeft iets geels in zijn handen (geen idee wat). De kerstboom staat. Dat deed mijn vader altijd en hij hing ook zelf de versieringen en de verlichting erin. Wij hadden alleen zilver in de boom. Veel mensen hadden wel allerlei gekleurde kerstballen in hun boom, maar dat waren dan ook ordinaire mensen. Wij wisten hoe het hoorde. De boom hoorde onder één mooie egale dekmantel van engelenhaar te komen. Dat hadden anderen ook vaak niet. Wel een plukje hier en daar, maar niet zo mooi als bij ons.
Aan een kerststalletje deden mijn ouders niet. Dat was toen iets voor katholieken. Tegenwoordig staat er wel een stalletje in Raalte. Het stalletje is oecumenisch geworden.
Als je op de foto klikt en deze groter maakt (ik geloof dat alleen Flickr-leden de foto op 1024 x 1536 kunnen zien - word lid, je kunt gratis abonnee worden) dan zie je dat ik een mooie oranje-rode trui aan heb die kriebelt. Dat kriebelige zie je niet op dit kleine formaat, maar ik voelde het wel meteen bij de uitvergroting.
Je ziet ook dat ik meteen aandacht heb voor het hogere. Of voor een trompetje dat buiten mijn bereik ligt.
Aan een kerststalletje deden mijn ouders niet. Dat was toen iets voor katholieken. Tegenwoordig staat er wel een stalletje in Raalte. Het stalletje is oecumenisch geworden.
Als je op de foto klikt en deze groter maakt (ik geloof dat alleen Flickr-leden de foto op 1024 x 1536 kunnen zien - word lid, je kunt gratis abonnee worden) dan zie je dat ik een mooie oranje-rode trui aan heb die kriebelt. Dat kriebelige zie je niet op dit kleine formaat, maar ik voelde het wel meteen bij de uitvergroting.
Je ziet ook dat ik meteen aandacht heb voor het hogere. Of voor een trompetje dat buiten mijn bereik ligt.
donderdag 25 december 2008
Harold Pinter overleden
De Britse toneelschrijver Harold Pinter is op 78-jarige leeftijd overleden. Jarenlang behandelde ik bij de lerarenopleiding het stuk De huisbewaarder (een vertaling van Gerard Reve). Een stuk waarin de macht tussen de drie hoofdpersonen steeds lijkt te verschuiven en je nooit weet wie de waarheid spreekt. Een sinister stuk ook waarbij iemand van buiten, een zwerver, zich met het leven gaat bemoeien van twee broers.
woensdag 24 december 2008
Recensie LC: Erwin Mortier - Godenslaap
De geletterdheid van het oog
De Vlaamse auteur Erwin Mortier heeft op zijn laatste romans wel de kritiek gekregen dat hij zich zou bezondigen aan mooischrijverij. Bovendien zou zijn thema beperkt zijn: telkens weer riep hij de verwondering op van een kinderwereld. Dat laatste kan hem nu niet meer verweten worden, want in Godenslaap is de hoofdpersoon de stokoude Hélène.
Hélène is aangewezen op een hulp, die haar moet baden en kleden. Als ze eenmaal in haar stoel bij het raam zit, werkt haar geheugen op volle toeren en schrijft ze boeken vol met haar herinneringen. Mortier neemt nogal de tijd voor de introductie van deze oude schrijfster die over haar jeugd vertelt in een welgesteld burgerlijk gezin. Pas na honderd bladzijden weet je ongeveer waar het verhaal naartoe gaat: de uitbraak van de Eerste Wereldoorlog en de vlucht van de jonge vrouw Hélène met haar strenge moeder naar een oom over de grens. Haar vader blijft achter en haar broer trekt naar het front.
Wie actie en avonturen verwacht, kan deze roman beter ongelezen laten, want Mortier moet het hebben van uitvoerige en beeldrijke zinnen. Door de nuanceringen komen de personages tot leven. Zoals de stoere, maar ook tedere Engelse fotograaf op wie Hélène verliefd wordt en die haar het front laat zien, dat vooral bestaat uit enorme rijen mannen die het slagveld tegemoet lopen. Zoals de moeder die onder haar nukken en sociale onhandigheid toch ook doorzettingsvermogen laat zien als er na een bombardement opeens kind uit de buurt gedood wordt en in huis wordt afgelegd. Dit zijn brute, samenvattende zinnen die alle subtiliteiten om zeep brengen. De gruwelijke voorvallen en de karaktertekening van de personages worden ondergeschikt gemaakt aan de taal.
Hélène verwoordt haar opvattingen over het schrijverschap als ze haar jaloezie ten opzichte van schilders kenbaar maakt: ‘Jaloers omdat ik de taal niet kan fijnstampen in een mortier en naar goeddunken vloeiend of pasteus kan maken door er olie doorheen te mengen, noch een nieuwe kleur kan scheppen door wat poeder van het ene woord aan wat poeder van het andere toe te voegen. Jaloers ook, omdat er geen taal bestaat waarmee je eerst een ondergrond kunt aanbrengen, die door het kleurenweefsel dat je erbovenop legt heen blijft schemeren. Jaloers omdat ik een taal zou willen die geen betekenis draagt, maar bovenal intensiteit, een betekenis die aan de betekenis ontstijgt, en die je niet zozeer zou moeten lezen, als wel bezien, met de geletterdheid van het oog, de eruditie van het netvlies.’ Je leest deze zinnen, mede dankzij de naamverwijzing, als het directe streven van Erwin Mortier zelf.
Het resultaat zal zijn dat Godenslaap vooral gekocht zal worden door liefhebbers van een perfecte stijl. Zij zullen op elke bladzijde kunnen genieten van de ingenieuze formuleerkunst en zinnen die moeiteloos uit honderd woorden bestaan. Zij zullen genieten en de schrijver koesteren die zich opnieuw succesvol verzet tegen snelle plots, gelikte personages en oppervlakkige thema’s.
COEN PEPPELENBOS
ERWIN MORTIER: Godenslaap. De Bezige Bij, Amsterdam, 406 blz. €19,90
Eerder gepubliceerd in de Leeuwarder Courant, 19 december 2008.
De Vlaamse auteur Erwin Mortier heeft op zijn laatste romans wel de kritiek gekregen dat hij zich zou bezondigen aan mooischrijverij. Bovendien zou zijn thema beperkt zijn: telkens weer riep hij de verwondering op van een kinderwereld. Dat laatste kan hem nu niet meer verweten worden, want in Godenslaap is de hoofdpersoon de stokoude Hélène.
Hélène is aangewezen op een hulp, die haar moet baden en kleden. Als ze eenmaal in haar stoel bij het raam zit, werkt haar geheugen op volle toeren en schrijft ze boeken vol met haar herinneringen. Mortier neemt nogal de tijd voor de introductie van deze oude schrijfster die over haar jeugd vertelt in een welgesteld burgerlijk gezin. Pas na honderd bladzijden weet je ongeveer waar het verhaal naartoe gaat: de uitbraak van de Eerste Wereldoorlog en de vlucht van de jonge vrouw Hélène met haar strenge moeder naar een oom over de grens. Haar vader blijft achter en haar broer trekt naar het front.
Wie actie en avonturen verwacht, kan deze roman beter ongelezen laten, want Mortier moet het hebben van uitvoerige en beeldrijke zinnen. Door de nuanceringen komen de personages tot leven. Zoals de stoere, maar ook tedere Engelse fotograaf op wie Hélène verliefd wordt en die haar het front laat zien, dat vooral bestaat uit enorme rijen mannen die het slagveld tegemoet lopen. Zoals de moeder die onder haar nukken en sociale onhandigheid toch ook doorzettingsvermogen laat zien als er na een bombardement opeens kind uit de buurt gedood wordt en in huis wordt afgelegd. Dit zijn brute, samenvattende zinnen die alle subtiliteiten om zeep brengen. De gruwelijke voorvallen en de karaktertekening van de personages worden ondergeschikt gemaakt aan de taal.
Hélène verwoordt haar opvattingen over het schrijverschap als ze haar jaloezie ten opzichte van schilders kenbaar maakt: ‘Jaloers omdat ik de taal niet kan fijnstampen in een mortier en naar goeddunken vloeiend of pasteus kan maken door er olie doorheen te mengen, noch een nieuwe kleur kan scheppen door wat poeder van het ene woord aan wat poeder van het andere toe te voegen. Jaloers ook, omdat er geen taal bestaat waarmee je eerst een ondergrond kunt aanbrengen, die door het kleurenweefsel dat je erbovenop legt heen blijft schemeren. Jaloers omdat ik een taal zou willen die geen betekenis draagt, maar bovenal intensiteit, een betekenis die aan de betekenis ontstijgt, en die je niet zozeer zou moeten lezen, als wel bezien, met de geletterdheid van het oog, de eruditie van het netvlies.’ Je leest deze zinnen, mede dankzij de naamverwijzing, als het directe streven van Erwin Mortier zelf.
Het resultaat zal zijn dat Godenslaap vooral gekocht zal worden door liefhebbers van een perfecte stijl. Zij zullen op elke bladzijde kunnen genieten van de ingenieuze formuleerkunst en zinnen die moeiteloos uit honderd woorden bestaan. Zij zullen genieten en de schrijver koesteren die zich opnieuw succesvol verzet tegen snelle plots, gelikte personages en oppervlakkige thema’s.
COEN PEPPELENBOS
ERWIN MORTIER: Godenslaap. De Bezige Bij, Amsterdam, 406 blz. €19,90
Eerder gepubliceerd in de Leeuwarder Courant, 19 december 2008.
Alles wat je altijd al wilde weten over poëzie
Pepijn Koolen wil graag presentator worden. Hij bedacht een filmpje: Wat is nou poëzie?
Alle clichés over poëzie komen langs en dat is op zich een verdienste, maar de echte poëzie zit in de aftiteling. Wietske Welten heeft namelijk een piepklein rolletje in het filmpje. Ze staat op een balkon te luisteren naar Pepijn Koolen die net zijn readymadegedicht uit de krant heeft geknipt. Als beloning voor de voordracht gooit ze een roos naar beneden. Op de titelrol heeft ze een functieomschrijving meegekregen: 'balkonmeisje'. Zo'n woord: dat is poëzie.
Het filmpje is gemaakt voor een sollicitatie naar de functie van presentator en is ook opgenomen in het portfolio van filmmaker Frank van der Heijden en zijn Luma Design.
Alle clichés over poëzie komen langs en dat is op zich een verdienste, maar de echte poëzie zit in de aftiteling. Wietske Welten heeft namelijk een piepklein rolletje in het filmpje. Ze staat op een balkon te luisteren naar Pepijn Koolen die net zijn readymadegedicht uit de krant heeft geknipt. Als beloning voor de voordracht gooit ze een roos naar beneden. Op de titelrol heeft ze een functieomschrijving meegekregen: 'balkonmeisje'. Zo'n woord: dat is poëzie.
dinsdag 23 december 2008
Top 10 - 2008 (11) Giny Backers
Giny Backers werkt bij boekhandel Nijhof & Lee. Ze geeft vaak commentaar onder de naam 'weeklezer' op dit weblog. Ze smokkelt een extra boek mee in deze top 10 die dus eigenlijk een top 11 is.
1 Jonathan Coe - B.S. Johnson. Een schrijversleven.(1933-1973)
Nu nog de boeken van B.S. Johnson lezen.
2 Michael Pollan - The Omnivore's Dilemma
Gaat over eten.
3 Jaap Scholten - De wet van Spengler
4 Coen Peppelenbos - Victorie
5 Philippe Claudel - Het kleine meisje van meneer Linh
Ontroerend verhaal
6 Doeschka Meijsing - Over de liefde
7 Aravand Adiga - De witte tijger
8 Arthur Japin - Zoals dat gaat met wonderen. Dagboeken 2000-2007
9 Ronald Giphart - Troost
Gaat over eten.
Gedeelde plaats op 10.
Luise Berg-Ehlers - Die Gärten der Virginia Woolf
De eerste hoofdstukken zijn magistraal, de laatste meer een opsomming, maar toch.
Jonathan Schneer - The Thames
'Menging its water with the ebb and flow of English History.' aldus John Brewer op de achterflap.
Zie ook eerdere afleveringen van de top 10 door Derwent Christmas, Nick ter Wal, Gerbrand Bakker, Anton Brand, Wouter de Vries, Erik Harteveld, Bart Temme, Joep van Ruiten, Jan Paul Schutten en Igor Wijnker.
1 Jonathan Coe - B.S. Johnson. Een schrijversleven.(1933-1973)
Nu nog de boeken van B.S. Johnson lezen.
2 Michael Pollan - The Omnivore's Dilemma
Gaat over eten.
3 Jaap Scholten - De wet van Spengler
4 Coen Peppelenbos - Victorie
5 Philippe Claudel - Het kleine meisje van meneer Linh
Ontroerend verhaal
6 Doeschka Meijsing - Over de liefde
7 Aravand Adiga - De witte tijger
8 Arthur Japin - Zoals dat gaat met wonderen. Dagboeken 2000-2007
9 Ronald Giphart - Troost
Gaat over eten.
Gedeelde plaats op 10.
Luise Berg-Ehlers - Die Gärten der Virginia Woolf
De eerste hoofdstukken zijn magistraal, de laatste meer een opsomming, maar toch.
Jonathan Schneer - The Thames
'Menging its water with the ebb and flow of English History.' aldus John Brewer op de achterflap.
Zie ook eerdere afleveringen van de top 10 door Derwent Christmas, Nick ter Wal, Gerbrand Bakker, Anton Brand, Wouter de Vries, Erik Harteveld, Bart Temme, Joep van Ruiten, Jan Paul Schutten en Igor Wijnker.
NHL: Kerstpakket (3)
En ruim voor de kerstdagen kwam vanmiddag het kerstpakket van de NHL, via mijnpersoonlijkenoot.nl. Bonbons, toastjes, rosé, nootjes, worst en nog veel meer en een prachtig keramiek ding om weg te geven. Zo horen kerstpakketten te zijn.
maandag 22 december 2008
Top 10 - 2008 (10) Igor Wijnker
Igor Wijnker is journalist. Hij schreef het boek Onder Marokkanen en was lang, heel lang, bezig met de opvolger: Bezeten, een biografie over Ton Boot. Dat boek staat aangekondigd voor februari en volgens zijn eigen weblog ligt het nu inderdaad ook bij de uitgever. In willekeurige volgorde (ik heb veel mensen dit jaar die geen rangschikking aangeven).
Dit is weliswaar geschreven voor een literatuurlog, dat weerhoudt mij er niet van om jelui taal- en misschien ook muziekliefhebbers eerst even te wijzen op het debuutalbum ‘Ze willen wel je hond aaien maar niet met je praten’ van Roosbeef.
Ook voel ik me niet geremd om hieronder onliterair werk in het zonnetje te zetten. Dat licht kwam er soms moeizaam door, vanwege een hardnekkig lagedrukgebied dat lang boven mijn hoofd hing - zegmaar mijn boek van het jaar.
Het gaat weer prima, dank u.
De wolken zijn verdreven en ik kan weer leven
Maar lezen was in 2008 een stuk aangenamer dan schrijven.
- Daar heeft A.L. Snijders helemaal geen last van. Meer dan een half uur per dag kan hij niet schrijven, zei hij vorige week in Groningen, omdat zijn bouwvallige huis de rest van de tijd onderhouden moet worden. Bij mij was het –tot verdriet en ergernis van mijn klussende huisgenoot- grofweg andersom.
Snijders komt op de valreep mijn toptien binnen gedenderd met twee boeken: Belangrijk is dat ik niet aan lezers denk en Bordeaux met ijs. Dat laatste boek is al mooi besproken door de beheerder van dit weblog. Voor mij zijn die zkv’tjes: levenslust en verbazing.
Snijders is zo’n schrijver bij wie mijn zuinigheid op slag verdwijnt en voor wie ik zonder enig schaamtegevoel met twee kostbare boeken in de signeerrij ben gaan staan. Zijn optreden maakte me hongerig naar zijn boeken. Dat heb ik bijvoorbeeld helemaal niet met iemand als Joost Zwagerman of Harry Mulisch.
- W.F. Hermans - Nooit meer slapen. Ik houd van literatuur, maar ben een onbegrijpelijke lezer. Er kunnen gerust maanden voorbij gaan dat ik het dagblad, de Heemkakel (ons dorpsblaadje), de Midweek (huis-aan-huis-blad in de regio), NOS teletekst, vederlichte rubriekjes in de Varagids of de Kampioen en – dit is heel ernstig – reacties van leeghoofden op internetfora waar ik helemaal niet naartoe had willen surfen, prefereer boven prachtige boeken die gewoon in mijn kast staan.
Boeken met titels als Nooit meer slapen. Subliem gecomponeerde roman over de Nederlandse student Alfred die in de zomer naar het noorden van Noorwegen reist voor wetenschappelijk onderzoek. Zijn expeditie wordt steeds onherbergzamer en zwaarder en verweven met gedachten, herinneringen en fantasieën van de verteller/hoofdpersoon. Het verhaal krijgt heel onnadrukkelijk steeds meer lagen. Er is een tergende onderhuidse spanning die steeds dreigender wordt. Ik heb nog tachtig pagina’s te gaan, voel een grote climax aankomen en ben voorlopig weer even verlost van mijn leeshandicap.
- Bob den Uyl – Het menselijk kunnen staat voor niets. De in 1992 overleden Den Uyl beleeft een revival, en terecht: bijna al zijn verhalen hebben de tand des tijds glorieus overleefd en doen me schuddebuiken van plezier. In dit dikke boek zijn z’n beste en veelal zeer persoonlijke reisverhalen gebundeld. Ruim vijfhonderd onweerstaanbare pagina’s van een heerlijke misantroop.
- Tommy Wieringa – Ik was nooit in Isfahaan. Hoe goed hij kan schrijven bewijst Wieringa wederom met deze bundel reisverhalen. Elke pagina bevat een aantal mooie vondsten en beschrijvingen van landschappen en mensen. Al stoorde ik me aanvankelijk aan zijn neiging daarin door te slaan en iets te nadrukkelijk De Schrijver uit te hangen met Grote Woorden en Gebaren. Nu ik vijftig pagina’s verder ben en vertrouwd met zijn stijl, slik ik die kritiek weer in. Ik wil het boek nog even koesteren en heb het gisteren verlengd in de bieb.
- Michel Faber - De Fahrenheit-tweeling. Mijn ontdekking van dit jaar. Het licht ging aan op de eerste pagina en is daarna niet meer gedoofd. ‘Ja, zo moet het!’ dacht ik voortdurend, ‘dit is schrijven.’ Alles vond ik even geweldig: stijl, plot, humor.
Faber nam me mee naar een daklozenpension, een zwembad waarin een junkie met haar zoontje gaat zwemmen, de doodzieke dictator die geopereerd moet worden, in het hoofd van een gewelddadige schizofreen of een moeder die haar baby laat vallen, naar een ijzige vlakte op een imaginaire plek. Maakte mij niet uit waar naartoe, want elk verhaal was even geloofwaardig en meeslepend.
Ik was direct zo verslaafd dat ik mezelf op een rantsoen heb gezet van één verhaal per dag; en natuurlijk heb ik regelmatig gezondigd.
Bij mijn volgende bezoek aan dezelfde boekhandel heb ik alle resterende zes extra exemplaren gekocht om aan vrienden cadeau te doen.
Oh, ik benijd iedereen die deze bundel voor de eerste keer mag lezen.
Gerbrand Bakker - Perenbomen bloeien wit. Een van de kenmerken van een goede roman is volgens mij dat je gebeurtenissen, personen en/of emoties jaren later zo weer kunt oproepen. Dit ontroerende verhaal over de jonge Gerson draag ik nog vele jaren bij me.
Op sobere wijze geschreven, maar in een bijzondere vorm, want verteld door drie verschillende personages. Zelfs het verhaal van hond Daan was onwaarschijnlijk geloofwaardig. Sterker: het greep me naar de keel.
Joris van Casteren - Lelystad. Oké genoeg literatuur. Straks gaan de mensen nog denken dat ik daar veel van lees. Hoewel, journalist Joris van Casteren schrijft natuurlijk ook literatuur. En bovendien stukken beter dan veel Nederlandse schrijvers van naam.
Hij was de reden dat ik de afgelopen jaren nog wel eens de Vrij Nederland las. Lees vooral ook zijn bundels met reportages. Van Casteren heeft een voorkeur voor schijnbaar normale gebeurtenissen, die hij beschrijft met een kale, onderkoelde stijl en die bij nader inzien bizarre vormen aannemen. Het effect is soms weerzinwekkend, dan weer hilarisch. Of een combinatie.
Slechts één hoofdstuk heb ik gelezen van zijn definitieve doorbraakboek (3e druk alweer, geloof ik), maar ik weet genoeg.
Norman Lewis – Napels ’44 Dagboeknotities van een Britse militair in de laatste fase van de oorlog. Huiveringwekkend en tegelijk luchtig. In één alinea kan Lewis je laten huilen en lachen. Ik ben nu even lui en sluit mij aan bij de woorden op de achterflap ‘Levendig, lucide, welsprekend: een meesterwerk.’ – The New York Times Book Review. Een prettig idee dat deze militair nog tientallen boeken heeft gepubliceerd.
Achilles#3. Dit is mijn reclameblokje. Niet om mijn eigen bijdrage te promoten (‘Bah! Hypocriet!’), maar omdat er de laatste tijd in elk nummer minimaal vier boeiende sportverhalen staan. En vooral omdat ook dit mooie blad (een soort Hard Gras voor de kleine sporten) hoogstwaarschijnlijk geen lang leven beschoren zal zijn. Kan iemand mij trouwens vertellen wat er in hemelsnaam met het prachtblad Torpedo gaat gebeuren?
Ferry Reurink - Het Stadioncomplex. Ik ben heel erg voor het behouden van waardeloos geworden gebouwen en terreinen. Laten verkrotten? Graag! Helaas wordt in Nederland elke vierkante centimeter beheerd en bewaakt door ambtenaren, zodat er binnen een jaar weer een nieuw gebouw staat dat in niets herinnert aan vroeger.
Gelukkig zijn er mensen als Ferry Reurink. Jarenlang reisde hij door het land voor dit stoeptegelzware en complete overzicht van alle Nederlandse stadions en terreinen waar betaald voetbal is gespeeld. Heerlijk boek voor romantische zielen, om in weg te dromen, weer terug in de tijd te reizen, anekdotes te herleven of om zelf verhalen bij te bedenken.
Zie ook eerdere afleveringen van de top 10 door Derwent Christmas, Nick ter Wal, Gerbrand Bakker, Anton Brand, Wouter de Vries, Erik Harteveld, Bart Temme, Joep van Ruiten en Jan Paul Schutten.
Dit is weliswaar geschreven voor een literatuurlog, dat weerhoudt mij er niet van om jelui taal- en misschien ook muziekliefhebbers eerst even te wijzen op het debuutalbum ‘Ze willen wel je hond aaien maar niet met je praten’ van Roosbeef.
Ook voel ik me niet geremd om hieronder onliterair werk in het zonnetje te zetten. Dat licht kwam er soms moeizaam door, vanwege een hardnekkig lagedrukgebied dat lang boven mijn hoofd hing - zegmaar mijn boek van het jaar.
Het gaat weer prima, dank u.
De wolken zijn verdreven en ik kan weer leven
Maar lezen was in 2008 een stuk aangenamer dan schrijven.
- Daar heeft A.L. Snijders helemaal geen last van. Meer dan een half uur per dag kan hij niet schrijven, zei hij vorige week in Groningen, omdat zijn bouwvallige huis de rest van de tijd onderhouden moet worden. Bij mij was het –tot verdriet en ergernis van mijn klussende huisgenoot- grofweg andersom.
Snijders komt op de valreep mijn toptien binnen gedenderd met twee boeken: Belangrijk is dat ik niet aan lezers denk en Bordeaux met ijs. Dat laatste boek is al mooi besproken door de beheerder van dit weblog. Voor mij zijn die zkv’tjes: levenslust en verbazing.
Snijders is zo’n schrijver bij wie mijn zuinigheid op slag verdwijnt en voor wie ik zonder enig schaamtegevoel met twee kostbare boeken in de signeerrij ben gaan staan. Zijn optreden maakte me hongerig naar zijn boeken. Dat heb ik bijvoorbeeld helemaal niet met iemand als Joost Zwagerman of Harry Mulisch.
- W.F. Hermans - Nooit meer slapen. Ik houd van literatuur, maar ben een onbegrijpelijke lezer. Er kunnen gerust maanden voorbij gaan dat ik het dagblad, de Heemkakel (ons dorpsblaadje), de Midweek (huis-aan-huis-blad in de regio), NOS teletekst, vederlichte rubriekjes in de Varagids of de Kampioen en – dit is heel ernstig – reacties van leeghoofden op internetfora waar ik helemaal niet naartoe had willen surfen, prefereer boven prachtige boeken die gewoon in mijn kast staan.
Boeken met titels als Nooit meer slapen. Subliem gecomponeerde roman over de Nederlandse student Alfred die in de zomer naar het noorden van Noorwegen reist voor wetenschappelijk onderzoek. Zijn expeditie wordt steeds onherbergzamer en zwaarder en verweven met gedachten, herinneringen en fantasieën van de verteller/hoofdpersoon. Het verhaal krijgt heel onnadrukkelijk steeds meer lagen. Er is een tergende onderhuidse spanning die steeds dreigender wordt. Ik heb nog tachtig pagina’s te gaan, voel een grote climax aankomen en ben voorlopig weer even verlost van mijn leeshandicap.
- Bob den Uyl – Het menselijk kunnen staat voor niets. De in 1992 overleden Den Uyl beleeft een revival, en terecht: bijna al zijn verhalen hebben de tand des tijds glorieus overleefd en doen me schuddebuiken van plezier. In dit dikke boek zijn z’n beste en veelal zeer persoonlijke reisverhalen gebundeld. Ruim vijfhonderd onweerstaanbare pagina’s van een heerlijke misantroop.
- Tommy Wieringa – Ik was nooit in Isfahaan. Hoe goed hij kan schrijven bewijst Wieringa wederom met deze bundel reisverhalen. Elke pagina bevat een aantal mooie vondsten en beschrijvingen van landschappen en mensen. Al stoorde ik me aanvankelijk aan zijn neiging daarin door te slaan en iets te nadrukkelijk De Schrijver uit te hangen met Grote Woorden en Gebaren. Nu ik vijftig pagina’s verder ben en vertrouwd met zijn stijl, slik ik die kritiek weer in. Ik wil het boek nog even koesteren en heb het gisteren verlengd in de bieb.
- Michel Faber - De Fahrenheit-tweeling. Mijn ontdekking van dit jaar. Het licht ging aan op de eerste pagina en is daarna niet meer gedoofd. ‘Ja, zo moet het!’ dacht ik voortdurend, ‘dit is schrijven.’ Alles vond ik even geweldig: stijl, plot, humor.
Faber nam me mee naar een daklozenpension, een zwembad waarin een junkie met haar zoontje gaat zwemmen, de doodzieke dictator die geopereerd moet worden, in het hoofd van een gewelddadige schizofreen of een moeder die haar baby laat vallen, naar een ijzige vlakte op een imaginaire plek. Maakte mij niet uit waar naartoe, want elk verhaal was even geloofwaardig en meeslepend.
Ik was direct zo verslaafd dat ik mezelf op een rantsoen heb gezet van één verhaal per dag; en natuurlijk heb ik regelmatig gezondigd.
Bij mijn volgende bezoek aan dezelfde boekhandel heb ik alle resterende zes extra exemplaren gekocht om aan vrienden cadeau te doen.
Oh, ik benijd iedereen die deze bundel voor de eerste keer mag lezen.
Gerbrand Bakker - Perenbomen bloeien wit. Een van de kenmerken van een goede roman is volgens mij dat je gebeurtenissen, personen en/of emoties jaren later zo weer kunt oproepen. Dit ontroerende verhaal over de jonge Gerson draag ik nog vele jaren bij me.
Op sobere wijze geschreven, maar in een bijzondere vorm, want verteld door drie verschillende personages. Zelfs het verhaal van hond Daan was onwaarschijnlijk geloofwaardig. Sterker: het greep me naar de keel.
Joris van Casteren - Lelystad. Oké genoeg literatuur. Straks gaan de mensen nog denken dat ik daar veel van lees. Hoewel, journalist Joris van Casteren schrijft natuurlijk ook literatuur. En bovendien stukken beter dan veel Nederlandse schrijvers van naam.
Hij was de reden dat ik de afgelopen jaren nog wel eens de Vrij Nederland las. Lees vooral ook zijn bundels met reportages. Van Casteren heeft een voorkeur voor schijnbaar normale gebeurtenissen, die hij beschrijft met een kale, onderkoelde stijl en die bij nader inzien bizarre vormen aannemen. Het effect is soms weerzinwekkend, dan weer hilarisch. Of een combinatie.
Slechts één hoofdstuk heb ik gelezen van zijn definitieve doorbraakboek (3e druk alweer, geloof ik), maar ik weet genoeg.
Norman Lewis – Napels ’44 Dagboeknotities van een Britse militair in de laatste fase van de oorlog. Huiveringwekkend en tegelijk luchtig. In één alinea kan Lewis je laten huilen en lachen. Ik ben nu even lui en sluit mij aan bij de woorden op de achterflap ‘Levendig, lucide, welsprekend: een meesterwerk.’ – The New York Times Book Review. Een prettig idee dat deze militair nog tientallen boeken heeft gepubliceerd.
Achilles#3. Dit is mijn reclameblokje. Niet om mijn eigen bijdrage te promoten (‘Bah! Hypocriet!’), maar omdat er de laatste tijd in elk nummer minimaal vier boeiende sportverhalen staan. En vooral omdat ook dit mooie blad (een soort Hard Gras voor de kleine sporten) hoogstwaarschijnlijk geen lang leven beschoren zal zijn. Kan iemand mij trouwens vertellen wat er in hemelsnaam met het prachtblad Torpedo gaat gebeuren?
Ferry Reurink - Het Stadioncomplex. Ik ben heel erg voor het behouden van waardeloos geworden gebouwen en terreinen. Laten verkrotten? Graag! Helaas wordt in Nederland elke vierkante centimeter beheerd en bewaakt door ambtenaren, zodat er binnen een jaar weer een nieuw gebouw staat dat in niets herinnert aan vroeger.
Gelukkig zijn er mensen als Ferry Reurink. Jarenlang reisde hij door het land voor dit stoeptegelzware en complete overzicht van alle Nederlandse stadions en terreinen waar betaald voetbal is gespeeld. Heerlijk boek voor romantische zielen, om in weg te dromen, weer terug in de tijd te reizen, anekdotes te herleven of om zelf verhalen bij te bedenken.
Zie ook eerdere afleveringen van de top 10 door Derwent Christmas, Nick ter Wal, Gerbrand Bakker, Anton Brand, Wouter de Vries, Erik Harteveld, Bart Temme, Joep van Ruiten en Jan Paul Schutten.
ISBN-bank geopend
Hoorde op de radio dat de ISBN-bank geopend is. Daarin kun je zoeken naar alle boeken (met ISBN-nummer) of ze nu wel of niet in de handel zijn. Meteen gekeken op 'auteur' Peppelenbos. Een heel rijtje. Twee pagina's zelfs, waaronder een boek van broer en een boek dat Tattoos for eagles heet en eentje met de titel The Chilean miracle. Af en toe gaat er iets mis bij het zoeken (of bij het ophalen van een excelbestand), maar dat waren kinderziekten zei een mevrouw op de radio.
Nog blij dat ik Peppelenbos heet en niet Bakker (want dan krijg je 2189 titels).
Veiling eerste gedicht Hugo Claus
'Was hij misschien verliefd op u?'
'Oh nee. Neen. Wij waren twee kinderen en van liefde was helemaal geen sprake, dat wens ik wel te benadrukken.'
Op Tweede Kerstdag wordt het eerste gedicht van Hugo Claus geveild. Zie bij het Artistiek Bureau meer over de achtergronden en zie op dit YouTube de vriendin zonder liefde spreken over Claus.
Liif
Vorige maand alweer verscheen de eenmalige glossy Liif (lijf) in Friesland. Mijn collega Joke van Balen heeft gelukkig ook nog een leven naast haar baan in het onderwijs. Met toneelgroep Sater maakt ze unieke projecten. Zo bracht de groep twee jaar geleden de Faginamonologen op de planken, de Friese vertaling van het stuk van Eve Ensler, aangevuld met enkele speicaal voor Friesland geschreven delen.
Dit jaar had Joke bedacht dat het wel leuk zou zijn om een glossy te maken over alle overspannen ideeën over het lijf. Ik mocht er ook een column in schrijven.
Een mooi project en zo professioneel gemaakt dat je meteen een opvolger verwacht. De glossy vormt de opmaat voor een nieuw toneelstuk: It Goede Lichem.
In Liif vind je interviews met een plastisch chirurg, Adelheid Roosen, een mooi en optimistisch stuk van Anita Andriessen (inmiddels overleden) en veel meer. Er staat meer in dit nummer dan in de dubbeldikke kerstedities van Vrij Nederland en HP/De Tijd (of je moet echt geïnteresseerd zijn in een diepteinterview met beau van Erven Dorens).
zondag 21 december 2008
Top 10 - 2008 (9) Jan Paul Schutten
Jan Paul Schutten won dit jaar de Gouden Griffel met het boek Kinderen van Amsterdam. Voor de kinderboekenweek 2009 mag hij het kinderboekenweekgeschenk schrijven. Dat zal het eerste non-fictie kinderboekenweekgeschenk worden. Het thema is: Aan tafel!
Mijn boekentoptien begint zo ongeloofwaardig (gedeeld op 1: De gelukvinder van Edward van de Vendel en Voor jou tien anderen van Mirjam Oldenhave, op 2: Soldaat Wojtek van Bibi Dumon Tak - drie schrijvers met wie ik bevriend ben) dat ik maar iets anders doe. De tien beste culinaire boeken. Ik kan met de hand op mijn hart beloven dat ik geen van de auteurs ken.
10 Jill Fullerton-Smith - The Truth About Food
Wat is nu echt gezond en ongezond? Moet je nu wel of geen melk drinken? Is boter ongezond en margarine gezond? Hoe val je slim af?
Dit soort vragen komen in dit boek aan bod. Helaas worden ze niet allemaal bevredigend beantwoord. Vandaar voor straf de tiende plaats.
Ook vanwege een overbodig hoofdstuk over lustopwekkend voedsel.
9 Malu Simoes & Alberto Musacchio - The Vegeterranean
Italianen en vegetarisch eten, dat gaat niet goed samen. Maar dit boek is een bijzondere uitzondering op die regel. Musacchio is een absolute topkok die kan toveren met smaak. Het enige probleem is dat je zelf ook behoorlijk goed moet kunnen koken om zijn gerechten te kunnen maken. Die zijn erg ingewikkeld en bewerkelijk. Helaas geldt dat vaak voor (lekker) vegetarisch eten.
8 Ronald Giphart - Keukenprins
Wat moet Giphart nou met eten, dacht ik toen ik voor het eerst zag dat hij een column over eten in de Volkskrant had. Heel veel, blijkt. En hij heeft er een verrassend leuk boek over geschreven.
7 Sarah Brown - The Complete Vegetarian Cookbook
Het probleem van veel vegetariërs is dat ze niet bepaald fijnproevers zijn. Ze zijn snel tevreden, zolang er maar geen vlees in het gerecht zit. Dat zie je ook vaak terug in de kookboeken. Gelukkig is dit boek geschreven door een échte fijnproever.
6 Michael Pollan - Een pleidooi voor echt eten
Michael Pollan is een beetje de Michael Moore van het eten. Hij maakt korte metten met gezondheidsclaims en bizarre producten uit de grootschalige voedselindustrie. De meeste van onze ziektes worden juist veroorzaakt door producten die beweren gezond te zijn. De stelling van Pollan: eet niets wat je overgrootmoeder niet als voedsel zou herkennen. Erg interessant. Enige probleem: is het allemaal écht waar wat hij schrijft? Zo ja: oef...
5 Alan Davidson - The Oxford Companion to Food
Joël Robuchon - De Grote Larousse Gastronomique
Ik kan niet kiezen tussen deze twee encyclopedieën. De Larousse is uitgebreider, maar ook chauvinistischer. Beide zijn zeer prettige naslagwerken over de achtergronden van de belangrijkste gerechten.
4 Heston Blumenthal - In Search of Perfection (I en II)
Heston Blumenthal (eigenaar van The Fat Duck, dat regelmatig stuivertje wisselt met ElBulli als beste restaurant ter wereld) gaat op zoek naar de beste fish & chips, hamburger, spaghetti bolognese, enzovoort. Vervolgens probeert hij die zelf te maken. Een klein culinair feestje, waar je veel van leert.
3 Jolande Burg - De zon op je bord!
Een onvoorstelbaar goed vegetarisch kookboek. Niet de eenvoudigste gerechten, maar wel de lekkerste. Een reden om weer naar de warmte te verlangen, want het zijn vooral zomerse gerechten.
2 Johannes van Dam - De DikkeVanDam
In tegenstelling tot de Larousse en the Oxford Companion ontbreekt hier nog wel eens een onderwerp. Maar wát behandeld wordt krijgt dan ook de volle aandacht. Een prachtig naslagwerk van de absolute meester.
1 Giorgio Locatelli & Sheila Keating - Made in Italy
Giorgio Locatelli is de enige kok ter wereld die zoveel Michelinsterren met eenvoudige traditionele Italiaanse gerechten in de wacht weet te slepen. Dit boek geldt als de bijbel voor Italiaans eten. Zelfs de gerenommeerdste chefs geven toe dat ze er veel van geleerd hebben. Heel vervelend voor veel auteurs van boeken over de Italiaanse keuken, maar dit boek maakt de meeste andere overbodig.
Zie ook eerdere afleveringen van de top 10 door Derwent Christmas, Nick ter Wal, Gerbrand Bakker, Anton Brand, Wouter de Vries, Erik Harteveld, Bart Temme en Joep van Ruiten.
Mijn boekentoptien begint zo ongeloofwaardig (gedeeld op 1: De gelukvinder van Edward van de Vendel en Voor jou tien anderen van Mirjam Oldenhave, op 2: Soldaat Wojtek van Bibi Dumon Tak - drie schrijvers met wie ik bevriend ben) dat ik maar iets anders doe. De tien beste culinaire boeken. Ik kan met de hand op mijn hart beloven dat ik geen van de auteurs ken.
10 Jill Fullerton-Smith - The Truth About Food
Wat is nu echt gezond en ongezond? Moet je nu wel of geen melk drinken? Is boter ongezond en margarine gezond? Hoe val je slim af?
Dit soort vragen komen in dit boek aan bod. Helaas worden ze niet allemaal bevredigend beantwoord. Vandaar voor straf de tiende plaats.
Ook vanwege een overbodig hoofdstuk over lustopwekkend voedsel.
9 Malu Simoes & Alberto Musacchio - The Vegeterranean
Italianen en vegetarisch eten, dat gaat niet goed samen. Maar dit boek is een bijzondere uitzondering op die regel. Musacchio is een absolute topkok die kan toveren met smaak. Het enige probleem is dat je zelf ook behoorlijk goed moet kunnen koken om zijn gerechten te kunnen maken. Die zijn erg ingewikkeld en bewerkelijk. Helaas geldt dat vaak voor (lekker) vegetarisch eten.
8 Ronald Giphart - Keukenprins
Wat moet Giphart nou met eten, dacht ik toen ik voor het eerst zag dat hij een column over eten in de Volkskrant had. Heel veel, blijkt. En hij heeft er een verrassend leuk boek over geschreven.
7 Sarah Brown - The Complete Vegetarian Cookbook
Het probleem van veel vegetariërs is dat ze niet bepaald fijnproevers zijn. Ze zijn snel tevreden, zolang er maar geen vlees in het gerecht zit. Dat zie je ook vaak terug in de kookboeken. Gelukkig is dit boek geschreven door een échte fijnproever.
6 Michael Pollan - Een pleidooi voor echt eten
Michael Pollan is een beetje de Michael Moore van het eten. Hij maakt korte metten met gezondheidsclaims en bizarre producten uit de grootschalige voedselindustrie. De meeste van onze ziektes worden juist veroorzaakt door producten die beweren gezond te zijn. De stelling van Pollan: eet niets wat je overgrootmoeder niet als voedsel zou herkennen. Erg interessant. Enige probleem: is het allemaal écht waar wat hij schrijft? Zo ja: oef...
5 Alan Davidson - The Oxford Companion to Food
Joël Robuchon - De Grote Larousse Gastronomique
Ik kan niet kiezen tussen deze twee encyclopedieën. De Larousse is uitgebreider, maar ook chauvinistischer. Beide zijn zeer prettige naslagwerken over de achtergronden van de belangrijkste gerechten.
4 Heston Blumenthal - In Search of Perfection (I en II)
Heston Blumenthal (eigenaar van The Fat Duck, dat regelmatig stuivertje wisselt met ElBulli als beste restaurant ter wereld) gaat op zoek naar de beste fish & chips, hamburger, spaghetti bolognese, enzovoort. Vervolgens probeert hij die zelf te maken. Een klein culinair feestje, waar je veel van leert.
3 Jolande Burg - De zon op je bord!
Een onvoorstelbaar goed vegetarisch kookboek. Niet de eenvoudigste gerechten, maar wel de lekkerste. Een reden om weer naar de warmte te verlangen, want het zijn vooral zomerse gerechten.
2 Johannes van Dam - De DikkeVanDam
In tegenstelling tot de Larousse en the Oxford Companion ontbreekt hier nog wel eens een onderwerp. Maar wát behandeld wordt krijgt dan ook de volle aandacht. Een prachtig naslagwerk van de absolute meester.
1 Giorgio Locatelli & Sheila Keating - Made in Italy
Giorgio Locatelli is de enige kok ter wereld die zoveel Michelinsterren met eenvoudige traditionele Italiaanse gerechten in de wacht weet te slepen. Dit boek geldt als de bijbel voor Italiaans eten. Zelfs de gerenommeerdste chefs geven toe dat ze er veel van geleerd hebben. Heel vervelend voor veel auteurs van boeken over de Italiaanse keuken, maar dit boek maakt de meeste andere overbodig.
Zie ook eerdere afleveringen van de top 10 door Derwent Christmas, Nick ter Wal, Gerbrand Bakker, Anton Brand, Wouter de Vries, Erik Harteveld, Bart Temme en Joep van Ruiten.
Abonneren op:
Reacties (Atom)